«Τι έγινε πάλι, τι έκανες, γιατί γελάς»; τον ρώτησα.

«Τους τρέλανα» μου απαντάει. «Θα τους κάνω να ψάχνονται. Καλύτερος πρωθυπουργός, κύριοι; Ο Σημίτης, βέβαια. Καλύτερη κυβέρνηση; Η Ν. Δημοκρατία, φυσικά. Καλύτερο κόμμα; Το ΠΑΣΟΚ οπωσδήποτε. Καλύτερος υπουργός Εθνικής Οικονομίας ο Χριστοδουλάκης. Καλύτερος υπουργός Οικονομικών, όμως, ο Αλογοσκούφης. Στο Εξωτερικών έβαλα τον Παπανδρέου με αναπληρώτρια, όμως, την Ντόρα και στο Εσωτερικών τον Σκανδαλίδη με τον Ανδρεουλάκο αναπληρωτή! Θα τους κάνω, σου λέω, να μη βρίσκουνε άκρη».

Ο Γρηγόρης και «εξωτερικά» δείχνει κύριος, γιατί εσωτερικά έτσι και αλλιώς είναι, και το υπογράφω. Μαύρο χοντρό γυαλί μυωπίας, μικρό μούσι και μαλλί αναστατωμένο. Διανοούμενος σκέτος. Και όταν πίνει τον καφέ του διαβάζοντας εφημερίδα, λες, καθηγητής Πανεπιστημίου είναι ο κύριος, σίγουρα.

«... Πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψει στο ΥΠΕΧΩΔΕ ο Λαλιώτης με υφυπουργό, όμως, τον Πολύδωρα. Στο Υγείας βλέπω Κακλαμάνη, λόγω ειδικότητας. Στις Μεταφορές να παραμείνει ο σημερινός Βερελής, που είναι επιτυχημένος, με αναπληρωτή τον Γιακουμάτο για να υπάρξει ισορροπία. Στο Εργασίας μαζί με τον Ρέππα χρειάζεται αναντίρρητα και ο... Λάσκαρης».

«Μα αυτός έχει... πεθάνει»!

«Να βρεθεί, γρήγορα, ο αντικαταστάτης του, παρακαλώ. Κάθε μέρα ξεσπούν απεργίες, δε βλέπετε. Και τα πράγματα δείχνουν ότι θα γίνουν ακόμη χειρότερα. Μόνον η κατάργηση των τάξεων με "σοσιαλιστική", όμως, φρασεολογία θα λύσει το πρόβλημα, οριστικά. Ρέππας και... Λάσκαρης, να η συνταγή»!

Με κοιτάζει ευχαριστημένος. Βγάζει τα χοντρά γυαλιά του. Με το άσπρο μαντίλι του καθαρίζει τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυα, ιδρώτας έσταζε. Ξαναφοράει τα γυαλιά και μου λέει.

«Τους παλάβωσα, σου λέω! Αν βγάλουν άκρη να με χέσεις».

«Ρε, συ», τον πειράζω, «σκέφτηκες να σε ακούσουν»!

-- «Αλλο»; τον ρωτάω.

-- «Εντάξει, αυτοί οι δυο μοιάζουν».

-- «Μόνον αυτοί οι δυο;».

-- «Εντάξει, οι περισσότεροι μοιάζουν. Τα πρόσωπα μοιάζουν...».

-- «Μόνο τα πρόσωπα»;

«Κοίτα να δεις», μου λέει. «Εγώ μια πλάκα έκανα, έτσι; Αν ετούτοι σχηματίσουν κυβέρνηση από κοινού μην τα φορτώσεις σε μένα».

-- «Ε, Γρηγόρη, έβαλες και εσύ το χεράκι σου», του λέω. «Κοινή γνώμη είσαι αγόρι μου, εσένα παίρνουν υπόψη. Σε ρωτάνε και απαντάς. Και απαντάς σαν βλάκας, αυτό, ακριβώς, που θέλουν εκείνοι να ακούσουν»!

-- «Πλάκα έκανα», μου απολογείται.

-- «Κάνουν πλάκα με τέτοια πράγματα, ρε, Γρηγόρη»;

-- «... Ομως, τώρα που το σκέφτομαι ίσως είναι και καλύτερα έτσι», μου λέει. «Ας ενωθούν, να δούμε και εμείς τι θα κάνουμε, τέλος πάντων. Ιδια πρόσωπα, ίδιες πολιτικές, τώρα παίζουμε; Γιατί χωριστά; Κυβέρνηση από κοινού, είναι πιο τίμιο έτσι»!

Και να πάλι εκείνο το σατανικό χαμόγελο. Γαρνιρισμένο αυτή τη φορά με μια πίκρα στις άκρες του.