1. Σύμφωνα με τους νόμους του θεάματος που διέπουν τα πάτρια εδάφη, για πρώτη φορά εν ενεργεία πρωθυπουργός αποφάσισε να γίνει φάντασμα. Ο Κώστας Καραμανλής, απ' όλους τους ρόλους που του είχε προτείνει ο προσωπικός του αμπιγέρ Θοδωρής Ρουσόπουλος, διάλεξε αυτόν του αργόσυρτου φαντάσματος.

2. Είναι το πιο σεμνό φάντασμα ποτέ στην πολιτική μας σκηνή. Αρκεί να δεις ένα υπουργικό συμβούλιο και θα το καταλάβεις. Ανάμεσα στους υπουργούς του - που δεν είναι αλλά θυμίζουν φαντάσματα - ο Κωστάκης με μεγάλη επιμέλεια μοιράζεται σε όλους εξίσου με την άνεση που του χαρίζει η επιλογή τού να είναι αόρατος. Τον πρωθυπουργό πια δεν τον βλέπεις, δεν τον ακούς, μόνο τον νιώθεις.

3. Το φάντασμα του πρωθυπουργού δε μοιάζει με άλλα φαντάσματα, όπως για παράδειγμα εκείνου της Οπερας, ή του πατέρα Αμλετ ή των άλλων, αυτών που κατοικούν στα στοιχειωμένα σπίτια. Οπως και να το κάνουμε, ένας Καραμανλής είναι πάντα Καραμανλής, ακόμα κι αν έγινε φάντασμα με τη θέλησή του.

4. Στο ερώτημα, που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, «Σε τι χρησιμεύει ένα φάντασμα;», οι απαντήσεις είναι ευθύβολες: α) Το φάντασμα μας ανοίγει τόπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε, τους οποίους όμως ως έθνος τους έχουμε άμεση ανάγκη. Διότι ο πρωθυπουργός νιώθει ότι πλησιάζει ο αφανισμός μας από την Ευρώπη και ψάχνει τους χώρους εκείνους που θα μας υποδεχτούν μετά τη βέβαιη εκδίωξή μας εφ' όλης της ύλης από τους Ευρωπαίους. β) Αλλο προσόν του φαντάσματος είναι ότι μπορεί και εμφανίζεται όπου θέλει. Ας πούμε, ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Νεοέλληνα; Η πλήξη του (λόγω του μεγάλου ...πλούτου και της αφθονίας που βιώνει!). Αυτήν την πλήξη μπορεί ο πρωθυπουργός να τη διασκεδάζει έστω για λίγο, αφού έχει τη δυνατότητα ως φάντασμα να εμφανίζεται στους συμπολίτες του, αποσπώντας τους από την τρομερή πραγματικότητα. γ) Το καλό φάντασμα δεν έχει ανάγκη να βελτιώσει τη δημόσια εικόνα του όπως άλλοι πρωθυπουργοί (βλέπε Μπερλουσκόνι), δεν καταλαβαίνει ανταγωνισμούς, δε γνωρίζει την αμηχανία και βρίσκεται πάντα εν εγρηγόρσει. Είναι ένα φάντασμα παράδειγμα προς μίμηση.

5. Ολίγα ιστορικά: Δεν υπήρχε προφανώς άλλος τρόπος να λάβουν σάρκα και οστά τα όνειρα των Καραμανλήδων. Ο θείος του πρωθυπουργού αποπλανήθηκε από την Ευρώπη από την εποχή που την είχε δει ως μαθητής σε σχολικό χάρτη. Εκτοτε περιπλανήθηκε σε αυτήν έως ότου έχασε το δρόμο. Ο ανιψιός, για να θέσει σε εφαρμογή το μεγαλόπνοο σχέδιο περί «επανίδρυσης» του ελληνικού κράτους, όταν κατάλαβε από τι υλικό αποτελούνταν οι συνεργάτες του πήρε την απόφαση να γίνει φάντασμα, αφού έτσι θα προξενούσε το φόβο και το δέος στους υπουργούς του - παλιά, κλασική καραμανλική συνταγή, που πάντα είναι επίκαιρη. Τα αποτελέσματα; Θετικά μόνο για το φάντασμα, αφού δεν υπάρχει πουθενά και ως εκ τούτου ουδεμία ευθύνη φέρει. Οι άνεργοι επί κυβερνήσεως του φαντάσματος είναι πρώτοι σε αριθμούς στην Ευρώπη. Οι αγρότες είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό στις τράπεζες. Και οι φυλακές ξεχειλίζουν για οικονομικά κυρίως εγκλήματα. Τρίζουν τα θεμέλια όλων όπου κι αν κοιτάξεις, ακόμα και του βασικού στηρίγματος του συστήματος, της Εκκλησίας, της οποίας η εμπλοκή σε σκάνδαλα με μυστικές υπηρεσίες ξεπέρασε τα σύνορα. Το φάντασμα του Καραμανλή συντηρείται χάρη στα γνωστά τρικ μεγαλόσχημων δημοσιογράφων. Ο ίδιος στέκεται στο κέντρο αυτής της θύελλας ανίκανος να καταλάβει, προσλαμβάνοντας την πραγματικότητα μέσα από τον μεγαλοϊδεατισμό του, χωρίς ίχνος βιωμάτων, έτσι που να καταντά ένα θλιβερό φάντασμα, καταδικασμένο μόνο να παρακολουθεί όσα τραβά ο κόσμος μέσα στην αρένα.