Δεν είναι λίγες οι φορές που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως το μνημόνιο απέτυχε, πως το πρόγραμμα που συνομολογήθηκε από τρόικα και κυβέρνηση για την Ελλάδα είναι αναποτελεσματικό. Μόλις, χτες, ο Αλ. Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον Β. Σόιμπλε ισχυρίστηκε ότι τα «σχέδια λιτότητας έχουν αποτύχει» και ότι «τα μνημόνια τα απέρριψε η ίδια η ζωή». Η πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, λένε, είναι αναποτελεσματική. Ετσι πασχίζουν να περάσουν στη λαϊκή συνείδηση ότι πρέπει να αλλάξει το μείγμα πολιτικής διαχείρισης, να γίνει αποτελεσματικό, γιατί θα είναι ωφέλιμο για το λαό.

Απέτυχε - λένε - το πρόγραμμα γιατί ο λαός πτώχευσε, γιατί η καπιταλιστική οικονομία βουλιάζει στην ύφεση και γιατί το χρέος δε μειώνεται. «Ξεχνούν» ότι στον καπιταλισμό πολιτική που να απογειώνει και τα κέρδη και τη λαϊκή ευημερία δεν υπάρχει. Και το «ξεχνούν» προβάλλοντας ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, στη βάση ενός γενναίου «κουρέματος» του χρέους, που, όπως λένε, θα επαναφέρει την καπιταλιστική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Αλλά το ελληνικό πρόγραμμα - δηλαδή, δανειακές συμβάσεις και μνημόνια - πέτυχε το στόχο του: Τη ραγδαία υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης. Παράλληλα, πέτυχε το σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα που άπτονται του δικαιώματος του λαού στην πρόσβαση σε δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας κ.λπ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συσκοτίζει πως ήταν η καπιταλιστική κρίση αυτή που έφερε τα μνημόνια ως ανάγκη των μονοπωλίων να προστατευτούν κατά τη διάρκειά της, αντισταθμίζοντας την πτώση των κερδών τους και να διαμορφώσουν στην ανάπτυξη συνθήκες γοργής και μεγάλης κερδοφορίας. Ανάγκη διαρκή, ενιαία παντού, όπως μαρτυρά η ευρωενωσιακή στρατηγική που προωθείται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορεί να την ανακόψει η ακύρωσή του. Αυτό μαρτυρά και η εμπειρία άλλων κρατών με μείγμα διαχείρισης παρεμφερές με αυτό που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μνημόνια πέτυχαν τους στόχους της τάξης στα μέτρα και για τις ανάγκες της οποίας συνομολογήθηκαν. Εντός της ΕΕ και στο πλαίσιο της εξουσίας των μονοπωλίων είναι αδύνατον να καταργηθούν. Καταρχήν ισχύει ήδη πανευρωπαϊκό μνημόνιο διαρκείας, το λεγόμενο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Κατά δεύτερον η καπιταλιστική ανάπτυξη, στο όνομα της οποίας πίνει νερό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει πάμφθηνη εργατική δύναμη, εργατική τάξη δίχως στοιχειώδη δικαιώματα. Ετσι θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα, έτσι υπηρετείται ο στόχος για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τον ευρωμονόδρομο, δεν αμφισβητεί γενικά μια στρατηγική - καταπέλτη σε βάρος του λαού, αλλά μια μορφή της. Γι' αυτό συντάσσεται με τις κυβερνήσεις του λεγόμενου ευρωπαϊκού Νότου στα πλαίσια των ευρωενωσιακών ανταγωνισμών, οι χώρες των οποίων βρίσκονται επίσης σε βαθιά κρίση. Ακόμα κι αν διαπραγματευτεί όπως υπόσχεται και πετύχει «κούρεμα» του χρέους, τα σπασμένα θα πληρώσει και πάλι ο λαός ενώ οι καπιταλιστές θα εξασφαλίσουν ζεστό κρατικό χρήμα για την ενίσχυση των επενδύσεών τους. Να γιατί προβάλλει η ανάγκη το εργατικό - λαϊκό κίνημα να αντιπαλέψει κάθε πολιτική διαχείρισης και τους φορείς της. Με την οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης σε χώρους δουλειάς και γειτονιές με ταξικό περιεχόμενο και προσανατολισμό ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, αποδέσμευσης απ' τις λυκοσυμμαχίες του. Μόνο σε τέτοια ρότα μπορεί να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική.