Παραμύθιαζε, Μίλερ, παραμύθιαζε τους Ελληνες δημοσιογράφους που σε πλησιάζουν, τους πολιτικούς που περιμένουν ένα νεύμα σου για να δουν, αν μπορούν, να συνεχίσουν την καριέρα τους. Παραμύθιαζε τον κόσμο με τρόμο, την πρώτη και έσχατη κατοικία σου μακριά από το ανθρώπινο γένος.

Παραμύθιαζε, επαναστάτη ετών εξήντα παρά πέντε, μέσα από την εκπομπούλα σου από το κρατικό ραδιόφωνο. Πλουραλιστή Συνασπισμένε, που αλληθωρίζεις ανάμεσα στο κράτος και τις φαντασιώσεις σου. Κατά βάθος χαβαλές, αλλά εξωτερικά επιμελώς λυπημένος, φωστήρας αδικημένος, μηδενιστής μέχρι να σ' αφήσει η κοπέλα και να 'ρθεις στα ίσα σου, αρχίζοντας να βρίζεις τις γυναίκες.

Παραμύθιαζε, Σωμερίτη, φερ' ειπείν Ριχάρδε, με τον αντικομμουνισμό σου. Βλέπω την κατάληξή σου και γελάω μέχρι δακρύων. Τότε θα κάνεις παρέα με κάτι κυρίες που παίζουν στο καζίνο. Πάντα θέλουν έναν καθωσπρέπει συνοδό, αστό, μηδέποτε Αριστερό, λίγο γνωστό με τη γοητεία των -ήντα. Εκεί, ανάμεσά τους, φερ' ειπείν Ριχάρδε, θ' αναπολείς τις εποχές που έκανες ανελέητη κριτική στον Βλαδίμηρο Λένιν. Τι να σου κάνω, διάλεξες και τον πιο δύσκολο παίκτη...

Παραμύθιαζε, Ολυμπιονίκη, τα πλήθη με λήθη. Η μετάλλαξη, η παντοτινή σου μητέρα, μαζί με τη δόξα σού χάρισε και χρήματα. Αχρηστα για κάποιον στην κατάστασή σου. Γιατί πρέπει να πεθάνεις για να διαπιστώσουμε πόσο άνθρωπος ήσουν. Μέχρι τότε δε θα είσαι για μας παρά ένα καρτούν κουρδισμένο, διαρκώς νευρόσπαστο, που δεν πιστεύει σε τίποτα, ένα καρτούν πλασιέ της μαμάς μετάλλαξης, που μας παραμυθιάζεις για όσα δεινά έρχονται.

Υ.Γ. Τα παραμύθια τελειώνουν κάποτε. Κι ο κάθε κατεργάρης θα τραβήξει για τον πάγκο του... Ευτυχώς!