«Ο Μουσολίνι δε σκότωσε ποτέ κανέναν. Εστελνε απλώς ανθρώπους διακοπές σε εσωτερική εξορία με έξοδα του κράτους». Η δήλωση ανήκει στον πρωθυπουργό της Ιταλίας και προεδρεύοντα την περίοδο αυτή στην ΕΕ και περιλαμβάνεται σε προχτεσινή συνέντευξή του, στην εφημερίδα «Λα Βότσε ντε Ρίμινι». Τη σημειώνουμε για όσους τυχόν δεν την πρόσεξαν, ανάμεσα στις πολλές ακόμη ειδήσεις και για να συμπληρώσουμε ότι με τον προαναφερόμενο «κρυφό θιασώτη» του συνεργάτη του Χίτλερ και φασίστα Μουσολίνι συμπαρατάσσονται στην ΕΕ πολλοί και διάφοροι - από συντηρητικούς μέχρι σοσιαλδημοκράτες - προκειμένου να καταδικαστεί ο «κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός» και η «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των εγκλημάτων» στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Η «τρομο-υστερία», την οποία επιχείρησε να ενισχύσει και ο Τζ. Μπους, με το πρόσφατο διάγγελμά του, δε θα ανακόψει την καθοδική πορεία της δημοτικότητάς του, σημειώναμε τις προάλλες. Προκειμένου, λοιπόν, να δείτε την εξέλιξη της τελευταίας, όσο και για να έχετε μια αφετηρία σύγκρισης, αναδημοσιεύουμε τα στοιχεία μιας τελευταίας έρευνας της κοινής γνώμης, όπως αυτά μεταδόθηκαν προχτές από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC:

• Το 49% των ερωτηθέντων εγκρίνουν την πολιτική του Τζ. Μπους, έναντι 56% τον περασμένο μήνα και 75% στα τέλη Απρίλη.
• Μόνον το 40% όσων ρωτήθηκαν πιστεύουν πως ο πόλεμος και η αμερικανική παρουσία στο Ιράκ θα συμβάλει, ώστε να μειωθούν οι κίνδυνοι για τρομοκρατικές επιθέσεις, έναντι του 58%, που ήταν το αντίστοιχο ποσοστό μια βδομάδα μετά την πτώση του ιρακινού καθεστώτος. Αντίθετα, το 48% πιστεύει πως ο πόλεμος αυξάνει τον κίνδυνο για τέτοιες επιθέσεις μέσα στις ΗΠΑ, έναντι 19% που ήταν το ποσοστό αυτό τον περασμένο Απρίλη.
• Μειωμένος στο 54% παρουσιάζεται κι ο αριθμός των Αμερικανών που πιστεύουν ότι ο πόλεμος ήταν αναγκαίος, έναντι 61% που ήταν το αντίστοιχο ποσοστό στα μέσα Αυγούστου.
• Το 57% βρίσκει «απαράδεκτες» τις απώλειες των Αμερικανών στο Ιράκ, ένα ποσοστό ανήκουστο έως σήμερα.

«Με ζέση και πάθος», διακηρύσσει η ΠΑΣΚΕ ότι θα στηρίξει τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση με την περιβόητη «Χάρτα Σύγκλισης». Είχε το θράσος, μάλιστα, να στείλει τη σχετική ανακοίνωσή της σ' όλα τα συνδικάτα, για να τα ενημερώσει ότι «κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση, όχι για τα μέτρα, αλλά για την καθυστέρηση που υπήρξε»! Κι ακόμα χειρότερα, δίνει κατεύθυνση στα συνδικάτα να κάνουν «πλαίσιο για τη δουλιά» τους την κυβερνητική «Χάρτα». Δηλαδή, όχι μόνο να την αποδεχτούν, αλλά και να διαδηλώνουν για την εφαρμογή της!

Δεν πρόκειται για παράνοια. Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές είναι συνεπέστατοι με το ρόλο τους. Κι έχουν δίκιο από τη σκοπιά τους, όταν εγκαλούν τη ΔΑΚΕ και τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ, γιατί τόσα χρόνια πήγαιναν μαζί και τώρα, για προεκλογικούς λόγους, τα «συνεταιράκια», φραστικά, τους αφήνουν να βγάλουν μόνοι το φίδι από την τρύπα.

Για την εργατική τάξη, πάντως, δεν υπάρχουν περιθώρια για διλήμματα. Οχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα από το συρφετό που κάθεται στις καρέκλες της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αλλά επιβάλλεται να επιταχύνει τους ρυθμούς οργάνωσης και συσπείρωσης στον ταξικό πόλο, την αποφασιστική συμπόρευσή της με το ΠΑΜΕ. Ο «χειμώνας», που άρχισε το 1991, προβλέπεται μακρύς κι ακόμα πιο δύσκολος, αν δε βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις η ίδια η εργατική τάξη. Ο δρόμος είναι γνώριμος: Μόλις προχτές, δυνάμεις του ΠΑΜΕ διαδήλωναν έξω από τον ΟΑΕΔ και στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά, όλο το καλοκαίρι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βρίσκονταν επί ποδός, καθώς φούντωνε το όργιο της ενοικίασης εργαζομένων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, οι διάφορες μορφές μερικής απασχόλησης. Ηδη, για το επόμενο διάστημα, έχει αποφασιστεί συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδικήσεων, που συνοδεύεται και από αγωνιστικό πρόγραμμα. Κάθε καθυστέρηση σ' αυτόν το δρόμο πληρώνεται από την εργατική τάξη, κυριολεκτικά, με αίμα.

Εκτενέστερο των δύο, το αφιέρωμα στον Σικελιανό, με έξι μελετήματα (των Χ. Δ. Γουνελά,, Στ. Ροζάνη, Χρ. Φράγκου, Μ. Τσούτσουρα, Μ. Γ. Μερακλή, Στ. Μπεκατώρου). Μελετήματα, τα οποία εμπλουτίζουν τη φιλολογική γνώση για το σικελιανικό έργο, καθώς εντοπίζουν νέες πτυχές του ποιητικού «κόσμου» του Σικελιανού ή εξετάζουν με διαφορετική «ματιά» λεπτομέρειες μελετημένων από άλλους ειδικούς πτυχών του έργου του. Ο χώρος «απαγορεύει» ακόμη και συνοπτική αναφορά των μελετημάτων. Αναφερόμαστε, όμως, στο κείμενο του Μ. Μερακλή, το οποίο υπογραμμίζει τη «συνείδηση της ιστορίας», που είχε ο άνθρωπος και ποιητής Σικελιανός και στο κείμενο του Χρ. Φράγκου για το «Χριστός στη Ρώμη», το οποίο ο Σικελιανός έγραψε στα χρόνια της ιταλογερμανικής κατοχής και εξέδωσε το 1946, αλληγορώντας για τα πάθη, τον απελευθερωτικό αγώνα και τα οράματα του λαού.

Με το αφιέρωμα στον Καβάφη πληροφορούμαστε ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Χάρη στη Ρωσίδα ελληνίστρια, μελετήτρια και του Καβάφη, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σόνια Ιλίνσκαγια, οι νεαρότατες μοσχοβίτικες «Ενωμένες Ουμανιστικές Εκδόσεις», σε συνεργασία με το Τμήμα Νεοελληνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, το 2000 κυκλοφόρησαν τη μνημειώδη έκδοση (656 σελ.) «Ρώσικη Καβαφειάδα. Καβάφης: Ποιήματα. Βιογραφία. Δοκίμια». Επικεφαλής και επιμελήτρια της έκδοσης αυτής (για το σύνολο του καβαφικού έργου) ήταν η Σ. Ιλίνσκαγια, «πρωταγωνίστρια στη διάδοση και μελέτη της καβαφικής ποίησης στην πρώην ΕΣΣΔ, τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια». Η έκδοση, που χαρακτηρίστηκε το μεγαλύτερο λογοτεχνικό γεγονός του 2000, είχε τεράστια απήχηση στο λογοτεχνικό κόσμο της Ρωσίας και υμνήθηκε από επιφανείς Ρώσους μελετητές της λογοτεχνίας, οι οποίοι προεξόφλησαν ότι η «Καβαφειάδα» θα επηρεάσει τη σημερινή ρώσικη λογοτεχνία.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η απόφαση της ισραηλινής ηγεσίας, «να απομακρύνει τον Αραφάτ, γιατί είναι εμπόδιο στην όποια ειρηνευτική διαδικασία», προκάλεσε έκρηξη οργής στον παλαιστινιακό πληθυσμό, που έσπευσε να υπερασπίσει με διαδηλώσεις τον ηγέτη του. Εντονη ήταν και η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, αν και οι περισσότερες ανακοινώσεις επέμειναν περισσότερο στις συνέπειες που θα έχει η υλοποίηση της ισραηλινής απόφασης σε ολόκληρη την περιοχή, παρά στο ίδιο της το περιεχόμενο, που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου, αφού απειλεί με «απέλαση» έναν εκλεγμένο Πρόεδρο από τα εδάφη της κατεχόμενης πατρίδας του.

Για πολλούς αναλυτές, η ισραηλινή κίνηση δεν είναι παρά μια δοκιμή των διεθνών αντιδράσεων. Εντούτοις, γεγονός είναι ότι ο ισραηλινός στρατός έχει εκπονήσει σχετικά σχέδια εδώ και αρκετούς μήνες και έχουν, ήδη, ακροβολιστεί στρατιώτες στην περίμετρο της Μουκάταα. Βεβαιότητα, πάντως, είναι αυτό που προέβλεψε ξεκάθαρα και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος. Αν ο Αραφάτ δε βρίσκεται στα παλαιστινιακά εδάφη, θα ακολουθήσει χάος, καθώς, ασχέτως επικρίσεων και απόψεων, ο Αμπού Αλά παραμένει ο ιστορικός ηγέτης του παλαιστινιακού λαού και διαθέτει ακόμη τη δυνατότητα άσκησης επιρροής στην πλειοψηφία των παλαιστινιακών οργανώσεων.