Είναι περίεργο πράγμα οι κραυγές της αγωνίας. Μπορούν ν' ακουστούν πάνω από ήχους απίστευτης έντασης, που θα νόμιζε κανείς ότι σβήνουν τα πάντα. Πάνω από τον εκκωφαντικό βόμβο των τερατώδικων μηχανών των ελικοπτέρων. Πάνω από το ύπουλο, συριστικό ουρλιαχτό των όλμων. Πάνω από τις λαμπερές εκρήξεις των οβίδων. Πάνω από το τερέτισμα των πολυβόλων. Πάνω από τις μεταλλικές φωνές, που τρυπούν τ' αυτιά με τις αυταρχικές διαταγές τους στους ασυρμάτους. Το μαρτυρούν όσοι βρέθηκαν στην Ανατολία, εδώ και δεκαέξι χρόνια, όσο κρατάει η γενοκτονία του τουρκικού στρατού κατά των Κούρδων, ανταρτών και αμάχων. Τα 4.000 χωριά που καταστράφηκαν ολοσχερώς δίνουν άφθονο καύσιμο υλικό στους εφιάλτες τους.

Είναι περίεργο πράγμα το συναίσθημα της αγωνίας. Σφίγγει το στομάχι του τηλεθεατή, που αντικρίζει γι' άλλη μια φορά το στιγμιότυπο του κάθιδρου Οτσαλάν με το μαντίλι στα μάτια, μνημείο μιας προδοσίας δίχως τέλος. Σφίγγει το στομάχι του αναγνώστη, που μαθαίνει ότι η Λεϊλά Ζανά πάσχει από το συκώτι της κι έχει οστεοπόρωση, αλλά παραμένει στα μπουντρούμια. Τρώει τα σωθικά εκείνου, που, παρά τα γκλομπ και τα δακρυγόνα, παρά το φτωχό του βδομαδιάτικο, κατεβαίνει σ' απεργία εναντίον της κυβέρνησης και των συνδικαλιστών με τις χρυσές καδένες. Παραλύει τα νεύρα εκείνου, που μαθαίνει ότι, μετά από τόσα χρόνια, τόσο αίμα, τόσο πόνο, το 7ο Κογκρέσο του ΡΚΚ αποφάσισε να διακόψει πλήρως τις επιχειρήσεις του και να απαλείψει τη λέξη «Κουρδιστάν» από τον τίτλο του. Και να απευθυνθεί στη Διεθνή Κοινότητα για τον «εκδημοκρατισμό της Τουρκίας», λες και πρόκειται για άλλη διεθνή κοινότητα, άλλους συσχετισμούς, άλλες πολιτικές. Λες και σταμάτησαν τα σύνορα να αιμορραγούν...

Είναι περίεργο πράγμα η εκμετάλλευση της αγωνίας. Των λαών, για ειρήνη. Των ανθρώπων, για μια ζωή χωρίς απάνθρωπη εκμετάλλευση. Φέρνει κέρδη στα Χρηματιστήρια. Φέρνει συμφωνίες για πετρελαιαγωγούς. Φτιάχνει καριέρες πολιτικών. Αποφέρει επαίνους των ισχυρών. Δε γλιτώνει, όμως, τους λαούς από τις αγωνίες τους...