Συμφωνώ με τις Θέσεις του Συνεδρίου.

Είναι αλήθεια ότι το Κόμμα διατρέχει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της Ιστορίας του. Ωστόσο εμείς, ως μέλη της ΚΝΕ γεννημένοι σε τέτοιες συνθήκες, είμαστε από μια άποψη τυχεροί, καθώς έχουμε στη διάθεσή μας μια συλλογική προσπάθεια που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια γύρω από τη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος, τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20ό αιώνα, μια σειρά από επεξεργασίες γύρω από πιο εξειδικευμένα ζητήματα της στρατηγικής μας, εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τη δράση μας.

Ντοκουμέντα που μπορούν να γίνουν σύγχρονα όπλα στην παρέμβασή μας, στην προσπάθεια να γίνουμε πιο διεισδυτικοί με την πρότασή μας σε ευρύτερο, πιο ανώριμο πολιτικά κόσμο, μέσα σε συνθήκες όπου η επαναστατική προοπτική δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη στη συνείδηση της εργατικής τάξης.

Είναι σημαντικό ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί ένα στελεχικό δυναμικό που έχει στον προσανατολισμό του να μετράει βήματα σε σχέση με την ιδεολογικοπολιτική του θωράκιση και αφομοίωση.

Ωστόσο είναι ζήτημα πώς τα όποια βήματα μετράει σε αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζονται σε όλες τις πλευρές της καθοδηγητικής του δουλειάς. Πώς μειώνεται η απόσταση ανάμεσα στο να αντιλαμβάνομαι «τι πρέπει να γίνει» και στο να προχωράω αποφασιστικά να το κάνω πράξη.

Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι ενώ μέσα στα καθοδηγητικά Οργανα γίνεται αντιληπτή η ανάγκη ολόπλευρης πολιτικής καθοδήγησης στο πλαίσιο της ΟΒ, πολλές φορές μέσα στην καθημερινότητα αυτό χάνεται από τον προσανατολισμό. Δεν ξεφεύγουμε π.χ. από το να μεταφέρονται με προχειρότητα ο σχεδιασμός και η δραστηριότητα της Οργάνωσης παρακάτω, μέσα από εντολές και απαρίθμηση δράσεων και σταθμών, χωρίς να εξασφαλίζουμε ότι γίνονται κατανοητά το περιεχόμενο και ο λόγος που επιλέγουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε.

Η πείρα από το πώς δουλέψαμε με τις δυνάμεις μας μέσα στην περίοδο της καραντίνας είναι μια παρακαταθήκη και μπορεί να συμβάλει στο να σταθεροποιηθούν κάποια βήματα. Το γεγονός δηλαδή ότι δουλέψαμε καλύτερα καθοδηγητικά στο να λύσουμε πολιτικά ζητήματα παρακάτω, ότι επιμείναμε πιο πολύ γύρω από τη μελέτη του «Ριζοσπάστη» και του «Οδηγητή». Το βασικό είναι ότι μπήκαμε μπροστά στο να γίνει κατανοητή η ανάγκη να συνεχίσουμε τη δράση μας κάτω από όλες τις συνθήκες, ειδικά σε μια περίοδο που δεν έχουμε την ίδια ευκολία να βρισκόμαστε καθημερινά με τον περίγυρό μας και να ζυμώνουμε την πρότασή μας. Αυτό έδωσε ώθηση στο να γίνει ένα πιο πλατύ πολιτικό άνοιγμα με τον περίγυρο της Οργάνωσης, να βαθύνει η συζήτηση με έναν κόσμο γύρω από τη ρίζα του προβλήματος, μιας και υπήρχε ένας πιο έντονος προβληματισμός.

Ενα ακόμα ζήτημα είναι η αντίληψη γύρω από το κομμάτι της αφομοίωσης ενός συντρόφου και πώς αυτό εντάσσεται στη συνολική προσπάθεια διαπαιδαγώγησης κάθε μέλους της ΚΝΕ ως νέου κομμουνιστή - επαναστάτη.

Χρειάζεται να λάβουμε υπόψη ότι όταν ένας νέος αποφασίζει να οργανωθεί στην ΚΝΕ, δεν σημαίνει ότι αυτόματα έχει καταπολεμηθεί η όποια αντίληψη τού έχει καλλιεργήσει η αστική τάξη γύρω από την κοινωνία και τη στάση ενός νέου μέσα σε αυτήν, ή ότι αυτόματα αποκτά κάποια ασπίδα απέναντι στις δυσκολίες και τις πιέσεις που αντικειμενικά θα αντιμετωπίσει μέσα σε αυτό το σύστημα.

Για παράδειγμα, όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου σύντροφοι μαχητικοί απομακρύνθηκαν από τη δράση, όχι γιατί υπήρχε πολιτική διαφωνία αλλά γιατί δεν φροντίσαμε καθοδηγητικά να τους στηρίξουμε στη μάχη που καλούνται να δώσουν καθημερινά, δεν λάβαμε υπόψη όλους τους παράγοντες στη ζωή τους που μπορεί να επηρεάζουν την οργανωμένη τους δράση.

Η ολόπλευρη στήριξη και καθοδήγηση γύρω από τη ζωή ενός συντρόφου δεν αφορά μόνο τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει. Αφορά το ειλικρινές ενδιαφέρον γύρω από την καθημερινότητά του, τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες του. Το να αντιλαμβάνεται την ΟΒ και τη συμμετοχή του σε αυτήν ως στήριγμα. Την ατομική του δράση ως μέρος μιας συλλογικής προσπάθειας για κάτι ανώτερο.

Πρέπει ακόμα να έχουμε στο νου μας ότι ο τρόπος με τον οποίο ένας σύντροφος αντιμετωπίζει το διάβασμα και τη μελέτη είναι ζήτημα διαπαιδαγώγησης, δεν αποτελεί μόνο ατομική ευθύνη του καθενός.

Να λάβουμε υπόψη ότι ειδικά στις πιο μικρές ηλικίες υπάρχει αντικειμενική δυσκολία σε σχέση με αυτό το κομμάτι και είναι λογικό, αν σκεφτούμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες ένα παιδί μεγαλώνει, το χαρακτήρα συνολικά της Εκπαίδευσης και του σχολείου μέσα στον καπιταλισμό.

Γι' αυτό χρειάζεται καθοδηγητικά να αφιερώσουμε χρόνο, τόσο με κάθε σύντροφο ξεχωριστά όσο και μέσα στην ΟΒ. Να επιμείνουμε η συζήτηση γύρω από άρθρα και ντοκουμέντα να σταθεροποιείται μέσα στη συνεδρίαση της ΟΒ, να μην είναι ξεκομμένη από την καθημερινή δράση και διαπάλη. Να εξηγούμε τη σχέση που πρέπει να έχει ένας κομμουνιστής με το διάβασμα, ότι αποτελεί τη βάση της καθημερινής μας προσπάθειας να τραβήξουμε κι άλλους στον οργανωμένο αγώνα, να γινόμαστε πιο ικανοί να πείθουμε με την πρότασή μας.

Τέλος, σύντροφοι, πρέπει να κρατήσουμε ότι η δράση του Κόμματος έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο απ' ό,τι μερικές φορές υπολογίζουμε. Είναι ζήτημα κατανόησης ότι η υπεροχή της πρότασής μας πραγματικά μπορεί να συμπαρασύρει ακόμα και κόσμο που ξεκινάει από πολύ πιο μακρινή πολιτική αφετηρία.

Γι' αυτό χρειάζεται να δώσουμε βάρος στο πώς εξασφαλίζουμε καθοδηγητικά ο κάθε σύντροφος να αποκτάει την ικανότητα απέναντι σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει ως απόρροια αυτού του συστήματος, να αναδεικνύει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Απέναντι σε κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα να μπορεί να απαντήσει όχι μόνο στο ποιος φταίει αλλά και στο τι χρειάζεται να κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε, ουσιαστικά να λύσει μέσα από τη δράση του το ερώτημα «τι κάνουμε τώρα».

Να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά το ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι βάζουμε ταβάνι στις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει μέσα από τη δράση της μια ΟΒ. Αυτό αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι μέσα στην αντικειμενική ανυπομονησία να στρατολογήσουμε, καταλήγουμε να ανακυκλώνουμε τα ίδια ονόματα, χάνοντας από τον προσανατολισμό μας το να απλώνεται η δουλειά μέσα από δρόμους που μπορούν να εξασφαλίσουν την επικοινωνία με ευρύτερη μάζα κόσμου, άρα η λίστα στρατολογίας να μεγαλώνει, αλλά και να ελέγχεται ουσιαστικά πώς προετοιμάζεται ο καθένας ξεχωριστά για να γίνει μέλος της ΚΝΕ.

Με βάση την πείρα της ΤΟ Σερρών της ΚΝΕ, καταλήγω στο ότι και η πιο μικρή Οργάνωση μέσα στη μεγάλη υπόθεση του ΚΚΕ μπορεί να έχει τον δικό της ιδιαίτερο ρόλο, να αναπτύξει και να εφαρμόσει αξιόλογους και πρωτοποριακούς τρόπους δουλειάς.

Συγκεκριμένοι στόχοι, εύστοχο σχέδιο

Οι δυσκολίες και οι υποχρεώσεις στις ζωές των νέων, οι απαιτήσεις της ιδεολογικής διαπάλης καθιστούν αναγκαίο έναν εύστοχο σχεδιασμό δράσης ώστε να κερδίσουν έδαφος οι επαναστατικές ιδέες και να δυναμώσει η ΚΝΕ.

Τα καθήκοντα που θέτουμε στους εαυτούς μας, ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουμε να τα υλοποιήσουμε, το ποιος θα αναλάβει τι, είναι παράγοντες - κλειδιά για την επίλυση προβλημάτων. Για παράδειγμα, η πείρα έχει δείξει ότι το να εστιάσεις σε έναν χώρο και να κάνεις καλή δουλειά ώστε να χτίσεις βάσεις είναι ένας πιο ουσιαστικός τρόπος δουλειάς.

Δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με τον ίδιο τρόπο

Στις πολιτικές μάχες που δίνουμε, δεχόμαστε την ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης και της κυβέρνησης.

Μπορεί οι σύντροφοι που βγαίνουν να δώσουν τη μάχη να μην έχουν κάνει κτήμα τους το θέμα και να μην μπορούν να βγουν νικητές στη συζήτηση. Το «κλείσιμο στο καβούκι», που πιθανώς θα ακολουθήσει, δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το πώς αυτό εκφράζεται. Η αιτία είναι η μη ικανότητα της δοσμένης Οργάνωσης να δώσει τη μάχη των ιδεών με επάρκεια στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία.

Μπορεί να συναντήσουμε προβλήματα που δεν λύνονται με μια πολιτική συζήτηση, αλλά με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιστροφής μιας αρνητικής κατάστασης. Τα καθοδηγητικά Οργανα και οι ΟΒ πρέπει κάθε φορά να κρίνουν.

Οργάνωση με ρόλο

Το να έχεις δικό σου στόχο, στο πλαίσιο του γενικού στόχου, είναι βασικό. Γενικά θέλουμε να φτιάξουμε ένα δυνατό επαναστατικό κίνημα. Στο μέρος μας αυτό πώς εκφράζεται; Αναφέρω δύο παραδείγματα.

-- Το να συνδέονται μία ΤΟ και η δουλειά της στις νέες ηλικίες με τον σχεδιασμό της ΚΟ σε έναν σημαντικό κλάδο αναβαθμίζει και κάνει πιο ουσιαστική την παρέμβαση της ΤΟ. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η καθημερινή δράση παίρνει άλλη διάσταση. Είναι διαφορετικό από έναν τρόπο δουλειάς που λέει ότι γενικά και αόριστα η δουλειά στη νεολαία είναι υποδομή.

Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη συνεργασία στο σχεδιασμό μακροπρόθεσμα. Αυτός ο τρόπος δουλειάς είναι που μπορεί να βοηθήσει και σε μεταβατικές περιόδους στη ζωή ενός νέου συντρόφου. Για παράδειγμα, κατά την εργασιακή περιπλάνηση, η οποία μπορεί να δυσκολέψει και να πιέσει πολύ έναν σύντροφο, ο σχεδιασμός και η καθοδηγητική φροντίδα μπορούν να δώσουν θετική συνέχεια στην εξέλιξή του.

-- Μια ΟΒ μπορεί να έχει ουσιαστικό ρόλο και δράση και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Για παράδειγμα, μια εδαφική ΟΒ μπορεί να λειτουργεί σαν «σκαπανέας», να ανοίγει δρόμο στη γνωριμία με νέους ανθρώπους σε γειτονιές με εργάτες ή φοιτητές, σε χωριά με αγρότες, να ενημερώνει την αντίστοιχη ΚΟΒ. Μπορεί να ασχοληθεί με προβλήματα της καθημερινότητας της νεολαίας, π.χ. το να κάνεις δωρεάν αυτοσχέδιο θερινό σινεμά σε ένα χωριό όπου «δεν κουνιέται φύλλο» δίνει ζωή και δημιουργεί επαφές με νέο κόσμο.

ΟΒ ζωντανές «κολεκτίβες»

Κολεκτίβα σημαίνει σφιχτή ομάδα συλλογικής δουλειάς που λειτουργεί με συνέχεια, τακτική και σχέδιο για έναν κοινό σκοπό. Στην προκειμένη μιλάμε για επαναστατικές Οργανώσεις της ΚΝΕ που δρουν για την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το πνεύμα του σκοπού πρέπει να διαπερνάει την καθημερινή λειτουργία.

Μου έχει μείνει η διατύπωση του Λένιν για τον τρόπο λειτουργίας ενός επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου: Το Κόμμα έχει ευθύνη και για το τελευταίο μέλος του, και το αντίστροφο - και το τελευταίο μέλος έχει ευθύνη για ολόκληρο το Κόμμα. Και για να αποφύγουμε παρερμηνείες, αυτήν την αρχή πρέπει ο καθένας να την αντιμετωπίζει υπεύθυνα.

Με αυτό το σκεπτικό μπορούμε να αναβαθμίσουμε τη ζωή των ΟΒ. Να προβληματιζόμαστε για το πώς θα αντικαταστήσουμε όλες τις καθημερινές δουλειές που γίνονται τυπικά, με καθημερινές ουσιαστικές δουλειές πολιτικής σημασίας.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της πολιτικής εξόρμησης. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον τρόπο δράσης με δύο τρόπους: Τυπικά και ουσιαστικά.

Τυπικά σημαίνει να περνάνε «στα ψιλά γράμματα» το γιατί και το πώς κάνουμε ό,τι κάνουμε. Αυτός ο τρόπος μπορεί να δημιουργήσει μια αρχικά σεβαστή μεν, μη κατανοητή δε συνήθεια, η οποία βέβαια δεν γίνεται να συνεχίσει για καιρό.

Ουσιαστικά σημαίνει να εξηγήσουμε τη σημασία, γιατί το κάνουμε αυτό, σε τι συνθήκες, τι επιδιώκουμε από τη συγκεκριμένη δράση, πώς συνδέεται αυτή η δράση με τον γενικό μας σκοπό.

Αντίστοιχο πρέπει να είναι το σκεπτικό και το πνεύμα των συντρόφων που συμμετέχουν στη δράση. Οταν κάνουμε μια πολιτική εξόρμηση και το σκεπτικό μας είναι να πάμε να μιλήσουμε με το λαό, είμαστε καλά εξοπλισμένοι πολιτικά και σε μάχιμο πνεύμα, τότε είναι που πιάνουμε καλές συζητήσεις, βγαίνουν λαϊκοί προβληματισμοί στην επιφάνεια, κερδίζουμε την εκτίμηση, πιάνουμε επαφή. Ο ίδιος τρόπος σκέψης μπορεί να μας διαπερνάει σε όλα τα καθημερινά ζητήματα.

Για τους νεαρούς συντρόφους

Από τη σχετικά σύντομη εμπειρία μου, η οργανωμένη ζωή αποδεικνύεται ότι είναι μια ζωή γεμάτη. Σίγουρα έχει τις δυσκολίες της. Εχει προκλήσεις, πίκρες, «γλυκές» θυσίες και ηθικές επιβραβεύσεις. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να προχωράς όλο και πιο συνειδητά.

Ο πρώτος ενθουσιασμός που συνοδεύει την τολμηρή επιλογή της ένταξης κάποιου στην ΚΝΕ είναι μια καλή αρχή, σε μια μακριά πορεία συνειδητοποίησης. Αυτό δεν είναι δεδομένο για κανέναν. Είναι καθημερινό ζητούμενο.

Βάλε στόχο να είσαι διά βίου επαναστάτης, διά βίου μάχιμο μέλος του ΚΚΕ, σε όποιο πόστο και σε όποιες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Αν το αποφάσισες, ξεκίνα από σήμερα. Ψάξε το επόμενο σωστό βήμα σε αυτήν την πορεία, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής. Είσαι οι επιλογές σου.

«Διψάς χρυσάφι;

Πάρε. Ψάξε. Μέτρα»

(Νίκος Καββαδίας)

Οι σκέψεις μου αφορούν κύρια το πρώτο κείμενο των Θέσεων, με το οποίο συμφωνώ.

Καλούμαστε να δράσουμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με πανδημία, με την εκδήλωση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, που φέρνουν λουκέτα και στο δικό μου χώρο δράσης, δηλαδή σε μεγάλη μερίδα αυτοαπασχολούμενων μικρών εμπόρων κ.τ.λ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ταξικός μας αντίπαλος δρα στοχευμένα, μέσα από την Παιδεία, μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, με όργιο τρομοκράτησης και απολύσεων, μέσα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο και φυσικά με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του. Με κήρυξη παράνομων απεργιών, με άγριο ξύλο σε κάθε φωνή που αντιστέκεται, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής μας.

Οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι να αντεπεξέλθουμε σε αυτές. Αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι τις δικές μας δυσκολίες, είτε στον επαγγελματικό μας χώρο, είτε στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Οι δυσκολίες δεν πρέπει να μας πτοούν, απεναντίας πρέπει να μας πεισμώσουν ακόμη περισσότερο. Για να τα καταφέρουμε πρέπει, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, να περάσουμε σε ποιοτικά ανώτερο τρόπο δουλειάς των ΚΟΒ και παρέμβασης. Ιδεολογικά - πολιτικά, άρα και οργανωτικά να αναβαθμιστούμε. Διαβάζοντας, μελετώντας, αξιοποιώντας τις σχολές που κάνει το Κόμμα μας, αλλά και μέσω της συστηματικής αυτομόρφωσής μας (π.χ. ΚΟΜΕΠ, «Ριζοσπάστη», πολιτικό βιβλίο κ.τ.λ.). Αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν να μελετάμε καλύτερα και τον ταξικό μας αντίπαλο, αποκτώντας φυσικά και πολύ καλή γνώση του χώρου που είμαστε χρεωμένοι.

Ολα αυτά πρέπει να γίνουν θέματα που θα τα συζητήσουμε μεταξύ μας στην ΚΟΒ και με τα Οργανα. Σε αυτά να βασίζεται ο σχεδιασμός της δουλειάς μας. Οπως σωστά αναφέρεται και στη Θέση 13, «σε συνθήκες μικρής αποτελεσματικότητας της κομματικής δουλειάς, περιορισμένης συμμετοχής λαϊκών δυνάμεων στην οργανωμένη δράση, είναι κρίσιμο να καλλιεργηθεί ένα καθοδηγητικό πνεύμα ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες. Δεν είναι απλώς θέμα στυλ δουλειάς. Βασίζεται πρώτα από όλα στη μαχητικότητα των στελεχών, που πηγάζει από την γνώση της κομμουνιστικής θεωρίας, αλλά και από την ταξική πείρα. Πάνω σε αυτήν λοιπόν εδράζονται ο μη συμβιβασμός με τις δυσκολίες και τις υποκειμενικές αδυναμίες...».

Θεωρώ πολύ σημαντικό να καταλαβαίνουμε όλοι αυτό που λένε οι Θέσεις, δηλαδή ότι το ελλιπές θεωρητικό επίπεδο είναι που αυξάνει τη ρουτίνα, την επαναληπτικότητα χωρίς φαντασία, την πρακτική σε βάρος της θεωρητικής δουλειάς. Δεν είναι γενικά και αόριστα η «καθημερινότητά μας» που μας κάνει να μη λύνουμε δημιουργικά προβλήματα. Να οργανώνουμε με «αγκομαχητό» τη δράση της Οργάνωσης.

Μπαίνει το ερώτημα για εμάς. Εχουν γίνει βήματα; Θεωρώ ότι έχουν γίνει. Εχουν υλοποιηθεί μαθήματα στις κομματικές σχολές, με ανομοιόμορφα επίπεδα γνώσης μαθητών και με μαθητές οι οποίοι ήμασταν απροετοίμαστοι πολλές φορές. Είναι φανερό ότι όταν δεν μελετάς, δεν έχεις και απορίες και όταν δεν έχεις απορίες, δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργική συζήτηση άρα και γνώση! Ομως τη γνώση την χρειαζόμαστε για την καθημερινή μας δουλειά και όχι γενικά για να λέμε ότι έχουμε καλό ιδεολογικό επίπεδο. Τη χρειαζόμαστε για να δουλεύουμε αποτελεσματικά στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στην πάλη μας με τους οπορτουνιστές. Για να μπορούμε πραγματικά να υπερασπιζόμαστε και να διαδίδουμε το στόχο του Κόμματος, τον σοσιαλισμό.

Η συναίσθηση λοιπόν της περιόδου που βρισκόμαστε, δηλαδή της υποχώρησης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, των μεγαλύτερων δυσκολιών για καταστάλαγμα πιο συγκεκριμένων αποτελεσμάτων, μας ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ να παλεύουμε χωρίς κανέναν εφησυχασμό. Να βελτιώσουμε την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, την ενδυνάμωση των Κομματικών Οργανώσεων, αντιστοιχίζοντας συνεχώς την καθοδηγητική λειτουργία και δράση στο χαρακτήρα και το Πρόγραμμα του Κόμματος και αντίστοιχα την παρέμβαση του Κόμματος στην εργατική τάξη.

Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα, από τα καθοδηγητικά στελέχη έως και το κάθε μέλος, στην κατεύθυνση της ποιοτικότερης δουλειάς. Στην πολιτική - ιδεολογική αναβάθμιση. Θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε, μετρώντας βεβαίως βήματα κάθε φορά προς τα μπροστά. Βήματα, με τέτοια δυναμική που να σπάνε τις συνήθειές μας, να πετάνε βαρίδια όπως το να μεταθέτουμε ευθύνες, να απέχουν μέλη μας από την υλοποίηση του σχεδιασμού και των Αποφάσεων του Κόμματος. Να αντιμετωπίζουμε θεωρητικά κάποια ζητήματα χωρίς αντίστοιχη πρακτική αντιμετώπιση και αντίστροφα να σχεδιάζουμε την πρακτική μας παρέμβαση χωρίς θεωρητική εμβάθυνση.

Τέλος θα ήθελα να σταθώ και στο κομμάτι του Πολιτισμού και της Τέχνης. Το Κόμμα μας εύστοχα ανέπτυξε δραστηριότητα, μέσα από επιστημονικά συνέδρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, αλλά και μνημεία όπως στη Μακρόνησο και εδώ στην Ηπειρο (το μουσείο του ΔΣΕ). Εγιναν μέσα από υπεράνθρωπες, κατά τη γνώμη μου, προσπάθειες, που έκαναν πολλοί σύντροφοι.

Θεωρώ πολύ σημαντική τη Θέση 44, που ξεκαθαρίζει ολόπλευρα το ρόλο και τη συμβολή της τέχνης, όπως την αντιλαμβάνεται το Κόμμα: «Η σπουδαιότερη λειτουργία της Τέχνης και γενικότερα του Πολιτισμού είναι να συμβάλει στη διεύρυνση του μορφωτικού ορίζοντα, να συμβάλει στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας άρα και στην ικανότητα των κομμουνιστών να κατανοούν και να επιδρούν στην κοινωνική πραγματικότητα». Ελπίζω γρήγορα όλες οι Περιοχές και Οργανώσεις να καταφέρουν να εντάξουν το κομμάτι του Πολιτισμού και της Τέχνης πιο ενεργά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό τους, με βάση την παραπάνω κατεύθυνση.

Το 21ο Συνέδριό μας πραγματοποιείται σε μια περίοδο κατά την οποία εξελίσσεται η νέα καπιταλιστική κρίση. Οπως αναφέρεται στις Θέσεις, δημιουργούνται προϋποθέσεις ανόδου του κινήματος αλλά και κίνδυνοι, μεγαλύτερου απ' ό,τι σήμερα, πισωγυρίσματος. Πράγμα που σημαίνει ότι απαιτείται από το Κόμμα και προσωπικά από κάθε μέλος καλός σχεδιασμός, στοχοπροσήλωση και μελέτη για την υλοποίησή του, συνδυασμένα με την ιδεολογικοπολιτική και μαζική μας δράση.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων. Θέλω να εστιάσω σε κάποια ζητήματα.

Τι σημαίνει πρακτικά η νέα καπιταλιστική κρίση; Παραπέρα εξαθλίωση του λαού και κατ' επέκταση για τους αυτοαπασχολούμενους σημαίνει μαζικά κλεισίματα μαγαζιών, προλεταριοποίηση, μαζικές κατασχέσεις, μεγαλύτερη επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου και μέσω των αντιλαϊκών μέτρων των κυβερνήσεων και άμεσα με τον ανταγωνισμό. Σημαίνει ένταση στην εμφάνιση ιδεολογημάτων αλλά και κόσμος μπουχτισμένος, που ενδεχομένως να βγει και στο δρόμο μαζικά. Η εμπειρία μας δείχνει ότι σε τέτοιες συνθήκες, η ιδεολογικοπολιτική μάχη θα αφορά το τι θα επικρατήσει τελικά στη συνείδηση, σε ό,τι αφορά την κατεύθυνση και τον στόχο του αγώνα (π.χ. το 2011, στις άνω και κάτω πλατείες για την κυβέρνηση της «αριστεράς» και την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής).

Πάνω σε αυτά θέλω να επιμείνω στη δική μας δουλειά, στην προετοιμασία για αυτή τη μάχη. Πώς θα μπολιάσουμε στη συνείδηση αυτού του κόσμου τις νομοτέλειες αυτού του συστήματος. Οτι δεν φταίει ο Covid που δεν πήγε καλά η επένδυσή του ή ο κακός υπουργός που φαλίρισε. Δεν φταίνε οι απαιτήσεις του εργαζόμενου και ο συνδικαλισμός, δεν φταίει ο γείτονας αυτοαπασχολούμενος. Φταίει η στρατηγική που έχει το κεφάλαιο και αυτή έχει στόχο να επιβιώσει αυτό και να αυξήσει τα κέρδη του με κάθε θυσία. Συγχρόνως να ξεκαθαρίσουμε εμείς οι ίδιοι, η ΚΟΒ, τι θέλουμε από αυτόν τον κόσμο. Θέλουμε από τώρα αυτός ο κόσμος να κάνει το βήμα να έρθει πιο κοντά στην πολιτική πρόταση του Κόμματος. Σε αυτό το έδαφος να αξιοποιήσουμε όλα τα εργαλεία μας, ώστε να γνωρίζουμε περισσότερους, να εκφράσουμε περισσότερους. Δεν θέλω να αναφερθώ στα εργαλεία μας στο κίνημα, θα ήθελα να σταθώ στο βασικό μας εργαλείο, στην ιδεολογία μας, στο Πρόγραμμά μας, εργαλείο που δίνει απάντηση σε όλα.

Από το προηγούμενο διάστημα έχουμε ανοίξει παρτίδες με αρκετό κόσμο μέσω της δραστηριότητάς μας, με αποκορύφωμα την πλατιά διακίνηση των Θέσεων. Ηρθαμε σε επαφή με αρκετούς αυτοαπασχολούμενους, ανανεώσαμε δεσμούς με κόσμο που μιλούσαμε, βρήκαμε νέες επαφές. Ηταν μεγάλη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση της ΚΟΒ, πρέπει να δώσουμε συνέχεια το επόμενο διάστημα. Αυτός ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να μας ακούει. Να ακούει τους κομμουνιστές να του λένε για την κατάσταση στο μαγαζί του, για το σωματείο, γιατί και πώς να συμμετέχει εκεί. Να ακούει όμως και για τα καθημερινά του προβλήματα, την Υγεία, τον παιδικό σταθμό, τη μόρφωση του παιδιού του, το ακριβό ενοίκιο, σούπερ μάρκετ και ρεύμα, τις διεξόδους του στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, που σήμερα είναι είδη πολυτελείας.

Να ακούει δηλαδή για τις σύγχρονες ανάγκες του που είναι κοινές με του εργάτη, του αγρότη και που το ΚΚΕ έχει λύση γι' αυτές σήμερα. Η πάλη γι' αυτές τις ανάγκες μπορεί και να φέρει σε δυσκολία το σύστημα, να καθυστερήσει μέτρα ή και να τα αποτρέψει. Κυρίως όμως θα μας κάνει δυνατότερους μέχρι τη συνολική αντεπίθεση. Να καταλάβει ο κόσμος μας ότι αυτό που τον χωρίζει από την υλοποίηση των αναγκών του είναι το κέρδος και ο καπιταλισμός.

Αυτή τη δουλειά προφανώς δεν θα την κατακτήσουμε αμέσως, όμως ούτε είμαστε στο μηδέν. Θέλει μελέτη του χώρου και των εξελίξεων, μελέτη των συνολικών αναγκών του λαού. Θέλει και μελέτη του αντιπάλου. Πώς παρεμβαίνει «φανερά» (ΕΣΠΑ, μέτρα κ.τ.λ.) αλλά και πώς στην απλή καθημερινότητα (ιδεολογήματα ανάθεσης, μικρότερου κακού κ.τ.λ.). Πρέπει η ΚΟΒ να έχει ως θεματολογία στις συνεδριάσεις της την παρέμβαση του αντιπάλου στο χώρο. Πώς εμείς απαντάμε. Να επεξεργάζεται σε βάθος την παρέμβασή μας (στο κίνημα, την ιδεολογική και πολιτική) ώστε να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί στον κύριο στόχο μας. Δεν θέλουμε απλά να έχουμε μια απάντηση και να την αναπαράγουμε (που δεν το υποτιμώ), αλλά πώς μέσα από την παρέμβασή μας θα κερδίζουμε νέες συνειδήσεις με την πρόταση του Κόμματος. Ετσι θα ενισχύσουμε τη δράση μας, θα ανανεώσουμε δεσμούς. Κάποια βήματα έγιναν και με την ανακοίνωση της ΚΟΒ για την εστίαση και πρόσφατα με την πρόταση νόμου του Κόμματος για τους αυτοαπασχολούμενους. Αλλά η ΚΟΒ δεν τα επεξεργάστηκε. Δεν συζητήσαμε συλλογικά, να προετοιμαστούμε, πώς θα πάμε, πώς θα εξειδικεύσουμε. Αν γίνει κτήμα της ΚΟΒ αυτός ο τρόπος δουλειάς, θα έχουμε πιο χειροπιαστά αποτελέσματα, θα βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα για τον κόσμο μας, από τι επηρεάζεται και το πιο βασικό, θα εντοπίζουμε και θα λύνουμε και δικές μας αδυναμίες.

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στη μελέτη του «Ριζοσπάστη». Προσωπικά η περίοδος που δεν έχανα λέξη καθημερινά, ήταν όταν ήμουν φοιτητής και αυτό κατά τη γνώμη μου γινόταν όχι επειδή είχα άλλη συνείδηση ή περισσότερο χρόνο, αλλά επειδή υπήρχε καθημερινή διαπάλη με τον αντίπαλο, που με πίεζε στο να έχω απαντήσεις σε όλα. Επίσης σήμερα παίζει βασικό ρόλο η επίδραση που έχει το διαδίκτυο και η εύκολη πληροφορία.

Το ότι ξέρω ότι αν χρειαστεί να απαντήσω σε κάποιο εξειδικευμένο θέμα, να γράψω μια ανακοίνωση κ.τ.λ. μπορώ πλέον, μέσω του κινητού, να έχω πρόσβαση σε «Ριζοσπάστη», 902, ΚΟΜΕΠ κ.τ.λ., με κάνει να αφήνω δεκάδες άρθρα αδιάβαστα. Είναι σαν να λέω εγώ στον καθοδηγητή μου, δηλαδή τον «Ριζοσπάστη», τι να μου πει, αδιαφορώντας για το τι πρέπει να μου πει. Είμαι προβληματισμένος πώς και κατά πόσο μπορούμε να το βελτιώσουμε αυτό. Εκπαιδευόμαστε για άλλες φάσεις της ταξικής πάλης, αλλά η εξάρτησή μας από την εύκολη πληροφορία μόνο εκπαίδευση δεν είναι και μάλιστα με δεδομένο ότι είναι στα χέρια του αντιπάλου. Αν η μελέτη και η διακίνηση του «Ριζοσπάστη» δεν μας γίνει καθημερινή ρουτίνα, όταν θα πρέπει να μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο θα είναι αργά. Πάνω σε αυτό το θέμα, δηλαδή για το διαδίκτυο, τα ΜΚΔ, θα ήθελα να αναφέρονται περισσότερα στις Θέσεις, καθώς επηρεάζει μεγάλο όγκο μελών, πόσο μάλλον τους οπαδούς μας.