1. Αυτό που με πονά περισσότερο απ' όλα είναι πως, όταν ανακοινώνουν τα νέα οικονομικά μέτρα εναντίον μας, το κάνουν με την άνεση που μόνο η αιωνιότητα έχει. Μιλάνε για τις επόμενες δεκαετίας μας, για την αγωνία που μας περιμένει, αγνοώντας πόσοι από εμάς θα κλείσουν τα μάτια τους και πόσοι άλλοι θα λυγίσουν εξαιτίας της απληστίας ορισμένων θεοσεβών κύκλων. Μας αφαιρούν το δικαίωμα που μας έδωσε η φύση ν' απολαμβάνουμε τη μία και μοναδική ζωή μας.

2. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και ο πλούσιος πλούσιος - αυτά τα δύο είδη είναι αδύνατον να συναντηθούν.

3. Ο Χρυσοχοΐδης προσπαθεί να δικαιώσει τα βαθύτερα κίνητρά του με τη θολή ιδέα που έχει για τη ζωή. Πιστεύει πως όλων μας τα βλέμματα είναι στραμμένα προς την καριέρα του. Τόσο βαθιά καταπιεσμένα αισθήματα σπανίως κάνουν την εμφάνισή τους. Τέτοιου είδους εγωπάθεια είναι αποτέλεσμα της απώλειας της αίσθησης του μέτρου. Συμπεριφέρεται σαν αυλικός σε μια αυτοκρατορία. Υπερασπίζεται ένα καθεστώς ενάντια στους αχάριστους Ελληνες.

4. Ο Γιωργάκης και οι κόλακές του δε σέβονται ούτε τους ζωντανούς ούτε τους νεκρούς. Διότι, αν σεβόντουσαν τους νεκρούς, δε θα τολμούσαν να μπουν στο παιχνίδι αφανισμού των ζωντανών.

5. Είναι απίστευτο πόσοι εκλεκτοί συγγενείς έχουν παρελάσει μπροστά από το κρεβάτι του μισοπεθαμένου Νεοέλληνα. Μέχρι και ο Ερντογάν, ο γνωστός εφευρέτης της νέας Τουρκίας που χτίζεται πάνω στα σώματα των νεκρών Κούρδων και των πολιτικών του αντιπάλων, μας επισκέφτηκε, σαν ένας ακόμη γιατρός ο οποίος δίνει συμβουλές στον ελληνικό λαό, πρώτον, να κάνει υπομονή και, δεύτερον, αν θέλει να ξαναβρεί την ευημερία και τη δόξα του, ν' ακολουθήσει τον Γιωργάκη. Πρόκειται φυσικά για προτροπές περιφρόνησης προς τους μόνιμους εχθρούς του από κάποιον που τρέφεται ακόμα από τα ξεραμένα αποφάγια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

6. Στο σινάφι μου γίνεται πάλι λόγος για την απουσία του πνεύματος της ελευθερίας. Ο κυνισμός μου, χωρίς να καταλάβω πώς, θέτει πρώτος το ερώτημα: Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι κάποιος μπροστά σ' αυτόν τον αδιάκοπο ψίθυρο των ψεμάτων και της συκοφάντησης της ζωής;

7. Στο βάθος του καφενείου στην Πλατεία Βάθης, ξαφνικά σε πείσμα των ημερών, επέστρεψε ένα ποίημα: «Ολα κρύβονται / και κάποιος πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα / να καταργήσει, με μια χειρονομία το βασίλειο / που χρόνια μέσα του γύριζα και πέταγα τα κόκαλά μου / γιατί ήθελα να ακούσω μια μουσική / μα ήταν βαθιά και γύριζαν πιο άγρια / κι εγώ βλαστημώντας το γάλα στην υγρασία της μέρας / έκλεισα τα μάτια μου και είδα / ένα κεφάλι να πετάει σαν ρόδα, / τέτοια δύση και ηρεμία / όπου αργά έρχονται τα δύσκολα και τα τριαντάφυλλα φέγγουν».