Ξέρεις, βρίσκω υπερεκτιμημένη την άποψη ότι οι κωμωδίες εκείνης της εποχής είναι τα αριστουργήματα, ενώ τα μελό για πέταμα... Τα μελό είναι πιο κοντά στην κοινωνική πραγματικότητα εκείνων των χρόνων, στη φτώχεια, την ταξική ανισότητα, την ανεργία, τη μετανάστευση που χώριζαν τους ανθρώπους. Εχει ενδιαφέρον πως όλες αυτές οι διαφορές παραποιούνταν με τα χάπι εντ και τα... τοιαύτα κόλπα της συνταγής του θεάματος, κι έτσι η πλούσια παντρευόταν το φτωχό λεβέντη της καρδιάς της, ενώ η στείρα γυναίκα ξεπερνούσε το δράμα της κι έπιανε στο τέλος παιδί. (Μάρθα Βούρτση στο Αυτή που δε λύγισε), όσο κι αν όλα αυτά δίνονταν βέβαια μέσα από τη διαστρέβλωση της αλήθειας, σύμφωνα με την ιδεολογία του θεάματος, και κατέληγαν, στην προκειμένη περίπτωση, να κάνουν προπαγάνδα υπέρ της ...αταξικής κοινωνίας ή της ...τεκνοποιίας και κατά των εκτρώσεων!

Από τα dvd εφημερίδων, έπεσα και σε δύο ταινίες του πρόσφατα χαμένου Κώστα Μανουσάκη, λαμπρού διάττοντα στιλίστα σκηνοθέτη της ίδιας εποχής, που εγκατέλειψε οριστικά τη μεγάλη του αγάπη, το σινεμά, στα 1966, κιόλας απ' τα τριάντα τρία του (από την ...καλοπέραση ως φαίνεται), μην επιστρέφοντας ποτέ, δημοσιεύοντας έκτοτε μόνο τρία σπάνια κι εξαντλημένα σήμερα βιβλία, κι αφήνοντάς μας... χρόνους, το 2005.

Το βρίσκω σκανδαλώδες να μην κυκλοφορούν οι τρεις ταινίες του: Ερωτας στους αμμόλοφους (1958), ένα στιλιστικό ερωτικό δράμα με τη νεαρή Βουγιουκλάκη, τον Μπάρκουλη και τον Γιάννη Αργύρη. Ή, πάλι, η επιτυχημένη Προδοσία (1964), μια περιπέτεια ανάμεσα σ' έναν ναζί αξιωματικό που ερωτεύεται μια νεαρή Εβραία, στην κατοχική Αθήνα, την καταγγέλλει, εκείνη καταδικάζεται σε θάνατο, κι εκείνος τρελαίνεται και αυτοκτονεί. Ταινία που μετέβαλε την ιστορική περιπέτεια της γενοκτονίας και της γερμανικής κατοχής σε μια περιπέτεια της ψυχής - ό,τι την κάνει δηλαδή ενδιαφέρουσα σαν γραφή ακόμη και σήμερα.