Την άλλη μέρα, τη μέρα των δημοπρασιών, των δημοπρασιών των υπογεγραμμένων φανελών, των αργυρών και χρυσαφένιων δίσκων, της προεδρικής πένας, οι υποψίες μεγάλωσαν. Νέες φωνές προστέθηκαν στις πρώτες. Σιγά σιγά το τοπίο άρχισε να καθαρίζει. Πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται, αν ο «αγώνας» έγινε για τα πληγωμένα παιδιά της Ασίας ή για τους «αγωνιζόμενους» οργανωτές. Τα «λογιστικά» ήταν αμείλικτα. Το 40%-50% του συγκεντρωθέντος ποσού θα πάει, λέγεται, στα «λειτουργικά έξοδα»! Δηλαδή από τα 17 εκατ. ευρώ τα 8 εκατ., περίπου, θα ξοδευτούν για να καλύψουν τα «λειτουργικά έξοδα»! (Κανένας, βέβαια, δε γνωρίζει ποια είναι αυτά τα «λειτουργικά έξοδα»).

Την τρίτη μέρα, στην αρχή επικράτησε κάποια ησυχία. Οι τηλεοράσεις έδιναν συνέχεια «στατιστικά στοιχεία». Τόσα η Γερμανία, τόσα η Γαλλία, τόσα η Αμερική. Πρώτη, σύμφωνα με τα στατιστικά, η Ελλάδα (συγκριτικά)! Παρ' όλα αυτά, τα πανηγύρια ήταν συγκρατημένα. Οι υποψίες και οι φωνές που ακούστηκαν δημιούργησαν μια ανησυχία, που άγγιζε τα όρια της αναταραχής. Οι αποκαλύψεις ότι σε παρόμοιες «ανθρωπιστικές» κινήσεις και πρωτοβουλίες τα συγκεντρωθέντα (χρήματα, πράγματα), δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους ήταν καταλυτικές. Η ατμόσφαιρα ήδη είχε δηλητηριαστεί!

Αναμένεται, μόλις κοπάσει ο γενικός θόρυβος, και αν το ζήτημα, βέβαια, δεν πνιγεί, να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα. Αυτές οι κινήσεις γίνονται, πράγματι, για τα πληγωμένα παιδιά, για τους χτυπημένους από τον πόλεμο και τους σεισμούς ή για να «κινείται» το χρήμα; (Ο καθένας ξέρει πως το χρήμα όταν «κινείται» σε χρόνο μηδέν αλλάζει τσέπες και χέρια»).

Η βοήθεια που συγκεντρώθηκε από επίσημες πάλι οργανώσεις και κανάλια για το Ιράκ, ας πούμε, δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της. (Κάποιοι είπαν πως φαγώσιμα και άλλα πράγματα σαπίζουν στις αποθήκες, όσα, δηλαδή, δεν έφτασαν στις «λαϊκές» αγορές και δε μετατράπηκαν σε χρήμα).

Αλλά όλοι αυτοί που είχαν αυτή την πρωτοβουλία, αλλά και τις προηγούμενες παρόμοιες, πού ήταν όταν ετοιμαζόταν το έγκλημα; Οταν άρχιζε ο πόλεμος; Οταν άφηναν ακάλυπτα και ανενημέρωτα, για το κακό που έρχεται, τα πληγωμένα παιδάκια της Ασίας; Πού και πώς εκφράστηκε τότε η αλληλεγγύη τους; Αυτή η ευκαιριακή σύναξη φιλάνθρωπων πρέπει να μελετηθεί. Δεν αναφερόμαστε στα πρόσωπα που κράταγαν το μικρόφωνο (χωρίς να παραβλέπουμε και τις δικές τους ευθύνες). Αναφερόμαστε, κυρίως, σε εκείνα τα πρόσωπα και τις οργανώσεις, που ήλεγχαν - και ελέγχουν - τα μικρόφωνα!