Είσαι μόνος στην - άδεια - πλατεία. Και τα παράθυρα γύρω κλειστά. Και οι σκέψεις σου μπερδεμένες: ήταν η σύγκρουση, η απερισκεψία, τα λάθος καύσιμα, ή η καθημερινά αυξανόμενη φθορά μιας μεγάλης χώρας που προκάλεσαν το ατύχημα;.. Πλησιάζεις «αφηρημένος» το χάλκινο άγαλμα. Με το πρόσωπο δεν έχεις - δεν είχες ποτέ διαφωνίες. Ούτε με άλλες, επιμέρους, λεπτομέρειες, όπως οι τσέπες του παντελονιού του, ας πούμε. Είναι αυτές οι κοφτές τσέπες, που συνήθιζε να χώνει τα χέρια του ο ποιητής. Εχει σημασία, λες, για τους πνιγμένους όλος αυτός ο θόρυβος; Μπορεί ένα άγαλμα να είναι «σωστό» σε λεπτομέρειες και να «πάσχει» σαν σύνολο;

... Τώρα, πια, τι νόημα έχουν οι τύποι! Το ναυάγιο έχει συντελεστεί. Και εγώ νιώθω βαθιά την ανάγκη να δώσω, επιτέλους, απάντηση στο ερώτημα: γιατί ο χάλκινος ποιητής δεν καίγεται εσωτερικά όπως καιγόταν ο πραγματικός ποιητής; Πλησιάζω το άγαλμα και για πρώτη φορά το ακουμπάω. (Ξέρω πως δεν πρέπει να βάζουμε τα χέρια μας στα αγάλματα, όμως μετά από αυτόν το χαλασμό που συντελείται στον κόσμο, αυτές οι ευγένειες έχουν τόσο μικρή σημασία). Στα θετικά του δημιουργού το γεγονός ότι το «δέρμα» του αγάλματος δεν είναι λείο. Εχει αυτά τα ανεπαίσθητα, ίσως, αλλά τόσο ανθρώπινα «εξογκώματα» που έχει το κορμί μας. Στα θετικά του, επίσης, το ανοιγμένο πουκάμισο του ποιητή... Ομως, παρ' όλα αυτά, δε μεταδίδει συγκίνηση. Το άγαλμα στέκεται άγαλμα στα τεκταινόμενα και, όπως όλοι γνωρίζουμε, ποτέ ένας ποιητής δε στέκεται αδιάφορος σε μεγάλες στιγμές! Δονείται και δονεί!

«... Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα./ Και είδα και θαύματα./ Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου: Ιπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή/ και γαλήνιοι αμφορείς/ και λοξές δελφινιών ράχες/ η Ιος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος...».

Υπογραφή: τα αδέρφια σας από το Αιγαίο!».