Κινηματογραφική βδομάδα στον απόηχο του Φεστιβάλ των Καννών, με τις κυριότερες ταινίες του Φεστιβάλ να έχουν βρει ήδη διανομή για την ερχόμενη χειμερινή περίοδο, και το «Triangle of Sadness» του Ρούμπεν Εστλουντ (Το Τετράγωνο), που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα της διοργάνωσης, να αναμένεται στις αίθουσες το φθινόπωρο. Το 12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου συνεχίζεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, όπως και το Ταινιόραμα στον κινηματογράφο «ΑΣΤΥ». Επίσης σήμερα ξεκινάει το 6ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας - FeCHA στους κινηματογράφους «Ελληνίς Cinemax Europa Cinemas», «Τριανόν Filmcenter Europa Cinemas» και στην Ελληνοαμερικανική Ενωση. Με μια προσεκτική επιλογή μπορείτε να συναντηθείτε με πολύ αξιόλογες ταινίες και στις τρεις διοργανώσεις.

Αυτή η βδομάδα, παρά τον μεγάλο αριθμό των ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες, ξεχωρίζει μόνο για τρεις ταινίες. Το «18», το «Γεγονός» και από τις επανεκδόσεις το «Κάτω απ' το ηφαίστειο». Τα «Μαύρα Γυαλιά» του Ντάριο Αρτζέντο δεν βρίσκουν τον δημοφιλή σκηνοθέτη τρόμου στην καλύτερή του φόρμα, εντούτοις για τους λάτρεις του είδους, κάθε ταινία του αποτελεί γεγονός από μόνη της. Είναι αυτό αρκετό; Ο «Βρώμικος Παράδεισος» του Μπερτράν Μαντικό απευθύνεται σε πολύ εξειδικευμένο κοινό, που «αντέχει» το νοσηρό, χωρίς όριο φανταστικό σινεμά που δημιουργεί. Τον Μαντικό ή τον λατρεύεις ή τον μισείς, το σινεμά του δεν χωράει στον μέσο όρο. Το «Men» του Αλεξ Γκάρλαντ, ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του θρίλερ και του φανταστικού, δεν καταφέρνει τίποτα από τα δυο, αφήνοντας μετέωρο τον θεατή να αναρωτιέται τι θέλει τελικά να πει με την ταινία του. Το «Ελκάνο και Μαγκελάνος: Ο Πρώτος Περίπλους της Γης» των Χόσε Αντόνιο και Γκαρμπίνιε Λοσάνα, το μεταγλωττισμένο animation της βδομάδας, είναι συμπαθέστατο, με ωραίο σχεδιασμό και ενδιαφέρουσα θεματική, αλλά χρειάζεται μια συζήτηση με τα παιδιά νωρίτερα για το τι ήταν οι αποικίες και τι εξυπηρετούσαν ώστε να το καταλάβει ολοκληρωμένα. «Οι Ερωτες Μιας Ξανθιάς» του Μίλος Φόρμαν είναι ένα εγχείρημα προσανατολισμένο να χλευάσει τη στάση του κράτους της Τσεχοσλοβακίας απέναντι στον έρωτα στα χρόνια του σοσιαλισμού. Ο Φόρμαν χρησιμοποιώντας άκρατη ειρωνεία και παιδαριώδεις μεταφορές, στο δήθεν αθώο θέμα του, επιχειρεί κραυγαλέα να κατηγορήσει τόσο το ίδιο το σοσιαλιστικό κράτος όσο και την κοινωνία συνολικότερα, αφού, χρησιμοποιώντας γκροτέσκες αναφορές τους παρουσιάζει, εκτός από βαθιά συντηρητικούς και απαρχαιωμένους, ως ψυχρούς υπολογιστές...

Σε μια λαϊκή γειτονιά στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης, της αναζωπύρωσης του φασισμού και της πανδημίας, μια ομάδα δεκαοχτάχρονων μαθητών καταδιώκει όλους όσοι είναι απλώς διαφορετικοί και δεν συμφωνούν με τις ιδέες τους... Η ταινία του Βασίλη Δούβλη ξεχωρίζει αυτή τη χρονιά, γιατί μας θυμίζει ποσό μας λείπει ο σύγχρονος κοινωνικός κινηματογράφος, εκείνος που μπορεί να γίνει εργαλείο προβληματισμού και αντιπαράθεσης, εκείνος που θα επιλέγαμε να δούμε μαζί με τα παιδιά μας. Λειτουργεί σαν καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας, μιλώντας στον νου και την καρδιά του θεατή, χωρίς να επιχειρεί να δώσει έτοιμες απαντήσεις. Εχοντας σαν αφετηρία όσα συμβαίνουν στα σχολεία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, προσπαθεί να διερευνήσει τις ευθύνες της κοινωνίας και μέσα στο σκοτάδι να ανοίξει ένα παράθυρο στο φως, να δώσει ελπίδα. Επίκαιρο, ουσιαστικό, χωρίς τίποτα περιττό, ούτε στην αφήγηση ούτε στη σκηνοθεσία, με ντοκιμαντερίστικη υφή, μια κάμερα που κινείται συνεχώς, είναι μια ιστορία φτιαγμένη από τη ματιά των 18χρονων παιδιών. Των δικών μας παιδιών. Να πάτε μαζί τους, αξίζει τον κόπο.

Γαλλία, 1963. Η Αν είναι μια νέα, πολλά υποσχόμενη φοιτήτρια από φτωχή εργατική οικογένεια. Οταν συνειδητοποιεί ότι έχει μείνει έγκυος, τα όνειρά της μοιάζουν καταδικασμένα - εκτός και αν καταφέρει να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, κάτι που όμως είναι ακόμη παράνομο και κοινωνικά κατακριτέο εκείνη την εποχή... Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ανί Ερνό και η θεματολογία της είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Στους καιρούς της οπισθοχώρησης των συλλογικών κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών σε μια σειρά από κράτη και ηπείρους, με πολύ πρόσφατα παραδείγματα την Πολωνία και τις εξελίξεις στις ΗΠΑ, το «Γεγονός» είναι γροθιά στο στομάχι. Η προσέγγιση της άμβλωσης τόσο σεναριακά όσο και κινηματογραφικά είναι μοναδική. Η Αναμαρία Βαρτολομέι που ενσαρκώνει την Αν είναι απλώς συγκλονιστική. Ο θεατής γίνεται ένα με την Αν. Γίνεται κοινωνός των ταλαντεύσεων, των αγωνιών, των ονείρων, των προσδοκιών και των διαψεύσεών της. Η Οντρέ Ντιγουάν έφτιαξε μια διαπεραστική ηθογραφία της γαλλικής κοινωνίας του '60... που σε πιο «υποψιασμένους» θεατές δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκριση με τα δικαιώματα των γυναικών στα σοσιαλιστικά κράτη, την ίδια περίοδο... Η ταινία ανοίγει τον διάλογο με τις σύγχρονες γυναίκες και παρέχει πρόσφορο έδαφος ώστε με αυτή την αφορμή να ξεδιπλωθεί η συζήτηση για τα δικαιώματά τους όχι μόνο στην άμβλωση, αλλά συνολικά στην αναπαραγωγική υγεία, στο πλαίσιο ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας, μαζί με τη σεξουαλική αγωγή, τον οικογενειακό προγραμματισμό, τον προγεννητικό έλεγχο, την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό.

Ο Τζον Χιούστον διασκευάζει το ομώνυμο ημι- αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μάλκομ Λόουρι και μας μεταφέρει στην Κουερναβάκα του Μεξικό, το 1939, λίγες μέρες πριν ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Περιγράφει μία μόλις μέρα από τη ζωή του ξεπεσμένου υποπρόξενου της Μεγάλης Βρετανίας Τζέφρι Φίρμιν στη μικρή πόλη του μεξικανικού νότου, που γιορτάζει την Ημέρα των Νεκρών. Ο Φίρμιν, έχοντας χάσει την γυναίκα που αγαπάει, έχει βουτηχτεί μέχρι το μεδούλι στον αλκοολισμό και την απελπισία. Εκείνες τις μέρες φιλοξενεί τον ετεροθαλή αδελφό του, Χιού, που πολεμούσε στο πλευρό των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο, όταν η πρώην του σύζυγος Ιβόν επιστρέφει... Ο Χιούστον χρησιμοποιεί μεταφορικά μια κατά βάση ερωτική ιστορία, για να κάνει ένα αιχμηρό σχόλιο για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την αρχή της ταινίας δεν διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να κάνει ένα δηκτικό σχόλιο για το πώς διείσδυσε ο ναζισμός στη Λατινική Αμερική και τη στάση των συμμάχων, που εκείνη την περίοδο ήταν «αποστασιοποιημένοι» για τα δικά τους συμφέροντα... Ο Χιούστον προκαλεί τον θεατή να «διαβάσει πίσω απ' τις γραμμές» και διαφωνώντας ή συμφωνώντας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Ο Αλμπερτ Φίνεϊ στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ρεσιτάλ.