Οδεύοντας προς τη βδομάδα των Χριστουγέννων, διανύουμε μια σχετικά μέτρια κινηματογραφική βδομάδα, αφού όλα τα «δυνατά χαρτιά» έχουν ήδη παιχτεί κατά τη διάρκεια της σεζόν και αναμένουμε να δούμε στη διανομή τις ταινίες που είδαμε στα πρόσφατα κινηματογραφικά φεστιβάλ από το νέο έτος πια. Παρ' όλα αυτά ξεχωρίσαμε τρεις ταινίες από την ομολογουμένως φτωχή κινηματογραφική βδομάδα.

Μετά τον θάνατο του συζύγου της, Αχμέτ, η Μαίρη ανακαλύπτει το μεγάλο μυστικό του άντρα της στην άλλη άκρη του αγγλικού καναλιού, στο Καλαί της Γαλλίας... Το «Μετά την Αγάπη» είναι από τις ταινίες που ξεχωρίσαμε στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την όμορφα δομημένη και συνάμα συγκινησιακά φορτισμένη ιστορία της και χαιρόμαστε που βρήκε τη διανομή της.

Ο Καν απεικονίζει τη βαθιά «άνευ όρων» αγάπη της Μαίρης προς τον Αχμέτ λιτά, αποφεύγοντας τις υπερβολές και το «πομπώδες» σενάριο. Χτίζει μια ηρωίδα που την ίδια στιγμή που «χάνεται» μέσα στο πένθος της και ανακαλύπτει την παράλληλη ζωή του άντρα της, προσπαθεί να καταλάβει τι ήταν εκείνο που τον έκανε να κρατήσει ένα τόσο μεγάλο μυστικό. Αν και νιώθει προδομένη, εντούτοις εντυπωσιακά συνεχίζει να αγαπά τον Αχμέτ με όλα τα μυστικά του.

Ο βουβός πόνος της κεντρικής ηρωίδας, εκείνος που δεν «επιτρέπεται» να εξωτερικευτεί, την οποία ερμηνεύει καταπληκτικά η Τζοάνα Σκάνλαν, είναι το μεγάλο ατού της ταινίας. Ο στόχος του Καν είναι να αναρωτηθεί κανείς πόσο καλά γνωρίζει ακόμα κι εκείνον που μοιράζεται τη ζωή του, ακόμα κι εκείνον που γνωρίζει από παιδί, και το καταφέρνει. Σκηνοθετικά, αν και δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα, έχει κάποια πλάνα σημειολογικά κλειδιά, που δίνουν ιδιαίτερη αξία στην πλοκή.

Η Ανια και ο Τόμας έχουν μία μεγάλη οικογένεια, αλλά για αρκετά χρόνια οι δύο σύντροφοι ζούσαν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, απορροφημένοι και οι δύο στις δημιουργικές καριέρες τους, σαν σε παράλληλους κόσμους. Οταν η Ανια μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και ελάχιστους μήνες ζωής, τότε και οι δυο ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον σύντροφό τους από την αρχή...

Η Σοντάλ κάνει μια αυτοβιογραφική ταινία, ιδιαίτερα διεισδυτική, αφού ο θεατής μπαίνει στις σκέψεις του ανθρώπου που βρίσκεται στη θέση να «κλείσει» τις εκκρεμότητές του στη ζωή, να κάνει τον απολογισμό του, να αφήσει την παρακαταθήκη του στην οικογένεια και τους κοντινούς του ανθρώπους... Η Αντρεα Μπριν Χόβιγκ και ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ είναι εξαιρετικοί... Τελειώνοντας η προβολή της ταινίας, δεν μπορέσαμε να μην αναρωτηθούμε εάν μια γυναίκα της εργατικής τάξης θα είχε την ίδια «δυνατότητα» να αναμετρηθεί έτσι με τη ζωή και τον θάνατο... Παρ' όλα αυτά, ο τρόπος προσέγγισης της Σοντάλ είναι ιδιαίτερα συγκινητικός και απελευθερωτικός.

Ενα ζευγάρι κτηνοτρόφων που ζουν σε μια απομονωμένη φάρμα στη βόρεια Ισλανδία, αποφασίζουν να μεγαλώσουν σαν δικό τους παιδί ένα μυστηριώδες νεογέννητο αρνάκι που γεννιέται στο αγρόκτημά τους...

Ο σκηνοθέτης προσπάθησε να εντάξει ένα ακραία φαντασιακό στοιχείο, εμπνευσμένο από τους θρύλους της χώρας του, στην κατά τα λοιπά ρεαλιστική αφήγησή του, φτιάχνοντας τελικά ένα μεταφυσικό θρίλερ, αλλά με ενδιαφέρον κινηματογραφικό ύφος. Ο Γιοχάνσον ουσιαστικά λειτουργεί παραβολικά, για να μιλήσει για την παραβίαση των κανόνων της φύσης από τον άνθρωπο, αν και δεν λείπουν οι αναφορές στην απώλεια, στην αγάπη και την αποδοχή του διαφορετικού. Η φύση της Ισλανδίας είναι πρωταγωνίστρια στην καλή σκηνοθετική του ματιά, η φωτογραφία πολύ προσεγμένη και η Νούμι Ραπάς πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο.