Μια από τις προτεραιότητες της αστικής τάξης της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του αστικού κράτους, που προχώρησε τα τελευταία χρόνια με την άμεση συνδρομή και ανάμειξη ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως είναι ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα και οι θεσμοί της ΕΕ.

Στόχος είναι η προσαρμογή για την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της ενσωμάτωσης του κινήματος. Πλευρές των αλλαγών στη λεγόμενη «δημόσια διοίκηση» αποτελούν οι αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάνοιξη κερδοφόρων πεδίων για τη δράση των μονοπωλίων, η αξιολόγηση - κινητικότητα των υπαλλήλων, η αναδιαμόρφωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, η ένταση της εκχώρησης αρμοδιοτήτων με τη μορφή outsourcing.

Επίσης, η προώθηση μεταρρυθμίσεων του θεσμικού πλαισίου (π.χ. εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ, άρση «εμποδίων» στην επιχειρηματικότητα), στο όνομα πάταξης της «γραφειοκρατίας» και της «χαοτικής νομοθεσίας» και ιδιαίτερα η κατάργηση των όποιων παρεκκλίσεων σημειώνονταν στην εναρμόνιση της εθνικής νομοθεσίας με την ευρωενωσιακή.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί εκσυγχρονισμούς, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα ικανότητα στην κατεύθυνση αποκατάστασης δεσμών μεταξύ τμήματος της κρατικής υπαλληλίας και των αστικών κομμάτων που σε έναν βαθμό είχαν διαρραγεί.

Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει μηχανισμός του αστικού κράτους που δεν επιδρά στην κατεύθυνση χειραγώγησης του κινήματος, στήνει «ανακαινισμένους» μηχανισμούς ενσωμάτωσης στο όνομα της «διεύρυνσης της αξιοκρατίας και της δημοκρατίας».

Αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση στόχευση στην κρατική υπαλληλία και στη διαμόρφωση υπαλλήλων αφοσιωμένων - ιδεολογικά ταγμένων στην εξυπηρέτηση του συστήματος, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψηφίζουν. Για παράδειγμα στις υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων μοιράστηκαν πρόσφατα, μέχρι και σε επίπεδο τμήματος, ερωτηματολόγια ώστε να διατυπώσουν οι υπάλληλοι τη «γνώμη» τους για τη δομή του υπουργείου, η οποία βρίσκεται υπό αναθεώρηση.

Ιδιαίτερο ρόλο στην ενσωμάτωση παίζει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και του οπορτουνισμού να κρατάνε θέσεις και δυνάμεις. Δρουν ενιαία μπολιάζοντας τις αστικές επιδιώξεις στη συνείδηση της υπαλληλίας.

Σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ, το τελευταίο διάστημα εκφράστηκαν, μέσω της παρέμβασης του οπορτουνισμού, αστικά συμφέροντα που αμφισβητούν την Ευρωζώνη ή ακόμα και την ΕΕ. Πλειοψηφίες σε ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ-ΟΤΑ έδωσαν έτοιμο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο για την αξιολόγηση, που αυξάνει την πίεση στους υπαλλήλους για πειθάρχηση. Επιτείνουν τη διάσπαση των εργαζομένων μη αποδεχόμενοι την εγγραφή στα σωματεία των εργαζόμενων με ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Παρεμβαίνουν σε επίπεδο σωματείου, κάνοντας σημαία τη συμμετοχή στις διαδικασίες διαβούλευσης που στήνει η κυβέρνηση, προβάλλοντας τη λογική «συμμετέχουμε για να σώσουμε ό,τι μπορούμε». Δρουν στην κατεύθυνση νομιμοποίησης των εκσυγχρονισμών και αφοπλισμού του κινήματος.

Ορισμένες πτυχές αυτής της παρέμβασης έχουν απήχηση στη συνείδηση της κρατικής υπαλληλίας. Πατάνε και σε υπαρκτά προβλήματα, η ανάγκη υπέρβασης των οποίων αποκόπτεται από τον αστικό της χαρακτήρα. Ασκούν πίεση και σε κόσμο που συσπειρώνεται μαζί μας.

Για παράδειγμα «περνάει» η λογική της συμμετοχής των σωματείων με προτάσεις και υποδείξεις σε διαβουλεύσεις για τη δομή των υπουργείων και τη διευθέτηση προβλημάτων (π.χ. αλληλοεπικαλύψεις, γραφειοκρατικός φόρτος). Προσεγγίζεται αταξικά η όλη διαδικασία, ενώ ακόμα και στις περιπτώσεις που γίνεται αντιληπτός ο αντιλαϊκός χαρακτήρας των αλλαγών και των παρεμβάσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα) επικρατεί η άποψη ότι αυτές οι «αλλαγές ήταν απαραίτητες», «εφαρμόζονται παντού, σε όλη την ΕΕ», «θα έπρεπε να τις έχουμε ήδη κάνει μόνοι μας». Πρόκειται για γεγονός αναμενόμενο στο βαθμό που θεωρείται μονόδρομος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Επίσης, με τις λεγόμενες «κοινωνικές δομές» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, αμβλύνονται ορισμένες αιχμές ενώ αντέχουν λογικές που αναπαράγει ο αντίπαλος, όπως για παράδειγμα για τον «κοινωνικό ρόλο» του κράτους και της κρατικής υπαλληλίας.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτείνει τις μειωμένες απαιτήσεις και τη μοιρολατρία. Αυτό που στην επιφάνεια εκφράζεται από ένα μεγάλο τμήμα της κρατικής υπαλληλίας ως «φόβος μην τυχόν έρθει ο Μητσοτάκης» αντανακλά την υιοθέτηση του ιδεολογικού οπλοστασίου του αντιπάλου όπως για παράδειγμα τα περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» κ.λπ.

Στοιχείο της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί η στάση απέναντι στο αστικό κράτος και στον εκσυγχρονισμό του. Παρά τις δυσκολίες, θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε και τις δυνατότητες που ανοίγονται και φάνηκαν με το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις πήραν την πλειοψηφία σε ΔΣ σωματείων και ομοσπονδιών ή παρουσίασαν αύξηση σε αρκετούς χώρους ακόμα και της κεντρική διοίκησης. Ενα στοιχείο σχετικά πρόσφατο που δείχνει ότι η παρέμβασή μας μπορεί να έχει αποτελέσματα και απήχηση.

Πρέπει να δυναμώσουν πλευρές που αναδεικνύουν το ταξικό περιεχόμενο των εκσυγχρονιστικών επιδιώξεων, την εσωτερική σχέση κάθε αλλαγής στο αστικό κράτος με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις επιπτώσεις στη ζωή της λαϊκής οικογένειας (π.χ. Υγεία, Παιδεία, ποιότητα διατροφής) και απομυθοποιούν τον «κοινωνικό ρόλο» κρατικών δομών και υπαλληλίας κ.λπ. Επίσης, πρέπει να ξεκαθαρίζεται ότι η εναντίωσή μας δεν προέρχεται από θέση υπεράσπισης της πρότερης δομής του αστικού κράτους.

Ασφαλώς, για να αποκτήσει βάθος αυτή η δουλειά πρέπει να μπει στο επίκεντρο η αυτοτελής κομματική παρέμβαση, η δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Το κράτος δεν δομείται στο κενό αλλά στο έδαφος συγκεκριμένων σχέσεων παραγωγής που καθορίζουν τον χαρακτήρα του. Το αστικό κράτος είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης επί της εργατικής γι' αυτό το τσάκισμά του αποτελεί προϋπόθεση για τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού κράτους ως οργάνου ταξικής πάλης στις νέες συνθήκες.

Να φωτίζεται η διαφορά ανάμεσα στην κρατική καπιταλιστική επιχείρηση και τη σοσιαλιστική παραγωγική μονάδα με απτά παραδείγματα από τους χώρους, όπως ότι η καθετοποίηση στο κοινωνικοποιημένο αγρόκτημα υπηρετεί τη σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. `Η ότι στη σοσιαλιστική μονάδα ο έλεγχος των τροφίμων θα είναι αδιαχώριστος από την ίδια την παραγωγική διαδικασία εξασφαλίζοντας όχι μόνο την ασφάλεια αλλά και την ποιότητά τους.

Μια άλλη πλευρά της παρέμβασής μας πρέπει να σχετίζεται με τις αντιστάσεις που αναπτύσσουμε. Και εδώ απαιτείται παρέμβαση με σχέδιο, να οργανωθεί η σύγκρουση με στοιχεία που αναπαράγει ο κρατικός μηχανισμός, όπως για παράδειγμα η στάση των κομμουνιστών, που δουλεύουν στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, ενάντια στις αναγκαστικές πράξεις για χρέη της λαϊκής οικογένειας προς το Δημόσιο που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα ή η στάση απέναντι στην αξιολόγηση. Πρόκειται για ζητήματα που ενισχύουν κομμουνιστικά αντανακλαστικά και διάθεση.