Τα όσα εξελίσσονται τις τελευταίες μέρες με την «υπόθεση Ζαχόπουλου», αγγίζουν, αντικειμενικά, το αστικό πολιτικό σύστημα. Το ερώτημα που τίθεται - πώς γίνεται όλοι οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες να ευαγγελίζονται την «πάταξη της διαφθοράς» και αυτή να βρίσκεται διαρκώς στην ημερήσια διάταξη; - δείχνει πως πρόκειται για ένα ζήτημα με διάρκεια και συνέχεια, είτε κυβέρνηση είναι η ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ.

Στην πραγματικότητα, και αυτό το καταλαβαίνει πλέον ο καθένας, η διαφθορά αγγίζει σχεδόν κάθε πλευρά της σύγχρονης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής δραστηριότητας. Είναι σύμφυτο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος και καμιά από τις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, δε μπορεί να το αντιμετωπίσει, γιατί υπηρετεί το σάπιο σύστημα των μονοπωλίων. Πρόκειται, λοιπόν, για φαινόμενο τόσο διαλεκτικά δεμένο με το καπιταλιστικό σύστημα.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής και της γιγάντωσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι, όλο και περισσότερες κοινωνικές ανάγκες της οικογένειας να εμπορευματοποιούνται. Ετσι, η διαφθορά «μπαίνει» και μέσα στο σπίτι της κάθε λαϊκής οικογένειας. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Το δικαίωμα στην υγεία, έχει γίνει ένα πανάκριβο εμπόρευμα. Η στέγη και η γη «πωλούνται» και «αγοράζονται». Στην Παιδεία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Η εργασία, γίνεται «εμπόριο ελπίδας» με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους χιλιάδες συμβασιούχους που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Τα κόμματα του δικομματισμού και οι μηχανισμοί εξουσίας, που τα ίδια έχουν συνδιαμορφώσει, χρησιμοποιούν αυτή την κατάσταση διαρκούς διαφθοράς, για να εξαγοράζουν, να ενσωματώνουν ανθρώπους και συνειδήσεις. Σε αυτή τη διαδικασία, χρησιμοποιούνται όλες οι μέθοδοι (από το «φακελάκι» και το «λάδωμα» μέχρι το «ρουσφέτι»). Επιπλέον, οι κάθε είδους μίζες, αποτελούν μόνιμο στοιχείο των οικονομικών συναλλαγών, ως συστατικό στοιχείο του ανταγωνισμού. Οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, επιδιώκουν να φανούν ως «αδιάφθοροι», ενώ, τελικά είναι αυτοί που εκμεταλλευόμενοι - με αποφάσεις, νόμους κλπ - το πολυπλόκαμο αυτό δίκτυο διαφθοράς επιδιώκουν να διαιωνίσουν την εξουσία τους αλώνοντας συνειδήσεις.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά, είναι ένας πόλεμος. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα. Και βέβαια, τα θύματα δεν είναι ούτε τα πολιτικά πρόσωπα, ούτε κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι που εξαφανίζονται ή χρεοκοπούν στο πεδίο της μάχης του ανταγωνισμού. Τα πραγματικά θύματα βρίσκονται στο στρατόπεδο της εργατικής τάξης. Εκτός από το φυσικό θάνατο (167.000 εργάτες έχασαν τη ζωή τους το 2006 στις χώρες της ΕΕ) υπάρχει και ο ηθικός θάνατος. Ο θάνατος του εργάτη που τον κάνουν να φιλά... ποδιές για ένα μεροκάματο ή μια σύμβαση μιας μέρας! Ο ηθικός θάνατος του πατέρα που δίνει «φακελάκι» για να γλιτώσει το παιδί του.

Αν κάτι μπορεί να προκύψει από όλη αυτή την «υπόθεση Ζαχόπουλου» και, με αφορμή αυτή, να επιβεβαιωθεί, είναι ότι οι «λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει να έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις διακηρύξεις υπέρ της διαφάνειας και της κάθαρσης, που ακούγονται από την πλουτοκρατία, τα κόμματά της και τα ΜΜΕ που ελέγχει» - όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Πίσω από τις διακηρύξεις, που αφειδώς μοιράζουν τις τελευταίες μέρες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, πρέπει να διακρίνουν την πραγματικότητα: Τα συμφέροντά τους βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με αυτά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, του δικομματισμού, των ΜΜΕ της πλουτοκρατίας...