Η υπόθεση του λεγόμενου συστήματος αντιπυραυλικής προστασίας, που προωθούν οι ΗΠΑ, αποτελεί κομβικό σημείο όχι μόνο του παγκόσμιου γίγνεσθαι, αλλά και των ελληνικών κυβερνητικών επιλογών και προσανατολισμών ως προς τη θέση της χώρας μας. Μια θέση συνειδητής πρόσδεσης στο ιμπεριαλιστικό άρμα, με στόχο τη διεκδίκηση καλύτερων όρων συμμετοχής της ελληνικής πλουτοκρατίας στη λεηλασία λαών και χωρών, είναι αυτό που ονομάζουν «διεθνής θέση της χώρας», αψηφώντας τις συνέπειες που έχουν αυτές οι επιλογές στο μέλλον του ελληνικού λαού, στην υπόθεση της ειρήνης γενικότερα.

Η ταύτιση της ελληνικής κυβέρνησης, μέσω των πρόσφατων δηλώσεων της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, με τις επιδιώξεις των «γερακιών» του αμερικανικού Πενταγώνου, η οποία υποστήριξε την προθυμία της Πολωνίας και της Τσεχίας να δεχτούν στο έδαφός τους μέρος του «αντιπυραυλικού συστήματος», δηλώνοντας παράλληλα ότι «η αντιπυραυλική ζώνη πρέπει να καλύπτει το σύνολο της Ευρώπης και το σύνολο των χωρών του ΝΑΤΟ», αποτυπώνει πλήρως τόσο τους κυβερνητικούς προσανατολισμούς όσο και τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί.

Η ελληνική συμμετοχή στην «αντιπυραυλική ασπίδα» δεν είναι μόνο στα λόγια. Ανοιχτά είναι όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και για άμεση, δηλαδή επιχειρησιακή συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω της διάθεσης της ελληνικής επικράτειας για την εγκατάσταση μέρους των αμερικανικών συστημάτων, όταν αυτό κριθεί από τους σχεδιαστές τους, όπως και μέσω της ένταξης σε αυτό των ελληνικών αντιαεροπορικών - αντιβαλλιστικών συστημάτων που είναι ήδη εγκαταστημένα στην Ελλάδα, τα αμερικανικής προέλευσης συστήματα «Πάτριοτ». Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η συζήτηση που γίνεται ότι το «αντιπυραυλικό σύστημα» που έχουν σχεδιάσει οι Αμερικανοί «αφήνει τρύπα» στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η στάση αυτή είναι συνέχεια, αποτελεί τμήμα των ευρύτερων επιλογών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και στο όλο πλέγμα που συνθέτουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και οι αμερικανοΝΑΤΟικές και ευρωενωσιακές αντιλαϊκές δεσμεύσεις. Το προπαγανδιστικό πλαίσιο περί «ασύμμετρων απειλών», «χωρών τρομοκρατών» κλπ., όπου στηρίζεται η οικοδόμηση της αμερικανικής «αντιπυραυλικής ασπίδας», έχει ήδη εδώ και καιρό υιοθετηθεί από τη χώρα μας και έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό αμυντικό δόγμα, όπως επίσης και στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας.

Στο πλαίσιο αυτό κινείται τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, που μέσω του κυβερνητικού προγράμματός του, διαπιστώνει την ανάγκη «ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς συλλογικής ασφάλειας για την αντιμετώπιση κινδύνων από ασύμμετρες απειλές». Οι επιλογές αυτές είναι μέρος των ευρύτερων φιλομονοπωλιακών επιλογών που εκπορεύονται από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η ένταση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος, που στην άλλη όψη του αποτυπώνονται οι αντιλαϊκές πολιτικές, οι πολιτικές ενίσχυσης της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας. Απάντηση στα σχέδια αυτά μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από μια λαϊκή αντεπίθεση στους νέους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στις αντιλαϊκές πολιτικές, να αποτελέσει κριτήριο ψήφου στις επερχόμενες εκλογές με την τιμωρία και των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας και την ενίσχυση του ΚΚΕ. Θα δώσει ώθηση στην αντιιμπεριαλιστική πάλη και στην πορεία οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, για να έρθει ο λαός στο προσκήνιο.