Η κτηνώδης επίθεση των δυνάμεων καταστολής εναντίον χιλιάδων διαδηλωτών, που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις για την εργατική Πρωτομαγιά στην Ινσταμπούλ, επιβεβαίωσε το χαρακτήρα της ως μέρας - συμβόλου της ανειρήνευτης ταξικής πάλης, της αδιάκοπης αναμέτρησης με το μεγάλο κεφάλαιο, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του εκφραστές, για τα δίκια της εργατικής τάξης. Επιβεβαίωσε και ανέδειξε την άκρατη αντιδραστικότητα της άρχουσας τάξης, ίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Επιβεβαίωσε, όμως, και το μεγαλείο όλων εκείνων, κομμουνιστών, προοδευτικών ανθρώπων, ταξικών δυνάμεων, που, σε συνθήκες δύσκολες, αυταρχισμού, υψώνουν το ανάστημά τους, σηκώνουν ψηλά τις σημαίες των ιδανικών τους.

Η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πλατεία Ταξίμ, που διοργανώθηκε - και πραγματοποιήθηκε, παρότι ήταν απαγορευμένη από την πρώτη στιγμή που εξαγγέλθηκε - από το ΚΚ Τουρκίας, το Πατριωτικό Μέτωπο, ταξικά συνδικάτα, ήταν αφιερωμένη στη μνήμη των 34 νεκρών διαδηλωτών που δολοφονήθηκαν την Πρωτομαγιά του 1977. Χτυπήθηκε άγρια, οι δυνάμεις καταστολής έστρεψαν εναντίον της εκτοξευτήρες νερού, δακρυγόνα, πυροβολούσαν στον αέρα. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν πληροφορίες για 600 συλληφθέντες μόνο στην Ινσταμπούλ!

Τα όσα διαδραματίστηκαν στους δρόμους της Πόλης ήταν ένα στιγμιότυπο της ταξικής πάλης, που μαίνεται ασίγαστη στην Τουρκία. Αυτής που γεννιέται απ' την αβάσταχτη καθημερινότητα του λαού της, ενός λαού που βιώνει τον αυταρχισμό και την αντίδραση, την πιο άγρια εκμετάλλευση, την ανείπωτη φτώχεια. Κι αυτό το γνωρίζει καλά η άρχουσα τάξη της Τουρκίας. Γι' αυτό και στρέφεται με μένος εναντίον κάθε οργανωμένης έκφρασης της λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας, της λαϊκής διεκδίκησης σε ρότα κατάργησης της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό και επιμένει να μην αναγνωρίζει ως νόμιμη τη δράση του ΚΚ.

Αυτή η Τουρκία, που μοχθεί και ιδρώνει, που αντιστέκεται και μάχεται, δεν έχει καμία σχέση με την Τουρκία των κοσμικών, των ισλαμιστών, των στρατηγών, των κεφαλαιοκρατών. Ο ελληνικός και κάθε άλλος λαός μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπό της το δικό του, στα βάσανά της τα δικά του, στα αιτήματά της τα δικά του αιτήματα. Η Τουρκία των αγωνιζόμενων, των κομμουνιστών, των ριζοσπαστών αριστερών, η Τουρκία των προλετάριων, που μάχεται για ένα καλύτερο αύριο, που θέλει να ζει αρμονικά με τους γειτονικούς της λαούς, πρέπει να έχει την αλληλεγγύη και τη στήριξη της Ελλάδας των αγωνιζόμενων, των κομμουνιστών, των προλετάριων.

Γιατί αυτός είναι ο ένας, ο κοινός δρόμος των λαών που θέλουν να ζήσουν όπως τους αξίζει και δικαιούνται. Γιατί αυτή η Τουρκία, που γέννησε τον Ναζίμ Χικμέτ, «είναι δική μας, με ματωμένους τους καρπούς, δόντια σφιγμένα, πόδια γυμνά» (...) «η θέλησή μας τώρα τρανεύει, να 'ναι δική μας παντοτινά, να ζούμε λεύτεροι σα δέντρα, σα τα δέντρα του ίδιου δάσους, αδερφωμένα, αγκαλιαστά»...