Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Από την ιστορική, όπως προβλήθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ, στιγμή, που ο τελευταίος Ισραηλινός στρατιώτης εγκατέλειπε τη Γάζα, μετά από 38ετή κατοχή. Για πρώτη φορά, η πλειοψηφία του 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων της, που είναι μικρότερη των 30 ετών, ζει χωρίς κατοχική παρουσία. Δώδεκα μέρες μετά, η ισραηλινή αεροπορία εξαπολύει αλλεπάλληλες επιδρομές στη Λωρίδα της Γάζας και τις γνωστές «δολοφονίες ακριβείας» παρά την κοινή ανακοίνωση των ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων για «κατάπαυση του πυρός». Η κλιμάκωση δεν είναι τόσο «ξαφνική». Η, επί μήνες, συζητούμενη ισραηλινή αποχώρηση από τη Γάζα καθώς και η εκτενής δακρύβρεχτη δημοσιογραφική κάλυψή της, ήταν, εξαρχής, σαφές ότι, υπό τους όρους που πραγματοποιήθηκε, δε θα έφερνε καμία θετική εξέλιξη στην περιοχή.

Η ισραηλινή ηγεσία, απλώς, προχώρησε σε έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς, διπλωματικούς και στρατηγικούς ελιγμούς της, στην πολυετή αντιπαράθεσή της με τους Παλαιστινίους. Εξαλείφοντας το πολιτικό, οικονομικό και ανθρώπινο κόστος της κατοχής μίας λωρίδας γης, εδραίωσε την ισραηλινή κυριαρχία στις εύφορες «προσαρτημένες» περιοχές της Δυτικής Οχθης, όπου φιλοξενούνται περισσότεροι από 400.000 έποικοι. «Πουλώντας» το προσωπείο «της θυσίας για την ειρήνη», η ισραηλινή ηγεσία σκλήρυνε τους όρους που, ως συνήθως, θέτει στην παλαιστινιακή πλευρά. Πολλοί πανηγύρισαν την αποχώρηση, όπως άλλωστε έπραξαν και με τον «οδικό χάρτη». Μίλησαν για «ευκαιρία στην ειρήνη» και για «βήμα προόδου». Δεν είπαν ή δε θέλησαν να πουν την αλήθεια.

Καμία μόνιμη ειρήνη, κανένα βιώσιμο ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος δε βρίσκεται στα σχέδια του Αριέλ Σαρόν και των ισχυρών υποστηρικτών του. Γιατί αυτό το βιώσιμο κράτος που ποθεί ο παλαιστινιακός λαός, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς, άνευ όρων, ολικό τερματισμό της κατοχής (και σε Δυτική Οχθη και ανατολική Ιερουσαλήμ), χωρίς συνολική διάλυση των εποικισμών, χωρίς δικαίωμα επιστροφής των χιλιάδων προσφύγων, χωρίς κατεδάφιση του διαχωριστικού τείχους. Χωρίς, δηλαδή, εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ, τις οποίες, εδώ και δεκαετίες, οι ισραηλινές ηγεσίες περιφρονούν προκλητικά και η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» και το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία), αποδέχονται να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση, και σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση μια ενδεχόμενη λύση σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Το Παλαιστινιακό αξιοποιείται ως «μαστίγιο» ή ως «καρότο» για τη δρομολόγηση εξελίξεων που θα εξυπηρετούν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα (σύμμαχα ή αντικρουόμενα) στη σημαντική γεωστρατηγικώς περιοχή του αραβικού μουσουλμανικού κόσμου. Το Ισραήλ λειτουργεί ως «το μακρύ χέρι» των ιμπεριαλιστών, σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση και των συμφερόντων της άρχουσας τάξης του, και ζητά ανταλλάγματα, αφού βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Τίποτε δεν είναι ξαφνικό σ' αυτό το παιχνίδι. Ούτε είναι απαραιτήτως αθώα η δήθεν αφέλεια όσων καλωσορίζουν κατά διαστήματα, «ενδιάμεσες συμφωνίες», «κινήσεις ρεαλισμού» και «χάρτες», που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο επόμενο αιματοκύλισμα...