Από τη Δευτέρα, τα παιδιά θα ξανανταμώσουν στο σχολείο. Θα ξαναβρεθούν με τους καθηγητές τους, όχι με όλους όμως, γιατί τα κενά και οι καθυστερήσεις στην τοποθέτηση χιλιάδων εκπαιδευτικών καλά κρατούν. Μέσα στη βδομάδα θα αρχίσουν να παίρνουν τα βιβλία. Μπορεί βέβαια να τους λείπουν κάποια, αλλά... είναι, λέει, επουσιώδη και δεν τρέχει τίποτα αν καθυστερήσουν και λίγο να φτάσουν στα σχολεία. Θα τα βάλουν μέσα στις καινούριες τους τσάντες, αυτές που χρυσοπλήρωσαν μαζί με τα υπόλοιπα σχολικά οι γονείς. Και ύστερα θα αρχίσουν και τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τη μουσική, το χορό... όλα αυτά που αγαπάνε αλλά δεν τα μαθαίνουν στο σχολείο και νιώθουν το οικονομικό βάρος που φορτώνονται οι οικογένειές τους. Θα αρχίσουν και τα φροντιστήρια, το άγχος, το εξοντωτικό πρόγραμμα... και θα πληρώνουν οι γονείς...

Και το χειρότερο είναι ότι πληρώνουν και ξαναπληρώνουν για μια παιδεία που χρόνο με το χρόνο υποβαθμίζεται. Βάζουν το χέρι όλο και πιο βαθιά στην τσέπη για να συντηρήσουν την ελπίδα, ίσως και την αυταπάτη, ότι το παιδί τους θα αποκτήσει περισσότερα εφόδια ή «δεξιότητες», όπως λένε τα σύγχρονα «ευρω-ευαγγέλια». Ομως, δυστυχώς, αυτό το σύστημα το μόνο που φροντίζει με ευλάβεια είναι η χειραγώγηση της συνείδησης των παιδιών από πολύ τρυφερές ηλικίες και όχι η μόρφωσή τους. Γι' αυτό φέρνει τους ίδιους τους ιδιώτες μέσα στη δημόσια εκπαίδευση, με κάθε τρόπο, από το ...παράθυρο αλλά και, ξεδιάντροπα, από την πόρτα, για να κάνουν τις δήθεν «χορηγίες» τους, να «καλύψουν» τις σκόπιμα δημιουργημένες ελλείψεις στα σχολεία και, σε τελική ανάλυση, να «διδάξουν» οι ίδιοι οι εργοδότες στα παιδιά πώς θα είναι αύριο πειθήνιοι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα.

Το μοντέλο αυτό δεν ετοιμάζεται για το μακρινό μέλλον. Εχει ήδη δρομολογηθεί. Και βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση όχι μόνο με τις ελπίδες των γονιών, αλλά συνολικά με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γι' αυτό και ο αγώνας για κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, ο αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς και στη συνεχή μορφωτική υποβάθμιση, αφορά πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη και δεν παίρνει καθυστέρηση.

Η πλατφόρμα διεκδικήσεων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που παρουσίασε προχτές το ΠΑΜΕ, βάζει στις προτεραιότητες τα αιτήματα για την εκπαίδευση των παιδιών του λαού. Είναι αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, στις ανάγκες των παιδιών της. Είναι πλαίσιο πάλης που πρέπει να γίνει παντιέρα στους αγώνες του λαού, γιατί η παιδεία είναι ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.