Οι συζητήσεις για τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής και οι προετοιμασίες για τη λήψη μέτρων είναι μια διαδικασία, που για όλη την τελευταία εικοσαετία δεν έχει τέλος. Και όχι μόνο δεν έχει τέλος, αλλά είναι πέρα για πέρα ξεκαθαρισμένο ότι πρόκειται για πολιτικές και μέτρα, που πάντα, χωρίς καμιάν απολύτως εξαίρεση, θίγουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τρόπο τέτοιο, που τελικά συνθέτουν τις αντιλαϊκές επιλογές των κυβερνώντων, είτε πρόκειται για τη ΝΔ, είτε για το ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που κατά περίπτωση μπορεί να διαφέρει είναι η ...αφορμή που ξεκινούν οι όποιες συζητήσεις που συνήθως πρέπει να καταλήγουν σε ό,τι έχει προσχεδιαστεί στα επιτελεία κυβέρνησης και οικονομικής ολιγαρχίας.

Από πέρσι, όταν ανέλαβε η ΝΔ, με αφορμή τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αποφασίστηκαν οι νόμοι, αφ' ενός για τις νέες, ακόμα πιο γενναίες, φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, αφ' ετέρου για τα οικονομικά κίνητρα προς τους επιχειρηματίες. Με αφορμή τα Δημοσιονομικά, αποφασίστηκε η αύξηση των συντελεστών του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και επιβλήθηκε, για ακόμα μια φορά, εισοδηματική πολιτική λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Με αφορμή την επιλογή για στήριξη των τραπεζιτών, αποφασίστηκε η ελαχιστοποίηση των εργοδοτικών εισφορών των τραπεζών για τα Ασφαλιστικά των τραπεζοϋπαλλήλων. Με αφορμή τα προβλήματα, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν πάλι στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και Συντάξεων, η κυβέρνηση εξάγγειλε την έναρξη των διαδικασιών «διαλόγου», για να παρθούν, λέει, οι αναγκαίες αποφάσεις. Και από κοντά οι διάφορες αφορμές - προσχήματα για τη λήψη μέτρων ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, για επιλογές σε βάρος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, για τις πολιτικές ξεπουλήματος της δημόσιας υπηρεσίας και πάει λέγοντας.

Μαζί και συμπληρωματικά με όλα αυτά, έσκασε τώρα μύτη και το θέμα του δημόσιου χρέους. Ακόμα μια αφορμή. Ξαφνικά ...ανακαλύφθηκε ότι διατηρείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί, και ως εκ τούτου η κυβέρνηση άρχισε να προϊδεάζει ότι είναι πιθανόν το φθινόπωρο να παρθούν νέα μέτρα. Σα δεν ντρέπονται λιγάκι. Το δημόσιο χρέος εδώ και χρόνια ανατροφοδοτείται, επειδή τους κρατικούς πόρους, τους φόρους δηλαδή, που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, τους καταληστεύει η οικονομική ολιγαρχία και οι εκπρόσωποί της. Την ίδια στιγμή, η λεγόμενη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δεν είναι τίποτα άλλο από δεκάδες δισεκατομμύρια, που υφαρπάζει από τα εισοδήματα του κόσμου το τραπεζικό κεφάλαιο. Και επειδή τα όλο και μεγαλύτερα κονδύλια που κατατρώνε από τις σάρκες του λαού τα διάφορα αρπακτικά προκαλούν νέα ελλείμματα, αυτά αποτελούν την αφορμή για καινούρια ακόμα πιο αντιλαϊκά μέτρα.

Οι πολιτικές δυνάμεις, που στηρίζουν το κεφάλαιο, που θέλουν να ροκανίζουν τον πλούτο της κοινωνίας, να αναπαράγουν την εκμετάλλευση και να διαιωνίζουν την κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας, πάντα θα βρίσκουν αφορμές για να εκδηλώνουν επιθέσεις σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων και του βιοτικού επιπέδου της ζωής. Και θα συνεχίζουν να το κάνουν, όσο δεν αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων στην κοινωνία. Ενας συσχετισμός, που μπορεί να αλλάξει μέσα από τους στοχοπροσηλωμένους, στα πραγματικά συμφέροντα του λαού, αγώνες και την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.