Από τις 29 του Νοέμβρη που εισήχθησαν από τον Καναδά οι γαλοπούλες με τη σαλμονέλα τόσο ο φορέας ο επιφορτισμένος με τη διαδικασία ελέγχου της ασφάλειας των εισαγόμενων προϊόντων - στην προκειμένη περίπτωση η Διεύθυνση Κτηνιατρικής Υπηρεσίας της Νομαρχίας της Αθήνας - όσο και ο επιχειρηματίας για λογαριασμό του οποίου έγινε η εισαγωγή - η αλυσίδα σούπερ μάρκετ «Αφοί Βερόπουλοι» - τυπικά έκαναν ο καθένας «τη δουλιά του». Ο πρώτος έκανε κανονικά, λέει, ελέγχους και ο δεύτερος πούλησε κανονικά, λέει, το εμπόρευμά του. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν ότι 16.000 περίπου κιλά γαλοπούλας με σαλμονέλα καταναλώθηκαν τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Οσο και να φαίνεται προκλητική και ακραία η εικόνα όπως περιγράφεται, είναι μόνο το... φυσιολογικό αποτέλεσμα της πολιτικής των ανύπαρκτων ελέγχων γύρω από την καταλληλότητα των τροφίμων. Και εκείνοι οι οποίοι τη θεσμοθετούν προκειμένου να «κουκουλώσουν» την ανυπαρξία ελέγχου, έχουν δημιουργήσει ένα δαιδαλώδη, χωρίς σαφείς αρμοδιότητες και όρια, μηχανισμό. Ετσι, αντί για ουσιαστικούς και αποτελεσματικούς ελέγχους στην κατεύθυνση της διασφάλισης της καταλληλότητας των προϊόντων που διακινούνται από τα ράφια των καταστημάτων, οι εμπλεκόμενοι εξαντλούνται σε αλληλοκατηγορίες και σε προσπάθειες μετάθεσης ευθυνών από τη Νομαρχία στο υπουργείο, από το υπουργείο στις υπηρεσίες, από τις υπηρεσίες στους επιχειρηματίες κ.ο.κ.

Οταν η προηγούμενη κυβέρνηση ανακοίνωνε με τυμπανοκρουσίες τη σύσταση του Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων και τον παρουσίαζε σαν την πανάκεια για τα προβλήματα που σχετίζονταν με την ασφάλεια των τροφίμων, εμείς σε αντίθεση με το κλίμα που επιχειρούνταν να διαμορφωθεί επισημαίναμε ότι ο ΕΦΕΤ δε θα ήταν ούτε ενιαίος ούτε φορέας ουσιαστικού ελέγχου. Αποδεικνύεται σήμερα με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι φορείς που λειτουργούν στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, λειτουργούν ως τροχονόμοι επιχειρηματικών συμφερόντων.

Στις σύγχρονες συνθήκες είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι το κυνήγι του πολυπόθητου, για το κεφάλαιο, κέρδους δεν αφήνει στους επιχειρηματίες κανένα περιθώριο να έχουν ως προτεραιότητα την υγεία των καταναλωτών που αγοράζουν τα προϊόντα τους. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η ιστορία με τις γαλοπούλες, όπως και εκείνη με τα μέλια και με τα χαλασμένα γιαούρτια, ή με τη χρωστική ουσία στα σνακ που απευθύνονται σε παιδιά, δεν είναι οι μοναδικές. Είναι μόνο αυτές που για διάφορους λόγους έγιναν γνωστές. Μόνο αφελής μπορεί να είναι όποιος πιστεύει ότι σήμερα πληρούνται οι κανόνες καταλληλότητας των προϊόντων που καταναλώνουμε. Στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με ωμή εξαπάτηση ο ισχυρισμός ότι είναι δυνατό οι κυβερνήσεις που υποκλίνονται μπροστά στα επιχειρηματικά κέρδη να επιβάλουν τους κανόνες που απαιτούνται ώστε ο καθένας να νιώθει ασφάλεια πως τα τρόφιμα που καταναλώνει είναι τουλάχιστον ακίνδυνα για την υγεία του. Για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτείται πολιτική που θα έρχεται σε ρήξη με τα συμφέροντα εκείνων που για την εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους δε διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των εργαζομένων και των παιδιών τους.