Οι ανατιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και η ακρίβεια συνολικά, κινούνται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Αν συγκρίνουμε, μάλιστα, τις τιμές σε διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες και το πώς διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, προκύπτουν πολύ μεγάλα ποσοστά αυξήσεων, που ενδεχόμενα δεν είχαμε παρατηρήσει στο παρελθόν. Και επειδή τα υψηλά αυτά ποσοστά συμπίπτουν με την καθιέρωση του ευρώ, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ρίχνουν στο νέο νόμισμα όλο το ανάθεμα για την ακρίβεια και τα δεινά που αντιμετωπίζουμε στα νοικοκυριά μας. Μερικοί, μάλιστα, κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι αν εξακολουθούσαμε να έχουμε τις παλιές δραχμές, θα έμπαινε φρένο στις τιμές...

Είναι αλήθεια ότι η εισαγωγή του ευρώ συνδυάστηκε - και το 2002 και το 2003 - με έξαρση της ακρίβειας και αλλεπάλληλα κύματα ανατιμήσεων, εξαιτίας της λεγόμενης στρογγυλοποίησης. Χωρίς αμφιβολία επρόκειτο για μια εκτεταμένη κερδοσκοπία, στην οποία τελικά επιδόθηκε όλο το φάσμα των «πωλητών» εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Αλλά όταν αλλάζει ένα νόμισμα, πάντα μεσολαβεί μια περίοδος ανατιμήσεων προσαρμοστικού τύπου και χαρακτήρα. Αυτό όμως τέλειωσε. Το ευρώ αποτελεί ήδη το μοναδικό νόμισμα συναλλαγής, ενώ για το γεγονός ότι χρειαζόμαστε όλο και πιο πολλά ευρώ, προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες μας, φταίνε οι οικονομικές σχέσεις και οι σχέσεις συναλλαγής που υπάρχουν στην κοινωνία και σίγουρα όχι η νομισματική μονάδα.

Αν το καλοσκεφτούμε - και μιλώντας βεβαίως εντελώς «χονδρικά» - εκείνο που ενδιαφέρει όλους μας δεν είναι πόσο κάνουν τα διάφορα είδη που πρέπει να αποκτήσουμε για να καλύψουμε καθημερινές ανάγκες, ίσως ούτε το ύψος των αμοιβών μας. Εκείνο που παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό, ενδεχόμενα μοναδικό, είναι η περίφημη αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων μας. Οι διαμορφωμένες, δηλαδή, ισορροπίες και αναλογίες. Το αντιστάθμισμα των απολαβών μας σε είδη πρώτης ανάγκης, υπηρεσίες, σε ευρύτερης γκάμας καταναλωτικά αγαθά κ.ο.κ. Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι το αντίκρισμα του μισθού μας σε είδη της αγοράς, ποτέ δεν εξαρτάται από το νόμισμα της συναλλαγής, αλλά από την πολιτική που ακολουθείται για τη διαμόρφωση αφ' ενός των μισθών, αφ' ετέρου των τιμών.

Αυτή είναι και η ουσία όλου του προβλήματος. Η οικονομική πολιτική και τα συμφέροντα που θέλει να εξυπηρετήσει και όχι το νόμισμα με το οποίο συναλλασσόμαστε, γιατί έτσι θα πάμε στην ιστορία με το γαϊδούρι και το σαμάρι... Στα πλαίσια της ΟΝΕ και στα όρια της δεδομένης οικονομικής πολιτικής, κυβέρνησης και ΕΕ, κάθε μέτρο που υλοποιείται, κάθε πολιτική που εκπονείται, είναι μέτρο που στοχεύει στην παραπέρα ενίσχυση της θέσης του μεγάλου κεφαλαίου. Προσφέρει πιο απλόχερα τον πλούτο της κοινωνίας στους εκπροσώπους του. Αποβλέπει σε περισσότερα κίνητρα και λιγότερους φόρους για τις επιχειρήσεις. Διαιωνίζει και διευρύνει την πολιτική λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα. Διευκολύνει την παραπέρα ασυδοσία για τη διαμόρφωση των τιμών. Ενα από τα πλέον ορατά αποτελέσματα όλων αυτών είναι η παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...