Η προχτεσινή συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής που αποφάσισε την άμεση προώθηση της «αξιολόγησης» των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, των λεγόμενων «Ινστιτούτων διά βίου εκπαίδευσης», της σύνδεσης της Κατάρτισης με την Απασχόληση, αλλά και παρεμβάσεις στον τρόπο εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, επιβεβαίωσε ότι η κυβερνητική πολιτική για την Παιδεία και οι αξιώσεις του κεφαλαίου σ' αυτόν τον τομέα είναι «νύχι - κρέας», πέρα κι ενάντια στα όσα λέγονται περί «ποιότητας στην Εκπαίδευση».

Ετσι, η λεγόμενη «αξιολόγηση» των πανεπιστημίων εμφανίζεται ως παρέμβαση «νοικοκυρέματος» και αναβάθμισής τους, πατώντας στα αδιέξοδα που τους έχει δημιουργήσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική, προκειμένου να αποπροσανατολίσει από την ουσία, τους στόχους και τη σύνδεση της αξιολόγησης με τις υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις στις σπουδές, την κατηγοριοποίησή τους ανάλογα με το κατά πόσο εξυπηρετούν τις ανάγκες της «αγοράς», η οποία, όπως φαίνεται, έχει λόγο στην όλη διαδικασία, αλλά και τη διαπλοκή τους μέσω και της έρευνας με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Η αλλαγή, ουσιαστικά, του προσανατολισμού των πανεπιστημίων ολοκληρωτικά σε μία τέτοια κατεύθυνση είναι αυτονόητο ότι τα απομακρύνει από τις λαϊκές ανάγκες και την επιστημονική μόρφωση των φοιτητών.

Στην ίδια κατεύθυνση, των «ποιοτικών παρεμβάσεων» δηλαδή στην Παιδεία, εντάσσεται και η εξαγγελία για καθιέρωση βαθμολογικής βάσης για την εισαγωγή των υποψηφίων σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Η κυβέρνηση δημαγωγεί με το βαθμό εισαγωγής χωρίς καν να αγγίξει το πρόβλημα του προσανατολισμού, του περιεχομένου και των συνθηκών κάτω από τις οποίες λειτουργεί σήμερα το σχολείο, ωθώντας στη μη μόρφωση. Το ταξικό όσο ποτέ Λύκειο, που απευθύνεται σε όσους θα εισαχθούν στα Πανεπιστήμια.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επαναφέρει στο προσκήνιο το λεγόμενο σύστημα σύνδεσης της Εκπαίδευσης και της Κατάρτισης με την Απασχόληση, το οποίο στην ουσία κάνει συστηματοποιημένα αυτό που το κεφάλαιο ζητά: Την υπαγωγή της Εκπαίδευσης και της Κατάρτισης στις ανάγκες του. Με την καταγραφή των αναγκών της αγοράς εργασίας και τη χρήση αυτής της καταγραφής προκειμένου το άτομο «να προσθέτει ή και να διαφοροποιεί τα επαγγελματικά του προσόντα και τις ικανότητές του προσαρμόζοντάς τα στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς...», όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά στο σχετικό κείμενο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που είχε παρουσιαστεί το 2001. Τα μέτρα που προωθούνται στην Παιδεία δεν είναι νέα και η ουσία τους συμπυκνώνεται στο «λιγότερη μόρφωση - περισσότερη κατάρτιση».

Ο χώρος της Παιδείας αποτελεί ένα πεδίο σύγκρουσης των πραγματικών λαϊκών αναγκών και συμφερόντων από τη μία και της απαίτησης του μεγάλου κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του από την άλλη. Η ίδια η καθημερινότητα της Εκπαίδευσης και της δουλιάς αποδεικνύει πόσο μακριά από τις σύγχρονες δυνατότητες, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης, για πραγματική μόρφωση των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, βρίσκονται τα όσα εφαρμόζονται και σχεδιάζονται. Και αναδεικνύει ακόμα πιο έντονα την ανάγκη για απόρριψη αυτών των επιλογών και διεκδίκηση μιας άλλης πορείας στην Παιδεία. Πορεία η οποία συνδέεται άμεσα με την ανάγκη για κοινωνία χωρίς καπιταλιστές.