Κι όμως, υπάρχει το «αθάνατο πνεύμα» του ποιητή. Βρίσκεται στην πραγματική φύση του αθλητισμού. Βρίσκεται στην αγωγή της εργασίας και της ειλικρινούς προσπάθειας. Βρίσκεται στη σύνδεση της φύσης με την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού και στην αέναη προσπάθεια να αναπτυχθούν και τα δυο ταυτόχρονα. Βρίσκεται πάνω, ίσως, απ' όλα στην απίθανη διαλεκτική σύνδεση της άμιλλας με την αλληλεγγύη. Οχι, γιατί αυτό το τελευταίο επιβάλλεται από κάποιους «καλούς τρόπους», ούτε για το αμερικάνικο «πολιτικά ορθόν»... Μπορεί, στο σημερινό εκφυλισμό του, να παρουσιάζεται σαν τέτοιο, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι φυτεμένο μέσα στην πραγματικότητα του αθλητισμού και του τίμιου αγωνιστή.

Για παράδειγμα, ο αμύητος ίσως δεν ξέρει πως ο καλός δάσκαλος της πάλης, της πυγμαχίας, της ξιφασκίας, οποιουδήποτε μαχητικού αγωνίσματος, θα πει πάντα πως «πρέπει να αγαπήσεις τον αντίπαλο, αν θέλεις να τον νικήσεις». Αν «δεν τον αγαπήσεις», δε θα τον καταλάβεις ποτέ. Δε θα τον σεβαστείς. Θα μείνεις εκτός ρυθμού. Θα χάσεις. Γι' αυτό και δεν είναι απλή τελετουργία οι χαιρετισμοί και τα αγκαλιάσματα στην αρχή και το τέλος του αγώνα.

Αλλο παράδειγμα είναι η υποχρεωτική συνεργασία μεταξύ των αντιπάλων στην ποδηλασία. Ο αμύητος πάλι δεν κατανοεί, γιατί, ακόμα και λίγο πριν από τον τερματισμό, ο πρώτος με τον δεύτερο ανταλλάσσουν διαρκώς θέσεις. Επειδή υποχρεωτικά ο προπορευόμενος «παίρνει τον αέρα» διευκολύνοντας τον αντίπαλο και, ταυτόχρονα, όταν ο αντίπαλος τον προσπερνά, τον διευκολύνει πάλι υποχρεωτικά με τη σειρά του. Στις πολύ μεγάλες διαδρομές, αν δεν υπάρχει αντίπαλος κοντά, ο τερματισμός γίνεται σχεδόν αδύνατος...

Είναι, επίσης, εκείνες οι καθιερωμένες πλέον σκηνές στο δέκαθλο, όπου, μετά το τέλος της κούρσας των 1.500 μέτρων, βρίσκονται όλοι μαζί πρώτοι και τελευταίοι αγκαλιασμένοι, να συγχαίρουν ο ένας τον άλλο. Είναι γιατί, πέρα από την άμιλλα του αγώνα, τους συνδέει η ξεχωριστή διήμερη μοναχική προσπάθεια του καθενός, να συμμετέχει μέχρι τέλους και αν μπορέσει να ξεπεράσει κάποια από τα όριά του. Σα να γνωρίζουν όλοι μαζί ένα κοινό «μυστικό». Τους χωρίζει η βαθμολογία, τους ενώνει το «μυστικό»...

Πολλά τα παραδείγματα, που αποδείχνουν πως, πράγματι, τα ιδανικά του πραγματικού αθλητισμού δεν είναι μεταφυσικές διάσπαρτες έννοιες. Τέτοιες γίνονται, όταν τις πιάνουν στο στόμα τους οι γνωστοί εκμεταλλευτές του και τις κάνουν εμπόριο. Οταν τώρα τις βάζουν μπροστά, για να κρύψουν τις αρπαχτές και τις σκοπιμότητες. Οταν καλούνται να πάρουν τις ευθύνες τους και εκείνοι ψάχνουν κολυμπήθρες στα ...ιδανικά. Ο αθλητισμός, που αγαπήσαμε και διεκδικούμε, βρίσκεται εκεί που θα έχουν πάρει οριστικά πόδι τα μονοπώλια, που κάνουν κέρδη απ' αυτόν, και οι λεγόμενοι αθάνατοι και οι πολιτικοί, που τους κάνουν πλάτες. Τότε θα είναι το δικό μας πανηγύρι...