Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, ίσως και διεθνές. Από τη στιγμή που οι στρατηγικές επιλογές του διεθνούς κεφαλαίου, για την ανάγκη προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στους τομείς της υλικής παραγωγής, της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και της Δημόσιας Διοίκησης, έγιναν και στρατηγικές επιλογές των νεοσυντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, έχουμε το φαινόμενο της ταυτοποίησης και της πολιτικής τους συμπεριφοράς. Η πολιτική και κοινωνική όσμωση δυνάμεων, του πολιτικού κατεστημένου, είναι το νέο στοιχείο της πολιτικής ζωής της γηραιάς ηπείρου, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια.

Από τη στιγμή, επομένως, που συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες κάθε απόχρωσης συμφωνούν στις στρατηγικές επιλογές, σε τι μπορούν να διαφοροποιηθούν; Μα σε ζητήματα διαχείρισης του συστήματος. Και μάλιστα ο αντιπολιτευτικός λόγος που εκφέρεται σε διαχειριστικά θέματα, πρέπει να είναι έτσι δομημένος και προσαρμοσμένος, ώστε να συγκαλύπτει την αιτιακή σχέση: Πολιτικές εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και των προβλημάτων που ανακύπτουν από την εφαρμογή τους.

Λαμπρό παράδειγμα συσκότισης της σχέσης αυτής, έδωσαν τα δύο μεγάλα κόμματα του κατεστημένου, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την κατάσταση στην οικονομία. Ηταν θλιβερή η εικόνα, να βλέπει κανείς τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να «ερίζουν», ούτε καν όμως για ζητήματα έστω διαχείρισης. Αλλά, για το εάν το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν 0,9%, 1,7%, ή 3,2% του ΑΕΠ! Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ασφαλώς ποιοτικό άλμα. Από τις κοκορομαχίες για το «κακό κόμμα εξουσίας» που, με μια μεταφυσική προσέγγιση, ευθύνεται για την ανεργία, την ακρίβεια, τα ελλείμματα, τη ρεμούλα και τη σπατάλη, περάσαμε στη ...διαπάλη των στατιστικών δεικτών, στη φετιχοποίηση των δεικτών της στατιστικής! Εχουμε δηλαδή, με χυδαίο μάλιστα τρόπο, προσπάθεια συγκάλυψης των κοινωνικών ταξικών σχέσεων, που δημιουργούνται στη σφαίρα της παραγωγής και της ανταλλαγής του παραγόμενου προϊόντος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απέφυγαν σαν ο διάολος το λιβάνι, να αναφερθούν στην ουσία της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μιας πολιτικής που βάθυνε και όξυνε τις ταξικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Κάνοντας σήμερα απολογισμό, διαπιστώνουμε ότι η αντίθεση μεταξύ του πλούτου και της φτώχειας, ποτέ δεν ήταν τόσο διαφανής και ξεκάθαρη στην ελληνική κοινωνία. Αυτό ήταν το μεγάλο επίτευγμα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, για το οποίο Καραμανλής και Παπανδρέου δεν είπαν το παραμικρό. Και οι δυο τους επιδίωξαν να αποκρύψουν από τον ελληνικό λαό ότι ακριβώς οι πολιτικές που αυξάνουν τα καπιταλιστικά κέρδη και τις κοινωνικές ανισότητες, ευθύνονται για την ανεργία, για τις απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις, την ακρίβεια, τη λεηλασία του δημοσίου χρήματος.

Δεν τα ανέφεραν όλα αυτά, γιατί η προσέγγιση αυτή είναι έξω από το ταξικό τους πεδίο. Αυτό μπορεί να γίνει από τις δυνάμεις που βρίσκονται απέναντι από τις πολιτικές αυτές, που επιδιώκουν να τις ανατρέψουν. Γι' αυτό στις ευρωεκλογές, ψηφίζουμε Ανυπακοή, Αντίσταση, Απειθαρχία. Ψηφίζουμε ΚΚΕ.