Μπήκαμε και επισήμως στην προεκλογική περίοδο. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν ήδη. Μαζί και οι αναλύσεις. Σπάνια επί της ουσίας. Και όχι τυχαία. Λες και το ζήτημα δεν είναι η γνώμη του ψηφοφόρου για την περίφημη «ευρωπαϊκή οικογένεια» και τη ζωή του μέσα σε αυτή. Λες και αυτό που κρίνεται δεν είναι η άποψή του για το πώς τον κυβερνούν και πώς τον κυβέρνησαν όσοι, με τη συνενοχή τους και με την υπογραφή τους στις ευρωεπιτροπές, επιβάλλουν Συνθήκες, Συντάγματα και ευρω-ντιρεκτίβες. Λες και, τελικά, οι ευρωεκλογές γίνονται για να καταγραφούν ως ο «απόηχος» των εθνικών εκλογών του Μάρτη, και να έχουν έτσι οι δικομματικοί εταίροι και οι λοιποί συγγενείς να λένε για τα μετεκλογικά πεπραγμένα τους. Και μιας, λοιπόν, «δεν κρίνεται και τίποτα» - έτσι λένε - περισσεύει και η θεωρία περί του «χαλαρού» χαρακτήρα της ψήφου στις ευρωεκλογές.

Να συμφωνήσουμε - για την οικονομία της συζήτησης - ότι σε αυτές τις εκλογές τα πράγματα για τους συμβασιούχους, επί παραδείγματι, θα είναι «χαλαρότερα» απ' ό,τι στις εθνικές εκλογές. Αφού όσο ήταν να τους κοροϊδέψουν, και οι μεν και οι δε, τους κορόιδεψαν τότε, πριν δυο μήνες. Οτι θα είναι «χαλαρότερη» η ψήφος για τα εκατομμύρια των μισθωτών. Αφού τώρα δε θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στην ακρίβεια του Κουλούρη ή στην ακρίβεια του Σιούφα. Σύμφωνοι με όλα αυτά. Αλλά: Πόσο «χαλαρή» απέναντι στο λαό, τα συμφέροντα και τις ανάγκες του, είναι η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου;

Είναι, αλήθεια, «χαλαρή» η εντολή του Μάαστριχτ για αέναη επιβολή των «Συμφώνων Σταθερότητας» (βλέπε: λιτότητας); Είναι «χαλαρό» το πρόγραμμα νέων «ρυθμίσεων» στην Ασφάλιση; Είναι «χαλαρό» το ευρωφακέλωμα και οι ευρωτρομονόμοι; Εριχναν «χαλαρές» βόμβες τα αεροπλάνα των «εταίρων» στη Γιουγκοσλαβία το '99, ή μήπως τα βασανιστήρια των Βρετανών είναι «χαλαρότερα» από τα βασανιστήρια των Αμερικανών στο Ιράκ; Επομένως, αυτό που θα πρέπει να βαρύνει, το κριτήριο της ψήφου στις 13 Ιούνη, το πρωταρχικό κριτήριο, είναι η ανάγκη για μια ψήφο εναντίωσης, απειθαρχίας και ανυπακοής σε ό,τι και σε όσους θέλουν να εμπεδώσουν στο λαό, είτε την παθητική αποδοχή, είτε τις αυταπάτες, σχετικά με την ουσία και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής ευρωενωσιακής βαρβαρότητας.

Επομένως, η ψήφος του λαού πρέπει να είναι «δυνατή». Για ένα «δυνατό» μήνυμα απέναντι σε μια πολιτική που και στο εθνικό Κοινοβούλιο, και στο Ευρωκοινοβούλιο, παράγει ανεργία. Παράγει φτώχεια. Παράγει «πρόθυμους» να υπηρετούν τον Μπους. Παράγει την καταστολή, το ίδιο φανερή είτε πρόκειται για το Γκέτεμποργκ και τους αγρότες στο Αίγιο, το ίδιο «κρυφή», είτε πρόκειται για τις κάμερες του «Μεγάλου Αδελφού» στο Λονδίνο ή στην Αθήνα. Οι ευρωεκλογές μπορούν και πρέπει να γίνουν ένα δημοψήφισμα καταδίκης των δικομματικών μπατζανάκηδων, που εναλλάσσονται στις καρέκλες των ευρωεπιτροπάτων και των «αριστερών» ...συννυφάδων τους. Δημοψήφισμα καταδίκης! Σαν εκείνα που δεν τόλμησαν να κάνουν ποτέ. Ούτε για το Μάαστριχτ, ούτε για τη Σένγκεν, ούτε για τη «Λευκή Βίβλο», ούτε για το Αμστερνταμ και το Ευρωσύνταγμα.