Τρόμος. Η λέξη αυτή ταιριάζει για να αποδώσει κανείς τις πολιτικές θέσεις και απόψεις που εκφράζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου για τα θέματα της οικονομίας. Και δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για να κρύψουν απόψεις βαθιά αντιδραστικές, οι οποίες, πρέπει να το επισημάνουμε εδώ, επωάστηκαν στο θερμοκήπιο του «παλιού εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Και το «νέο» ΠΑΣΟΚ, της «συμμετοχικής αντίδρασης», απλώς έκανε το επόμενο βήμα, να σπάσει το αυγό...

Δε θα σταθούμε στα επιμέρους σημεία του οικονομικού προγράμματος. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις πρώτες εισαγωγικές της σελίδες. Οπου ο συντάκτης του προγράμματος αναλύει την έννοια «επιχειρηματικότητα» και την ιδεολογία της. Οι πάντες και τα πάντα, όλες οι κοινωνικές ομάδες, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, άνεργοι, βιοτέχνες, μαθητές, διανοούμενοι, θα πρέπει να υποταχθούν και να υπηρετούν το ένα και μοναδικό θεό. Την επιχειρηματικότητα. Η οποία μάλιστα θα διδάσκεται και σαν μάθημα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Πρόκειται για ένα υπεραντιδραστικό ιδεολόγημα, κατευθείαν από τη σχολή του Σικάγου. Οχι πλέον ο Μάνος και ο Ανδριανόπουλος, αλλά ο ίδιος ο γηραιός υπεραντιδραστικός Μίλτος Φρίντμαν γίνεται ο ιδεολογικός ηγήτορας του ΠΑΣΟΚ. Η παραγωγή της υπεραξίας, του καπιταλιστικού κέρδους, θα πρέπει να απαλλαγεί από όλα τα «ενοχλητικά βαρίδια» που φρενάρουν την αύξησή της. Η πλήρης απορύθμιση όλων των αγορών, και της αγοράς εργασίας, η «απελευθέρωση» του εμπορίου, η ανατροπή των δημόσιων συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας και Παιδείας, αποτελούν δομικά στοιχεία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.

Η ενοποίηση των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας στόχο έχει τη βίαιη προσαρμογή μαθητών, εργαζομένων και ανέργων στις άμεσες ανάγκες των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα έχουν λόγο στα προγράμματα κατάρτισης και στην εκπαιδευτική ύλη. Το συνδικαλιστικό κίνημα δαιμονοποιείται, κατηγορείται ότι προωθεί συντεχνιακά συμφέροντα, ότι νοθεύει τον υγιή ανταγωνισμό... Αλλωστε, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία είναι λάτρης της ατομικότητας και εχθρός κάθε συλλογικότητας. Μικρό δείγμα του «νέου» τύπου κοινωνίας μάς έδωσε ο ίδιος ο Παπανδρέου, με τις εξαγγελίες που έκανε από το Λαύριο - την πόλη της ανεργίας - για την ανασφάλιστη εργασία των νέων. Τρόμος και δέος. Ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα απαιτεί επιστροφή του ασφαλιστικού συστήματος στο 19ο αιώνα. Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων θέλει να μας πάει πίσω και από το 1844, όταν η αγγλική Βουλή ψήφισε το υποχρεωτικό 10ωρο για τις γυναίκες και τα παιδιά που δούλευαν στις βιομηχανίες.

θέλουν να μας γυρίσουν πίσω. θέλουν να μας μετατρέψουν σε μεταλλαγμένους ανθρώπους, χωρίς κοινωνική συνείδηση και χωρίς ιστορική μνήμη, μαντρωμένους στα «γκέτο της επιχειρηματικότητας». Εχουμε απέναντί μας πολιτικούς που εκφράζουν την «παραφροσύνη» ενός ξεπερασμένου κοινωνικού συστήματος.