Κάπως έτσι ήταν η διατύπωση του Γ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη: «Είμαστε η δύναμη της αλλαγής. Η ηθική που επαγγελλόμαστε είναι βαθύτατα πολιτική, είναι η πολιτική της ηθικής επανάστασης που ξαναδίνει στην πολιτική την κοινωνική της διάσταση και στην παράταξή μας την ιστορική αποστολή. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς ηθικές αξίες». Αυτά λέει ο επικείμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πράγματι αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη του λόγου του, όλο το διάστημα που μεσολάβησε από τις αρχές του χρόνου μέχρι και τώρα. Το βέβαιο είναι ότι παρά τις νεφελώδεις διατυπώσεις, ο Α. Παπανδρέου δε λέει τίποτα τυχαία. Και όχι μόνο αυτό. Οι φαινομενικά αποσπασματικές αναφορές που κάνει σε διαφορετικές ομιλίες, αλληλοσυνδέονται και τελικά βοηθούν στη συμπλήρωση του παζλ για τους γενικότερους προσανατολισμούς του σχήματος στο οποίο θα ηγηθεί. Δηλαδή, η «δύναμη της αλλαγής» και η «επανάσταση» που ανέφερε στη Θεσσαλονίκη προχτές, συνδέονται απόλυτα με το 35ωρο τύπου Ζοσπέν που θέλει να επιβάλει. Η αντίληψη για την «κοινωνική διάσταση στην πολιτική», όσο γενικόλογη διατύπωση κι αν είναι, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να «χωνευτεί» η ιδέα της ανασφάλιστης εργασίας.

Κύρια από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, οι προπαγανδιστές της πλουτοκρατίας επεξεργάστηκαν ένα ολόκληρο σχέδιο, για να περάσουν την πολιτική, της οποίας ...τερματικός σταθμός είναι η ολοκλήρωση των αναδιαρθρώσεων. Η ιδέα που θέλουν να περάσουν είναι απλή: Οι σύγχρονες κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού εξελίσσονται μέσα από ανεργία και έντονες αντιπαραθέσεις, φαινόμενα που μπορούν (δήθεν) να αντιμετωπιστούν μόνο από την παραπέρα ενίσχυση του συστήματος. Η παραπέρα ενίσχυση του συστήματος, όμως, απαιτεί την ένταση των προσπαθειών για την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, η οποία μπορεί να γίνει κατορθωτή, μέσα από τη ριζική αναθεώρηση των καταχτήσεων των εργαζομένων. Σ' αυτές τις ράγιες μάς έβαλε η ΝΔ, σ' αυτό το δρόμο «μεγαλούργησε» ο Σημίτης, εδώ θα κάνει την «επανάστασή» του ο Παπανδρέου. Αυτή είναι η «αποστολή» τους. Αυτοί είναι οι νέοι στόχοι τους. Ετσι θέλουν την κοινωνία. Με ανασφάλιστη εργασία και άρα όλο και λιγότερους εργαζόμενους, να δικαιούνται σύνταξη. Με 35ωρο κομμένο και ραμμένο στα αφεντικά, που αξιώνουν ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας και άθλιες συνθήκες δουλιάς. Με ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα γυρίσουν την πλάτη στη μόρφωση και θα καταρτίζουν τα προγράμματά τους από κοινού με τις πολυεθνικές. Με νόμιμα τα «μαλακά» ναρκωτικά, που πάντα είναι χρειαζούμενα σε όσους θέλουν να χειραγωγήσουν τις μάζες.

Είναι φυσικό: Οταν επιδιώκεται ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων, για να επιβληθεί ένα άκρως αντιλαϊκό πρόγραμμα, σερβίρουν ...λόγια παχιά και μεγάλα. Ειδικά πριν τις εκλογές. Αν οι στόχοι τους ήταν προς το συμφέρον των εργαζομένων δε θα χρειάζονταν όλες αυτές οι περί την ...ηθική επανάσταση, φιοριτούρες. Θα αρκούσαν, λίγα λόγια και σταράτα, για την ανάγκη συστράτευσης όλου του λαού γύρω από μια παλλαϊκή προσπάθεια που στόχο θα είχε την αξιοποίηση όλων των εφεδρειών για την αύξηση του λαϊκού πλούτου, με αποκλειστικό στόχο την ολόπλευρη ικανοποίηση των υλικών και ηθικών αναγκών όλου του λαού. Αυτό που προτείνει το ΚΚΕ και το οποίο για να το καταφέρουμε πρέπει ν' αλλάξουμε τους σημερινούς συσχετισμούς. Και στους αγώνες και στις κάλπες.