Στη συζήτηση που άρχισε προχτές για τη συλλογική σύμβαση του 2004 έγινε καθαρό από την πρώτη στιγμή το ποιος είναι με ποιον. Ο τρόπος που απάντησαν διάφορες δυνάμεις στα ερωτήματα που αφορούν το θέμα είναι αποκαλυπτικός. Από τη σκοπιά του ο εργάτης γυρίζει την τσέπη ανάποδα, βάζει στη μια μεριά του τραπεζιού το έχει του σε χρήμα κι από την άλλη τις ανάγκες. Τόσα για σπίτι, τόσα για φαΐ, τόσα για εκπαίδευση, τόσα για ντύσιμο, τόσα για μετακινήσεις, τόσα για ψυχαγωγία, «σούμα», διά ταύτα χρειάζομαι τόσα. Απλή αριθμητική.

Εδώ αρχίζει το πανηγύρι με τους διάφορους «φίλους των εργατών». Τα 519 ευρώ του σημερινού κατώτερου μεροκάματου, λέει o πρόεδρος της ΓΣΕΕ, πρέπει να γίνουν 560. Ανταποκρίνονται τα 560 στις ανάγκες του εργάτη; Οχι, βέβαια. Τότε, γιατί; Γιατί, λέει, τόσο ο πληθωρισμός, τόσο η παραγωγικότητα, άρα 560 καλά είναι. Τι σχέση έχει αυτό με τις ανάγκες του εργάτη; Καμιά. Βολεύει όμως την κυβέρνηση και τους βιομήχανους. Από κοντά οι της ΝΔ και του ΣΥΝ, με έναν ανάλογα αυθαίρετο - σε σχέση με τις ανάγκες - υπολογισμό, μιλάνε για 726 ευρώ. Γιατί τόσα; Γιατί, λένε, τόσα είναι το κατώτερο στους δημόσιους, άρα να είναι τόσα και στον ιδιωτικό τομέα. Τι σχέση έχει αυτό με τις ανάγκες; Καμιά. Βολεύει όμως την κυβέρνηση και τους βιομηχάνους. Κι έχει και το πλεονέκτημα ότι είναι κατά μερικά ευρώ μεγαλύτερο το ποσό από αυτό που προβάλλει η κυβερνητική παράταξη. Αγυρτείες. Ας μείνουμε, όμως, στο ζητούμενο: Ποιος πρέπει να είναι ο κατώτερος μισθός;

Το ΠΑΜΕ δηλώνει ότι ο κατώτερος μισθός δεν μπορεί να είναι κάτω από 1.100 ευρώ. Δεν είναι ένα αυθαίρετο νούμερο. Βασίζεται στην απλή αριθμητική και καταλήγει στα 1.100 ευρώ με την απλή πρόσθεση των ελάχιστων αναγκών. Παίρνει υπόψη ότι κάθε μέση εργατική οικογένεια πρέπει με ένα μισθό να μπορεί να αναπαράγει την εργατική της δύναμη. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καλύπτει με το μισθό το κόστος της ζωής της. Τουλάχιστον αυτό. Τόσο απλό. Κι όμως αυτό που έπρεπε να είναι το αυτονόητο αντιμετωπίζεται από τους «φίλους των εργατών» ως μαξιμαλιστικός στόχος!

Είπαμε πιο πάνω για ορισμένους ότι είναι αγύρτες. Είναι κάτι χειρότερο: Εκτελούν αποστολή: Να εμποδίζουν με κάθε τρόπο την ταξική ενότητα και τη διεκδίκηση ευθέως αυτών που έχει ανάγκη η εργατική τάξη. Μια ματιά στο τι δηλώνει ότι ζητάει ο ΣΥΝ στους μισθούς αποκαλύπτει πολλά: Ο ΣΥΝ ως «Παρέμβαση» στους Δημόσιους έχει βολευτεί με τα 676 (και όχι 726...) ευρώ που είναι ο κατώτερος μισθός. Ο ΣΥΝ ως «Παρέμβαση» στον ιδιωτικό τομέα ζητάει 726 ευρώ. Ξάφνου ο ΣΥΝ ως Φόρουμ ζητάει 1.050 ευρώ. Τι πραγματικά ζητάνε; Τίποτα απολύτως. Βολεμένοι με μισθούς των 1.500-2.000 ευρώ οι φτωχότεροι εξ αυτών (οι μισθοί στο ΙΝΕ αποκαλύπτουν πολλά), το μόνο που επιδιώκουν είναι να θολώνουν τα νερά. Να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ταξική συσπείρωση γύρω από στόχους που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων. Καιρός να κάνουν και οι εργάτες το δικό τους κουμάντο.