Χτες ήταν η σειρά ενός Αλβανού εργάτη να στοιχειώσει με τη ζωή του ένα «ολυμπιακό έργο». Τις προάλλες δυο Ουκρανοί κι ένας Πολωνός έγιναν στάχτη. Ενα ολόκληρο «εργοστάσιο» 140 εργατών έχει αφανιστεί σ' ένα χρόνο. Μία «Σίσσερ», 500 εργάτες έχουν χαθεί από προσώπου Γης στα τελευταία τρία χρόνια. Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για εφιάλτη. Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για τραγωδίες. Πρέπει να φύγουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα από το χώρο των διαπιστώσεων. Δε χρειαζόμαστε αυτούς τους απολογισμούς του θανάτου για να επαναβεβαιώσουμε την πικρή αλήθεια για «του θανάτου τα καζάνια», το πως «λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη» και πως «με τα κομμάτια μας δένει τ' ατσάλι». Μπροστά στην καθημερινή σφαγή δεν υπάρχουν περιθώρια για ύμνους στην περήφανη ζωή του εργάτη, γιατί πολύ απλά αυτή η ζωή είναι ήδη θάνατος.

Χρειάστηκαν εκατόμβες νεκρών για να παρθεί και το παραμικρό μέτρο ασφάλειας στον ενάμιση αιώνα που πέρασε από τότε που η εργατική τάξη άρχισε να κοιτάει τον αντίπαλο ως αυτό ακριβώς που είναι: Αντίπαλος σε μια μάχη ζωής και θανάτου. Στα 15 χρόνια της αντεπανάστασης το πισωγύρισμα στην εποχή που θεμελίωναν τα γεφύρια με την κυρά του πρωτομάστορα γίνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το μάθημα είναι πικρό. Κι αν κουραστήκαμε εμείς να παρακολουθούμε - κάθε δεύτερη μέρα και μια κηδεία - τι να πουν αυτοί που χάνουν τον άνθρωπό τους. Πρέπει να μπει ένα τέρμα. Με νύχια και με δόντια πρέπει να μπει ένα τέρμα.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί στο καθεστώς που τρέφεται από τη σάρκα του εργάτη να υπάρξει τελική λύση. Μα πρέπει κάπως να αρχίσουμε να βάζουμε φρένο. Κι επειδή ούτε γι' αυτό επιτρέπονται αυταπάτες, πρέπει εξαρχής να είναι καθαρό ένα: Ποτέ μη σώσουν και πιαστούν οι στόχοι της «ανταγωνιστικότητάς» τους. Ποτέ μη σώσουν και πιαστούν οι στόχοι της «ανάπτυξής» τους. Ποτέ μη σώσουν και τελειώσουν τα έργα τους. Η ζωή του κάθε ενός εργάτη είναι μοναδική - πολύτιμη.

Οποιος ήδη ξέρει να αντιστέκεται να μπει μπροστά. Να ζεστάνει την πλάτη και των αλλωνών. Να λειτουργεί στην πράξη η αλληλεγγύη, η επαγρύπνηση για το σύντροφο δίπλα. Οψη του ίδιου - ενός - πολέμου είναι η σφαγή στους χώρους δουλιάς. Σ' αυτό τον πόλεμο, είτε πολιτική είναι η μάχη, είτε συνδικαλιστική, κοινή πρέπει να 'ναι η αντίληψη: Πρόκειται για πόλεμο ταξικό. Κι αυτός δε θα κριθεί τελικά παρά μόνο και κύρια στο επίπεδο της εξουσίας. Κι απ' αυτή τη σκοπιά οφείλουμε να κοιτάζουμε καχύποπτα όχι μόνο όσους - αλά ΓΣΕΕ - προτείνουν «διάλογο» την ώρα της κηδείας, αλλά και όσους, στο όνομα ενός κάλπικου αντιεξουσιασμού, καλούν την εργατική τάξη να μένει μακριά από το Κόμμα - όπλο της...

Τι να κάνουμε; Ο,τι προστάζει ο ποιητής: «Δε δίνω λέξεις παρηγόριας, δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς, καθώς το μπήγω μες το χώμα, γίνεται φως, γίνεται νους».