Το βασικό επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας στα χρόνια πριν από την ένταξη της χώρας στο «μονόδρομο» της ΟΝΕ ήταν η πολυδιαφημισμένη είσοδος των ξένων, Ευρωπαίων και άλλων, «επενδυτών» στην Ελλάδα. Ιδια και απαράλλαχτη επί της ουσίας ήταν η γραμμή της ηγεσίας της ΝΔ, αλλά και του ΣΥΝ, που ενέπαιζαν τα λαϊκά στρώματα με την ίδια ακριβώς «μανιέρα». Με τον ισχυρισμό ότι με τον ερχομό, τάχα, ξένων κεφαλαίων, οφέλη θα προσπορίζονταν και τα λαϊκά στρώματα. Αυτού του τύπου η προπαγάνδα συνοψίστηκε στο σύνθημα - προτροπή προς το κεφάλαιο: «Αγοράστε Ελλάδα - Αγοράστε ΟΝΕ»...

Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα πλέον προχωρημένα «κοσμοπολίτικα» τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου προχώρησαν σ' αυτό που βάφτισαν «στρατηγική συμμαχία» με ευρωπαϊκά κεφάλαια. Τέτοιο παράδειγμα είναι και η συμφωνία της Γιούρομπανκ (όμιλος Λάτση) με το γερμανικό τραπεζικό κολοσσό της Ντόιτς Μπανκ. Οι Γερμανοί μεγαλοτραπεζίτες, αγοράζοντας σημαντικό μετοχικό κομμάτι (κοντά στο 10%), απέκτησαν ένα σημαντικό ...εισιτήριο. Εισιτήριο για πολλές και μεγάλες μπίζνες, αλλά και εκδουλεύσεις που τους ανέθεσαν οι κυβερνήσεις Σημίτη. Θησαύρισαν ως κυβερνητικοί σύμβουλοι σε πάρα πολλές υποθέσεις ιδιωτικοποιήσεων. Εγιναν (και τώρα παραμένουν) μεγαλοδανειστές του ελληνικού Δημοσίου, θησαυρίζοντας από το δημόσιο χρέος. Λυμαίνονται διψήφια ποσοστά επιτοκίων, που τους πληρώνει η ελληνική κυβέρνηση για δάνεια που συνάφθηκαν πριν από την ένταξη στην ΟΝΕ. Επαιξαν και θησαύρισαν με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες της δραχμής, γνωρίζοντας, από πρώτο χέρι, τις αποφάσεις που θα έπαιρναν οι νομισματικές αρχές και η κυβέρνηση. Κοινό μυστικό είναι οι τεράστιες μίζες που απέσπασαν για τα προγράμματα στρατιωτικών εξοπλισμών της χώρας. Αυτά και άλλα παρόμοια ήταν η ...συμβολή της Γερμανικής Τράπεζας στην ελληνική οικονομία.

Η αποχώρησή τους από το μετοχικό κεφάλαιο της Γιούρομπανκ δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Οι Γερμανοί μεγαλοτραπεζίτες, εδώ και καιρό, «αλληθώριζαν» σε άλλες αγορές και κράτη. Κύρια, στις υπό ένταξη στην ΕΕ χώρες, εκεί που τώρα τους παρέχουν εφάμιλλα ποσοστά κέρδους με αυτά που έβγαζαν στην Ελλάδα πριν από την ΟΝΕ. Οχι ότι «εδώ» δε θα συνεχίσουν να «τρώνε τον άμπακο». «Απλά» εκεί, στη σημερινή φάση, τα ποσοστά κέρδους, και μάλιστα σ' αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «σκληρό πυρήνα» της επιχειρηματικής τους εμβέλειας, είναι πολύ υψηλότερα: Η σημερινή Πολωνία και η Τσεχία (ζωτικός χώρος για το γερμανικό τραπεζικό κεφάλαιο) έχουν πολύ ψωμί μέχρι την ένταξή τους στην ΟΝΕ.

Ιστορίες σαν αυτή έχουμε δει και θα δούμε και άλλες αρκετές. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας, όμως, θα πρέπει να βγάζουν τα δικά τους πολύτιμα συμπέρασμα. Τα μονοπώλια αναζητούν το καλύτερο, για τα αφεντικά τους, κόστος ευκαιρίας. Τέτοιος ήταν πάντα ο καπιταλισμός και ανάλογη η επιχειρηματική διαδρομή της Ντόιτς Μπανκ, η οποία, ανάμεσα σε άλλα, διακρίθηκε για τη χρηματοδότηση των δυο Παγκοσμίων Πολέμων.