«

Η άλλη Αμερική». Καθόλου τυχαία και καθόλου αθώα, η έκφραση έρχεται και ξανάρχεται στα τηλεοπτικά παράθυρα και στην αρθρογραφία, κάθε φορά που οι ΗΠΑ ξεπατώνουν κάποια χώρα και κατασφάζουν το λαό της. Ολοφάνερη η σκοπιμότητα εκείνων, που υπερβάλλουν στην προβολή της, ειδικά ετούτες τις εποχές. «Να κρατηθεί το ίσο», στους συνειρμούς, λες και μπαίνουν στη ζυγαριά τα εγκλήματα, που κάνει ο ιμπεριαλισμός από τη φύση του, με τις όποιες αξιόλογες ή ακόμα και αξιοθαύμαστες πλευρές, που εμφανίζονται στο εποικοδόμημά του.

Θα ήμασταν οι τελευταίοι, που θα αμφισβητούσαμε την ύπαρξη αυτής της «άλλης Αμερικής» στον πολιτισμό, στην επιστήμη, στον αθλητισμό, σε κομμάτια του λαού της, που σε δύσκολες συνθήκες επιχειρούν να στήσουν αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οχι μόνο γιατί αναγκαστικά τα επιτεύγματα στη γνώση και τη δημιουργία δεν είναι μόνο δικά τους, αλλά και δικά μας. Είναι κομμάτια και της δικής μας συνείδησης και συνολικής κοινωνικοποίησης. Οχι μόνο γι' αυτό, αλλά και επειδή εμείς, περισσότερο ίσως απ' αυτούς, που εννοούν να μας νουθετούν και να μας θυμίζουν «την άλλη Αμερική», ακριβώς επειδή είμαστε και λενινιστές, δεν πρόκειται ποτέ να μας διαφύγει η πνευματική προσφορά στην ανθρωπότητα από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Θεωρείται, αντικειμενικά, καθήκον μας και τα τηλεοπτικά «μαθήματα» αυτού του είδους, είναι μάλλον περιττά για κομμουνιστές.

Ομως, μιλάμε πάντα για πλευρές του εποικοδομήματος, που μέσα στη σχετική αυτοτέλειά τους από την κοινωνικοοικονομική βάση έχουν πράγματι καταφέρει να αγγίξουν σε διάφορους τομείς πολύ υψηλά επίπεδα. Σαν πλευρές, όμως, του εποικοδομήματος, δεν είναι μόνον άμεσα εξαρτημένες από την οικονομική βάση, αλλά είναι κάποτε και ιδιαίτερα ευάλωτες «να τα μαζέψουν» τόσο πολύ, που να λειτουργήσουν, και έχει γίνει πολλές φορές, σε τελευταία ανάλυση και σαν μηχανισμός διείσδυσης, ή ακόμα και επιβολής του ιμπεριαλισμού στις άλλες κοινωνίες.

Πριν βιαστούν οι καλοθελητές να πουν πως γινόμαστε «μίζεροι» ή μιλάμε με κάποια κλισέ, ας μιλήσουμε με κάποια παραδείγματα. Ο πολύ μεγάλος συγγραφέας του «Σταφύλια της οργής» στον πόλεμο του Βιετνάμ πήρε το πολυβόλο και συμβολικά ενθάρρυνε τους συμπατριώτες του για τη «νίκη». Ο πραγματικά μεγάλος σκηνοθέτης του «Λιμάνι της αγωνίας» δε δίστασε να καρφώσει τους συναδέλφους του την εποχή του μακαρθισμού. Πριν από λίγα χρόνια, δημοσιεύτηκαν οι λίστες της ΣΙΑ, που περιείχαν πραγματικά μεγάλους δημιουργούς, ακόμα και της ανατρεπτικής μπλουζ και τζαζ στο μισθολόγιό τους. Ο σχεδόν αήττητος καταπληκτικός αθλητής στα 400 μέτρα εμπόδια Ε. Μόσες ήταν εκείνος, που σκόπιμα ανακάτεψε τον Ολυμπιακό όρκο με το μήνυμα της «Κόκα - Κόλα» στην Ατλάντα. Ολοι, επίσης, ξέρουν πως οποιαδήποτε επιτυχία στον τομέα της επιστήμης μπορεί ταυτόχρονα να χρησιμοποιηθεί, τόσο για το καλό της ανθρωπότητας, όσο και για την εκμετάλλευση των ανθρώπων ή και για την εξόντωσή τους...

Γνωρίζουμε, παρατηρούμε, μελετούμε, πολλές φορές και θαυμάζουμε την «άλλη Αμερική». Ξέρουμε, όμως, πως και αυτή θα ελευθερωθεί, αν πάψει να είναι υποχρεωμένη να «ντύνει» το σύστημα της εκμετάλλευσης. Οταν είναι ειλικρινής, «ένας είναι ο εχθρός...».