Οσο περνά ο καιρός τόσο και γιγαντώνεται η προσπάθεια για τη φιλοτέχνηση ενός πορτρέτου της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως μιας δύναμης φιλειρηνικής, που θα μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις (πολιτική ενοποίηση, «αμυντική» χειραφέτηση, δηλαδή στρατιωτικοποίηση κ.ά.) να αποτελέσει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Καμία σχέση φυσικά έχει, καμιά σύγκριση δεν μπορεί να γίνει με το αντίπαλο δέος των λαών σήμερα ή το αντίπαλο δέος που ήταν η σοσιαλιστική σοβιετική εξουσία. Είναι σα να συγκρίνουμε τη μέρα με τη νύχτα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Μπορεί να αναδειχτεί σε μια δύναμη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική που θα ανταγωνίζεται επάξια τις ΗΠΑ στην προσπάθεια για κατάκτηση της πρωτοκαθεδρίας, για την ενίσχυση του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου έναντι του αμερικανικού. Πάντα, όμως, γνώμονας της δράσης και των επιλογών της θα είναι τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του πλούτου και όχι τα συμφέροντα των λαών της. Οι ανταγωνισμοί θα βαδίζουν πλάι πλάι με τη συνεργασία, όπως κατά περίπτωση θα επιτάσσουν αυτά τα συμφέροντα, με αποτέλεσμα η «ισορροπία του τρόμου» να εναλλάσσεται με τις περιφερειακές συγκρούσεις και με μια πιθανή γενικευμένη πολεμική σύρραξη. Κάτι που δεν μπορεί να σταματήσει, όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός.

Ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ αποτέλεσε αφορμή για την εκδήλωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ, όσο και στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Αντιθέσεις υπαρκτές και συνεχώς οξυνόμενες. Αντιθέσεις που υποδαυλίστηκαν, όταν ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία) διαπίστωσαν πως τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων δεν εξυπηρετούνταν στην ολότητά τους από τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ σε αυτή τη φάση. Χτες, στη Γιουγκοσλαβία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αύριο σε κάποια άλλη χώρα, ενδεχομένως, οι ρόλοι να αντιστραφούν.

Τα λαϊκά συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα από τα συμφέροντα που εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της. Θα αποτελούσε μέγιστο σφάλμα πολλαπλά επιζήμιο η πρόσδεση των λαϊκών κινημάτων στο πλευρό της ΕΕ εναντίον των ΗΠΑ. Το μέλλον, που θα ανήκει στους λαούς της Ευρώπης, στους λαούς όλου του κόσμου, περνά μέσα από την αντιπαράθεση, τη ρήξη και τη σύγκρουση τόσο με την ΕΕ όσο και με τον ιμπεριαλισμό στο σύνολό του. Η χειραφέτηση των λαϊκών κινημάτων από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική και τα κέντρα που την υλοποιούν είναι βασική προϋπόθεση, για να έρθει αυτό το μέλλον κοντύτερα, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με λαϊκή ευημερία. Μια κοινωνία από το λαό για το λαό - και γι' αυτό ακριβώς - πραγματικό αντίπαλο δέος.