Οι «προτεραιότητες και πρωτοβουλίες» της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση στους τομείς του πολιτισμού και του αθλητισμού, που ανακοινώθηκαν προχτές, είναι αποκαλυπτικές, τόσο για το ρόλο που καλείται να παίξει η πολιτιστική δημιουργία στην καπιταλιστική ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση», όσο και για το πώς θέλουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια αυτήν την ολοκλήρωση στο επίπεδο του εποικοδομήματος.

Το πολιτικό πλαίσιο αυτών των προτεραιοτήτων εκφράζει, καταρχήν, την ανησυχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, στο αν, κατά πόσο και για πόσο μπορεί να διαχειριστεί, προς όφελός του βέβαια, τη διεύρυνση της ΕΕ με την ένταξη των δέκα νέων κρατών. Πιο απλά: το να «είμαστε όλοι Ευρωπαίοι» από το Γιβραλτάρ μέχρι - ελπίζει - τα Ουράλια, είναι μείζον οικονομικό θέμα για τη «Ζίμενς», π.χ., αν θέλει - και θέλει - να ανταγωνιστεί το «είμαστε όλοι Αμερικανοί» της «Τζένεραλ Μότορς». Γιατί, μόνο έτσι πιστεύουν ότι μπορούν να προλάβουν τη δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών λαών, που μπορεί να οδηγήσει σε αντίδραση, ακόμη και αμφισβήτηση της «ενωμένης» Ευρώπης «τους». Κι αν δεν προλάβουν αυτή τη δυσαρέσκεια, έστω να την απορροφήσουν.

Για να γίνει αυτό, εκτιμούν ότι πρέπει να λυθεί «το ζήτημα της Ευρωπαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας». Ζήτημα «που βρίσκεται ουσιαστικά στη βάση της ευρύτερης συζήτησης για την ευρωπαϊκή πολιτική ταυτότητα», όπως ομολογεί το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, μέσω της ελληνικής κυβέρνησης. Το ιστορικά αποδεδειγμένο γεγονός, ότι «ζήτημα» πολιτιστικής ταυτότητας τίθεται μόνο από τον ιμπεριαλισμό και όχι από τους λαούς, ανάλογα με τις ανάγκες του πρώτου, είναι μια «λεπτομέρεια» που δε χωρά στις «προτεραιότητες» της Ελληνικής Προεδρίας. Αυτή η «ταυτότητα» - λέει η ΕΕ - «είναι συνώνυμη με τη διαμόρφωση μιας ευρύχωρης, αλλά και ενιαίας, ευρωπαϊκής αλλά και πολιτικής συνείδησης...». Μάλιστα, αν έλειπε αυτή η «πολιτιστική προϋπόθεση», «δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στους άλλους τομείς». Το τι σημαίνει αυτή η «ολοκλήρωση» στους «άλλους τομείς» το νιώθουν πολύ καλά στο «πετσί» τους τα εκατομμύρια των ανέργων, των φτωχών και των, ουσιαστικά, αμόρφωτων της ΕΕ. Και με ποια βάση «πρέπει να συζητηθούν όλα αυτά»; «Με βάση την αξιολόγηση για τη λειτουργία της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτιστικής αγοράς». Δηλαδή, με βάση το κέρδος.

Ολα τα παραπάνω σημαίνουν ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, στην ανάγκη του να ανταγωνιστεί με επάρκεια τις άλλες μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις - αν υποθέσουμε ότι θα «αντέξει» ένα «συμβιβασμό» των εσωτερικών του αντιθέσεων για τον παραπάνω σκοπό - δεν αρκείται στην ισοπέδωση της πολιτισμικής πολυμορφίας των ευρωπαϊκών λαών, για το γιγάντωμα των κερδών του, όπως είχε τεθεί εξαρχής με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αλλά, μπροστά στην αντικειμενική αδυναμία του να διαχειριστεί την εξαθλίωση που γεννά, «πλασάρει» το ιδεολόγημα της «ενιαίας ευρωπαϊκής συνείδησης» των εκμεταλλευομένων με τους εκμεταλλευτές τους. Είναι, πλέον, στο χέρι των ευρωπαϊκών λαών να τους χαλάσουν τα σχέδια.