Χρονιά προώθησης περαιτέρω αντιδραστικών αλλαγών και στην Παιδεία προβλέπεται το 2003, αν υπολογίσει κανείς κοντά στις πληγές από τη θεσμοθέτηση της περίφημης μεταρρύθμισης, που ήδη μετρά οχτώ χρόνια, και όσων τη συμπλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια, και τα νέα μέτρα που έρχονται να ολοκληρώσουν το νέο μοντέλο Παιδείας - υπηρέτη των αναγκών της «αγοράς». Διακοπές τέλος, λοιπόν, για τους μαθητές, οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν απουσίασαν από τα φροντιστήρια και την περίοδο των Χριστουγέννων και την εντατική προετοιμασία για τις εξετάσεις, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι διάφορες έρευνες ενόψει των γιορτών έδειξαν ότι το «δώρο» των Χριστουγέννων για τους εργαζόμενους γονείς το... έφαγαν τα φροντιστήρια. Πρόκειται για ένα ακόμα στιγμιότυπο από την εικόνα της Εκπαίδευσης όπως τη βιώνει η λαϊκή οικογένεια...

Τα σχολεία ανοίγουν πάλι τη στιγμή που η Ελλάδα αναλαμβάνει το τιμόνι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και η ελληνική προεδρία συμπίπτει με μια περίοδο που αποφάσεις όπως αυτές της Μπολόνια και της Πράγας στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση αναμένουν την εξειδίκευσή και τη θεσμοθέτησή τους. Προτεραιότητα δίνεται δε στην «αξιολόγηση», που οδηγεί στη χειραγώγηση του εκπαιδευτικού κόσμου και την κατηγοριοποίηση και εμπορευματοποίηση του σχολείου. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες τόσο στον κόσμο της εκπαίδευσης όσο και στους εργαζόμενους ότι η τάχα «ποιοτική βελτίωση» που ευαγγελίζεται και το υπουργείο ταυτίζονται με την οικοδόμηση μιας παιδείας των λαϊκών αναγκών. Ούτε για αυταπάτες ότι οι διακηρύξεις περί «κοινωνικής συνοχής» σημαίνουν ίσες ευκαιρίες και στη μόρφωση, καθώς η πολιτική της ΕΕ είναι αυτή που τα τελευταία χρόνια ύψωσε ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς.

Καθημερινά πλέον οι εργαζόμενοι βλέπουν το σχολείο να μεταβάλλεται πλήρως σε εξεταστικό κέντρο, τα παιδιά της εργατικής τάξης να στρέφονται στα ΤΕΕ αντί για το Λύκειο, την απαξίωση των πτυχίων, την ιδιωτικοποίηση πλευρών της Εκπαίδευσης, την προωθούμενη κατηγοριοποίηση των σχολείων αλλά και το κλίμα αυταρχισμού που καλλιεργείται μέσα από «σχολικούς κανονισμούς» και «αξιολογήσεις».

οι εργαζόμενοι λοιπόν και τα λαϊκά στρώματα που βιώνουν το χάλι της Παιδείας ας αξιολογήσουν και τα ορατά προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής και λειτουργίας, αλλά και εκείνα που είναι λιγότερο ορατά και κρύβονται πίσω από τις διακηρύξεις για μια Παιδεία που κάθε άλλο παρά τα συμφέροντά τους έρχεται να υπηρετήσει. Και το «πόρισμα» αυτής της αξιολόγησης πρέπει να μετουσιωθεί σε αγώνες, όπου και η Παιδεία θα εντάσσεται στις βασικές διεκδικήσεις του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Να βρεθούμε στα ραντεβού του αγώνα με αφορμή την προεδρία και όλες τις συνόδους υπουργών, και το Μάρτη, αυτή των υπουργών Παιδείας, διατρανώνοντας την απαίτηση για Παιδεία που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.