Εξόχως κοινωνικές οι αιτίες της χρήσης στις συνθήκες κρίσης του συστήματος. Αλλά η τραγωδία του Κορυδαλλού - πέραν των άλλων - αποκαλύπτει τις εγκληματικές παραλείψεις των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσιπενταετίας, που δεν προχώρησαν σε μέτρα διαχωρισμού των χρηστών απ' τους υπόλοιπους κρατούμενους, ώστε να παρακινηθούν για την εθελοντική ένταξη σε προγράμματα απεξάρτησης. «Τα πλέον αποτελεσματικά προγράμματα για φυλακισμένους χρήστες ουσιών είναι συνήθως διάρκειας 6-9 μηνών, υλοποιούνται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, δε χορηγούν υποκατάστατα (μεθαδόνη) και συνδέονται με άλλα θεραπευτικά προγράμματα που βρίσκονται εκτός φυλακής», τόνιζε ο διευθυντής του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) Χ. Πουλόπουλος το 1998 σε άρθρο του στο περιοδικό «Ποινική Δικαιοσύνη».

Η υφυπουργός δεσμεύτηκε ότι σε συνεργασία με το υπουργείο Δικαιοσύνης θα εξασφαλιστούν οι απαραίτητοι χώροι και η υλικοτεχνική υποστήριξη.

Το 1987 όταν το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον πρώτο νόμο για τα ναρκωτικά (1279/87) μια ομάδα επιστημόνων υπέβαλαν στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης - και μακαρίτη πια - Μένιο Κουτσόγιωργα, ένα σχέδιο για τη δημιουργία πέντε δικτύων κέντρων σωματικής απεξάρτησης και ψυχολογικής απεξάρτησης στις αντίστοιχες φυλακές των πέντε μεγάλων αστικών κέντρων. Εφτά χρόνια μετά (16.12.1994) η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ότι πήρε δάνειο από το Συμβούλιο της Ευρώπης για να οικοδομήσει μέσα στην επόμενη πενταετία τα κέντρα απεξάρτησης για τους φυλακισμένους.

Και τελικά το πρώτο κέντρο και μάλιστα με το ένα όγδοο της δύναμής του, εγκαινιάστηκε στις 9.10.2002!