To ότι η Λατινική Αμερική είναι «καζάνι που βράζει» είναι γνωστό εδώ και καιρό, ωστόσο το τελευταίο διάστημα αυτό γίνεται ακόμα πιο ορατό. Μια «ιστορική ματιά» στις πολύχρονες δικτατορίες, από το Μεξικό μέχρι τη Χιλή, πείθει ότι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όλη η ήπειρος είχε και έχει πάντα ζωτική σημασία. Η σημερινή κατάσταση στη Βενεζουέλα, όπου διεξάγεται ένας σκληρός ταξικός πόλεμος είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα. Με νύχια και με δόντια η πλουτοκρατία της χώρας, που, από το 2000, αισθάνεται να κλονίζεται η κυριαρχία της, πασχίζει να βάλει τέλος στην ονομαζόμενη «Μπολιβαριανή Επανάσταση», της οποίας ηγείται ο Ούγκο Τσάβες. Πρόκειται για μια διαδικασία που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, τα φτωχά στρώματα, στηρίζουν.

Η προσπάθεια αυτή στην οποία συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, βάζει τις βάσεις για το σταμάτημα της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και την αξιοποίηση του πλούτου της προς το συμφέρον των εργαζομένων. Γι' αυτό η ελίτ του πετρελαίου, οι θαμώνες της παλιάς εξουσίας -ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και οι γαιοκτήμονες-, το μεγάλο κεφάλαιο, λυσσαλέα προσπαθούν να τη σταματήσουν. Και οι Aμερικάνοι ιμπεριαλιστές βλέπουν σε αυτό το εγχείρημα, τον κίνδυνο η φλόγα της κοινωνικής εξέγερσης των καταπιεσμένων να φουντώσει πλέον παντού. Αλλωστε, το φωτεινό αστέρι της σοσιαλιστικής Κούβας είναι παρόν, παρά τα τεράστια εμπόδια που της θέτουν.

Η κατάσταση, όμως, και στις άλλες χώρες «καίει». Στη διπλανή Κολομβία, η ταξική σύγκρουση είναι ζωντανή μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο των 40 και πλέον χρόνων, της αστικής τάξης με το λαϊκό και το επαναστατικό ένοπλο κίνημα. Η τεράστια Βραζιλία με τη νίκη του Λούλα (πρώην εργατικού στελέχους και ιδρυτή του Εργατικού Κόμματος), που στηρίχτηκε και από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας, ανοίγει δρόμους για σημαντικές κοινωνικές αλλαγές. Η επίσης μεγάλη Αργεντινή στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης δείχνει ότι σημαντικά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αφυπνίζονται και πλέον δε διεκδικούν μόνο ψίχουλα, αλλά και κοινωνική αλλαγή. Η κατάσταση στο Περού, στον Ισημερινό, στη Χιλή και όλες τις χώρες της ηπείρου είναι επίσης οξυμένη.

Εδώ, στην Ελλάδα, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους αυτούς λαούς εκφράζεται μέσα, πρώτα απ' όλα, από την πλούσια διεθνιστική δράση που αναπτύσσει το ΚΚΕ, από τη δράση του αγωνιστικού ταξικού κινήματος, του φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οσο και αν αυτή είναι δεδομένη, στις σημερινές συνθήκες πρέπει να ενταθεί. Η στήριξη, επίσης, του αγώνα και των λαϊκών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται στην πολύμορφη πάλη, που αναπτύσσει ο λαός μας ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στην προσπάθεια του ανεβάσματος της συνείδησης των εργαζομένων, στην προετοιμασία της συνολικής σύγκρουσης με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ακόμα πιο μαζικά και αποφασιστικά πρέπει να εκφραστεί η αλληλεγγύη μας και προς του λαούς της Λατινικής Αμερικής, προς τους λαούς όλου του κόσμου.