Το τι θέλουν είναι ξεκάθαρο. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τις υπόλοιπες των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ασκεί μια ασφαλιστική πολιτική «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα των απαιτήσεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι ασφαλιστικές παροχές των εργαζομένων, οι συντάξεις των απομάχων της δουλιάς, μπαίνουν στη «ζυγαριά» μαζί με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και για μια ακόμη φορά κλέβουν στο «ζύγι» την εργατική τάξη. Το κεφάλαιο θέλει να μειώσει το λεγόμενο κόστος εργασίας, να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Τα δημόσια συστήματα «ενοχλούν». Η «ευελιξία» περνά από τις εργασιακές σχέσεις στους μισθούς και από αυτούς στο χρόνο εργασίας και από εκεί στην Ασφάλιση. Οι περιουσίες των Ταμείων και οι εισφορές των ασφαλισμένων γίνονται «τρόπαιο» του κεφαλαίου και νέα, πιο σκληρά μέτρα δρομολογούνται, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την περιστολή των παροχών, την υφαρπαγή του ιδρώτα του εργαζόμενου, την ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.

Ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει κάποιο τέλος σε όλα αυτά και έχουν στο μυαλό τους τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο, ως ένα άτυπο όριο. Πλανώνται οικτρά. Κανείς δεν μπορεί να έχει πλέον ψευδαισθήσεις για το τι γίνεται και τι θα ακολουθήσει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί και παρεμβάσεις, όπως αυτή της Κομισιόν πριν λίγες μέρες, η οποία ζήτησε τη λήψη νέων σκληρότερων ακόμη μέτρων από τα κράτη - μέλη, απλώς τις επιβεβαιώνουν, χωρίς να προκαλούν έκπληξη. Η ελληνική προεδρία είναι μια ακόμη αφορμή. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα δίνει για έξι μήνες εξετάσεις στους Ευρωπαίους εταίρους της και πολλοί περιμένουν πολλά από αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπερνά τον εαυτό της στην επίσπευση των διαδικασιών. Στις 24 Γενάρη στο Ναύπλιο, στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων το Ασφαλιστικό θα έχει σίγουρα την «τιμητική» του.

Είναι η πραγματικότητα, η ζωή, που κρίνει τα μέτρα, τις πολιτικές και τις εξαγγελίες. Μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι δίνουν συνεχώς και το κεφάλαιο παίρνει. Και θα συνεχίσει να παίρνει, ωσότου κάποιος να το εμποδίσει. Η εργατική τάξη πρέπει να επαγρυπνεί, γιατί δεν έχει καμία πίστωση χρόνου, κανένα περιθώριο εφησυχασμού, δεν της προσφέρεται ανάπαυλα. Την ώρα που οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού θριαμβολογούν για τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, ο κάθε εργαζόμενος οφείλει να εντοπίσει την τελευταία γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης. Να διαλέξει τους συναγωνιστές του. Να διαμορφώσει τα μέτωπα πάλης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με τις προτάσεις και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του αναδεικνύεται σε έναν έμπιστο πόλο συσπείρωσης. Ο αγώνας είναι το μόνο μέσο αντίστασης και η κινητοποίηση στις 24 Γενάρη πρέπει να δείξει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου.