Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών δρομολογείται πλέον «στα γεμάτα». Η αρχή γίνεται με την επιλογή αυτό τον καιρό εκπαιδευτικών στελεχών, διευθυντών για τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και στελεχών διευθύνσεων και προϊσταμένων κατά βαθμίδα, ενώ οι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης είναι διορισμένοι απευθείας από το υπουργείο Παιδείας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία επιβεβαιώνονται οι ενστάσεις και οι αντιρρήσεις όλων εκείνων των αγωνιστικών δυνάμεων στο εκπαιδευτικό κίνημα και γενικότερα στο λαό, που από την πρώτη στιγμή ανέδειξαν ότι η προωθούμενη αξιολόγηση κάθε άλλο παρά προάγει την εκπαιδευτική διαδικασία.

Με βάση Προεδρικό Διάταγμα, που θεσπίστηκε μέσα στο 2002, οι υποψήφιοι γι' αυτές τις θέσεις κρίνονται με βάση αντικειμενικά μετρήσιμα κριτήρια και συνεκτιμώμενα, στα οποία περιλαμβάνονται το συγγραφικό έργο και επίσης η λεγόμενη συνέντευξη, που από το θεσμικό πλαίσιο αναδεικνύεται σε κυρίαρχο κριτήριο. Εκεί, λοιπόν, είναι που ανοίγει ο δρόμος για την κρίση κατά το δοκούν από τις επιτροπές και για την προώθηση «ημετέρων», όπως δείχνουν τα μέχρι στιγμής στοιχεία. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική, περίπτωση είναι αυτή του καταξιωμένου δασκάλου και διευθυντή δημοτικού σχολείου της Χίου για πολλά χρόνια και δραστήριου κομμουνιστή και αγωνιστή, που δεν επιλέχτηκε, ενώ υπάρχουν και πολλές ενδείξεις για «μαγειρέματα» αποτελεσμάτων (μέσω της διαδικασίας της συνέντευξης) από επιτροπές και σ' άλλες περιοχές της χώρας.

Στόχος είναι η προώθηση «ημετέρων», δηλαδή ανθρώπων που θα συμμορφώνονται «προς τας υποδείξεις», θα εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, η οποία έχει οδηγήσει την Παιδεία στα χάλια που υπάρχουν σήμερα. Στη δήθεν δημόσια Παιδεία, που απομυζά το λαϊκό εισόδημα, σε αυτή που ξεχωρίζει τους μαθητές σε «προνομιούχους» των ενιαίων λυκείων και «απόκληρους» των ΤΕΕ. Στη «μαύρη λίστα» μπαίνουν κυρίως οι «ενοχλητικές» φωνές, οι αγωνιστές εκπαιδευτικοί, που στάθηκαν δίπλα στους αγωνιζόμενους μαθητές ενάντια στους νόμους- λαιμητόμους της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που πρωτοστάτησαν στην πάλη για ουσιαστικές αλλαγές στην Παιδεία, ώστε αυτή να υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Η αξιολόγηση που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, τα στελέχη που θέλει να διαμορφώσει, οδηγούν σε έναν μηχανισμό απόλυτης χειραγώγησης της εκπαίδευσης, όπου θα κυριαρχεί ο φόβος και η επιβολή από τον προϊστάμενο στον υφιστάμενο. Αυτό που θα κρίνεται δε θα είναι η παιδαγωγική επάρκεια και η δημιουργικότητα αλλά, κυρίως, ο βαθμός υποταγής στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Αυτή η αυταρχική ταξική λογική, που είναι αναμενόμενη αφού η εκπαίδευση ποτέ δεν έπαψε να είναι ιμάντας αναπαραγωγής του συστήματος, δεν αφορά μόνο τους λειτουργούς της εκπαίδευσης που την υφίστανται άμεσα. Τα λαϊκά στρώματα πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, άλλωστε βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα της Παιδείας μέσα από τον «Γολγοθά» των παιδιών τους, και να διεκδικήσουν ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στην εκπαίδευση.