Ο Ν. Χριστοδουλάκης σε ρόλο σύγχρονου Ιανού, ή μήπως έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση φθηνού δημαγωγού, ο οποίος απλώς επιχειρεί να εξαπατήσει την κοινή γνώμη για τις όντως τεράστιες ευθύνες που έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της ακρίβειας; Μήπως η πολιτική της αντιστρατεύεται τις επιδιώξεις του κεφαλαίου; Αυτή δεν είναι που ενισχύει την «ελεύθερη αγορά» γιατί αυτό απαιτούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες;

Τι θα μπορούσε να σκεφτεί ο Ελληνας πολίτης που άκουσε τον νεοφιλελεύθερο υπουργό του ΠΑΣΟΚ, με ύφος πολέμαρχου, να επιτίθεται κατά των κερδοσκοπικών επιχειρηματικών κυκλωμάτων (λες και το κεφάλαιο μπορεί να είναι και μη κερδοσκοπικό), να απειλεί ότι θα δημοσιοποιήσει λίστες με ονόματα επιχειρήσεων που υπερτιμολογούν τα εμπορεύματά τους και να καλεί τους πολίτες σε μποϊκοτάζ... Ο κ. Χριστοδουλάκης σε ρόλο αρχαγγέλου (Μιχαήλ, Γαβριήλ, δεν έχει σημασία) με την πύρινη ρομφαία ανά χείρας να απειλεί τους κερδοσκόπους που λεηλατούν τα λαϊκά εισοδήματα... Μα πρόκειται για υποκρισία χειρίστου είδους, για κακόγουστη φάρσα, που δεν πείθει κανέναν. Η κυβέρνηση του κεφαλαίου, ο υπουργός του κεφαλαίου, να κατηγορεί το κεφάλαιο για κερδοσκοπία...

Φυσικά, η κερδοσκοπία είναι πάντα στο αίμα του κεφαλαίου, αποκτώντας ακόμα πιο επιθετική και αχαλίνωτη μορφή σε συνθήκες όπου τα πάντα είναι υποταγμένα στο δόγμα της ...«ελεύθερης αγοράς». Τι όμως σημαίνει στην πράξη αυτή η ελευθερία; Είναι η θεσμοθετημένη ελευθερία του κεφαλαίου, σε μια περίοδο μάλιστα που η τιμή της εργατικής δύναμης συμπιέζεται ασφυκτικά, να λεηλατεί τους εργαζόμενους-καταναλωτές μέσα από τις συνεχείς και αυθαίρετες αυξήσεις των τιμών. Αλλά το ίδιο ισχύει, βεβαίως, με κάθε μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, αφού η πολιτική των κυβερνήσεών του επιδιώκει πάντα να διευκολύνει την κερδοφορία του.

Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που, τα τελευταία χρόνια, βρισκόμαστε μπροστά σε κερδοσκοπικές επιθέσεις από την πλευρά του εμποροβιομηχανικού κεφαλαίου, το οποίο ελέγχει την αγορά. Το ίδιο γίνεται πάντα. Το Μάρτη του 1998, αμέσως μετά την υποτίμηση της δραχμής. Το 1999, το έτος όπου υπογράφηκαν οι «συμφωνίες κυρίων» - άλλη υποκρισία κι αυτή. Κατά την πρόσφατη ενεργειακή κρίση, που αποτέλεσε μια βολική δικαιολογία για το πετρελαϊκό κύκλωμα να διατηρεί σε υψηλά επίπεδα τις τιμές των καυσίμων και να κερδοσκοπεί ασύστολα, αλλά και για τις άλλες επιχειρήσεις να αυξάνουν τις τιμές στο όνομα των υψηλών τιμολογίων των καυσίμων. Με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, μια πορεία που συνοδεύτηκε με μεγάλη άνοδο των τιμολογίων τους. Και, τέλος, με τη διαδικασία εισαγωγής του ευρώ, που αποδείχτηκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στους επιχειρηματίες να κάνουν όργια σε βάρος των απροστάτευτων εργαζομένων. Οι κήνσορες του «μποϊκοτάζ» θα πρέπει να μας εξηγήσουν, με βάση ποια λογική το μπουκαλάκι του νερού, που είχε 50 δραχμές, πουλιέται σήμερα σε τιμές που ξεπερνούν και το 1 ευρώ (340 δρχ.); Ποιος το επιτρέπει; Ποιος είναι κυβέρνηση;

Η κερδοσκοπία δεν είναι ...φυσικό φαινόμενο. Η κερδοσκοπία έχει ονοματεπώνυμο (τους επιχειρηματίες), έχει προστάτες (το πολιτικό σύστημα). Ενάντια σε αυτούς θα πρέπει να στρέψουν την οργή τους οι εργαζόμενοι.