H πιο παράλογη στάση ζωής, που μπορεί να βρεθεί κανείς, είναι να προσπαθεί «λογικά» να κρυφτεί από τον ίδιο τον εαυτό του. Χωρίς άλλοθι, κανένας δε ζει, αλλά όταν αυτά τα άλλοθι είναι του τύπου «... εσείς γιατί σκοτώνετε τους μαύρους;» και, μάλιστα, προσπαθούν να διαμορφώσουν κοινωνική συνείδηση, την ώρα, που δικαιολογούν μαζικά εγκλήματα, τότε το ζήτημα ξεφεύγει από την απλή γελοιότητα και πάει προς την πολύ επικίνδυνη εξέλιξη.

Ο λόγος γίνεται για όλους αυτούς, που, σε σχέση με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, «βρήκαν μάντρα να κρυφτούν» και πίσω απ' αυτήν να κρύψουν τη δική τους «λογική», αλλά, όπως πιστεύουν, και τις όποιες συνειδήσεις μπορέσουν να πάρουν σβάρνα με την «πειθώ τους». Η ιστορία πρωτολανσαρίστηκε - από πού αλλού; - από τις ΗΠΑ, που από την αρχή παρίσταναν πως δεν καταλαβαίνουν και, τάχα, δήλωναν «ενάντια στη βία και από τις δύο πλευρές...». Εκεί ήταν, που βρήκαν και γαντζώθηκαν όλοι οι ένοχοι συνοδοιπόροι μαζί και οι Εκκλησίες στα ποικίλα τους δόγματα και αιρέσεις και βάλθηκαν, ενώ οι ίδιοι κρύβονταν από τον εαυτό τους, να αποτρελάνουν, ταυτόχρονα, και την κοινωνία ολόκληρη.

Πιο λογικό είναι να αναζητάς τη σελήνη, ενώ ο ήλιος σου καίει τα μάτια το καταμεσήμερο, παρά να κάνεις πως δε βλέπεις πως οι ΗΠΑ βουκέντριζαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα την ισραηλινή κυβέρνηση να μην αφήνει τους Παλαιστινίους σε ησυχία. Ποιοι ήταν εκείνοι, που σχεδόν όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα μπαινοβγαίνουν στα παλαιστινιακά εδάφη με τανκς και μπουλντόζες και παίρνουν σβάρνα σπίτια, ξεκληρίζουν οικογένειες; Αυτό δεν είναι τρομοκρατία; Από πού πήραν το δικαίωμα για τέτοιες «διεισδύσεις»; Ποιος τους άναψε «πράσινο φως» για τις λεγόμενες «επιλεκτικές δολοφονίες στελεχών»; Εκτός και είναι της παράλογης λογικής, ότι πρέπει να τιμωρείται, όχι αυτός που τραβάει το μαχαίρι, αλλά αυτός που τολμάει, να υψώσει έστω και μηχανικά τα χέρια για να αμυνθεί.

Τώρα, αν με τη βία εννοούν και την ανυπότακτη δεύτερη Ιντιφάντα, τότε να το πουν ανοιχτά και ξάστερα, για να τους πάρει είδηση και ο κόσμος. Δηλαδή, να παραδεχτούν πως ένας λαός δεν έχει δικαίωμα να αγωνίζεται με ό,τι του έχει απομείνει, με μόνη την καρδιά του και την ανάσα του, σε τελευταία ανάλυση, για την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του. Οτι πρέπει αδιαμαρτύρητα να γονατίζει και να υποτάσσεται, από τη στιγμή που βρέθηκε στο ιμπεριαλιστικό στόχαστρο, με την ελπίδα «να φαγωθεί τελευταίος...».