Τίποτα περισσότερο. Τα είπε και τα έκανε όλα μόνος του με το περιεχόμενο της επιστολής του. Διάλεξε εκείνους τους «εξεταστές», που εμείς δε θα πάμε ποτέ να μας εξετάσουν. Είναι άλλη η «ύλη» η δική μας και αλλιώτικες οι «βαθμολογίες». Στην «ύλη» μας έχουμε την οργάνωση, τη συλλογική σκέψη, απόφαση, δράση, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, την κομμουνιστική ηθική... Οι εξεταστές που μας σπρώχνει βαθμολογούν τη διάλυση, την ατομικότητα, το αλληλοφάγωμα, τον εξυπνακισμό, την εντύπωση...

Τίποτα περισσότερο. Θέλησε να μετατρέψει τη ζωή και τα όνειρα του Kόμματος σε φτηνό θέαμα κάλυψης του τηλεοπτικού χρόνου. Τόσο πολύ, φαίνεται, πείστηκε από την ιδεολογία του «Big brother» που φορτώνει το καλάθι του θεάματος με όλα αυτά τα «μου 'πες σου 'πα» ή με τα «διαφωνώ με τον ένα και συμφωνώ με τον άλλο...». Με τέτοια φτηνιάρικα οι ήρωες του τηλεοπτικού παιχνιδιού κατάφερναν να δημιουργούν ρήγματα και εσωτερικά προβλήματα στους συνδιαγωνιζόμενους. Εδώ είναι ΚΚΕ, δεν είναι παίξε γέλασε και... δεν έχει κανένα βραβείο στο τέλος.

Τίποτα περισσότερο. Γιατί καμιά διαφοροποίηση, κανένας προβληματισμός, καμιά διαπροσωπική όξυνση -απ' αυτές έχουμε χιλιάδες όλοι κάθε μέρα- δε φτάνουν όχι για να αλλάξει η συνείδηση -αυτή είναι ευλύγιστη και ξέρουμε και από τι εξαρτάται- δε φτάνουν όμως όλα αυτά, για να «παραδόσεις» το κόμμα, που για είκοσι οχτώ χρόνια ήταν η ζωή σου, ο ίδιος σου ο εαυτός στον ταξικό αντίπαλο. Στο δικό μας κόσμο, εκεί που «κακιά σκουριά δεν πιάνει» ο αγωνιστής δεν παραδίδει όχι μόνο τους συντρόφους του, όχι μόνο αυτούς που συμφωνεί σε όλα, αλλά ποτέ κανένα, ούτε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους.

Τίποτα περισσότερο. Γιατί στην αγορά, που βγήκε να πουλήσει, η αλήθεια από μόνη της δεν έπιανε μεγάλη αξία και σκάρτεψε το εμπόρευμα, ρίχνοντας πέτρες - ψέματα στη ζυγαριά για να βαρύνει. Στο τέλος έμεινε, να παζαρεύει μόνο τις πέτρες, για διάλυση τάχα της ΓΣΕΕ, για τις συμμαχίες με άλλα κόμματα, για την τρομοκρατία, για τα αδελφά κόμματα και άλλα του είδους που δεν τσιμπούν ούτε τα κουτόψαρα. Την αλήθεια την ξέρουν όλοι. Αν ήταν να την «αγοράσουν» ατόφια, θα το είχαν κάνει ογδόντα τέσσερα χρόνια τώρα, όσα και η ζωή του κόμματος της εργατικής τάξης στη χώρα.

Τίποτα περισσότερο. Γιατί, αν ξημερώθηκε ξαφνικά και μας μιλάει με τη γλώσσα, την ηθική και τα μέσα των «απέναντι» δε θα αλλάξουμε και εμείς να περάσουμε τη γραμμή που μας χωρίζει. Δε θα γίνουμε ίδιοι, γιατί παραμένουμε οι άλλοι ίδιοι, αυτοί που ήμασταν πάντοτε. Αυτή είναι η κληρονομιά, αυτή είναι η περιουσία, αυτή και η μοναδική μας διαθήκη για τους επόμενους. Αλλα δεν έχουμε, αλλά αυτά δεν τα παζαρεύουμε...