«
Ηγγικεν η ώρα» και η πολυδιαφημιζόμενη «αξιολόγηση», με το σχετικό νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση «Για την οργάνωση των περιφερειακών υπηρεσιών Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης, αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και την επιμόρφωσή τους», θεσμοθετείται από σήμερα στη Βουλή. Το επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι τα κακώς κείμενα στην εκπαίδευση, ακριβώς οφείλονται στην έλλειψη αξιολόγησης, και εφόσον αυτή πραγματοποιηθεί θα βελτιωθεί η κατάσταση. Το εγχείρημα αυτό άλλωστε συνδέεται με τις αλλαγές σε όλο το δημόσιο τομέα.
Η κυβέρνηση ξεκινάει από την παραδοχή, ότι με δεδομένη την εκπαιδευτική πολιτική που η ίδια αυτοαξιολογεί ως πετυχημένη, χρειάζεται η συνέχιση των μέτρων, ώστε να διαμορφωθεί εκπαιδευτικό προσωπικό και διοικητική δομή, που θα εφαρμόζουν καλύτερα αυτή την πολιτική. Δηλαδή, η πολιτική που έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την παιδεία των παιδιών του λαού, εγκατάλειψη της βασικής εκπαίδευσης για χιλιάδες μαθητές στη διάρκεια των 4 χρόνων της «μεταρρύθμισης», διπλό δίκτυο λυκείων και υποβαθμισμένων ΤΕΕ, οικονομική αιμορραγία για τη λαϊκή οικογένεια - για να μιλήσουμε για τα πιο χτυπητά - βγαίνει στο απυρόβλητο, θεωρείται δεδομένη. Ετσι η «αξιολόγηση» θεωρείται το αναγκαίο συμπλήρωμα. Και βέβαια είναι, αλλά με την εξής έννοια: Σήμερα, η κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της κυρίαρχης τάξης, απαιτεί να έχει σχολεία ακόμη πιο ταξικά διαφοροποιημένα, πιο χειραγωγημένους εκπαιδευτικούς, πειθήνια όργανα, εκτελεστές της αντιδραστικής της πολιτικής.
Η κυβέρνηση με το εν λόγω νομοσχέδιο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εφαρμόζει ακριβώς αυτά που προστάζει η «Λευκή Βίβλος για την εκπαίδευση» της ΕΕ και του ΟΑΣΑ, δηλαδή τις απαιτήσεις των πολυεθνικών. Συγκεκριμένα:
1. Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, οι επιδόσεις εκπαιδευτικών, μαθητών θα αποτελούν κριτήριο για τη χρηματοδότηση των σχολείων. Κατ' επιταγή των απαιτήσεων της άρχουσας τάξης αυτό σημαίνει πέρασμα της λειτουργίας της εκπαίδευσης στις λαϊκές πλάτες. Τα σχολεία των πλούσιων περιοχών, που θα προσελκύουν σπόνσορες και που θα έχουν μαθητές με επιδόσεις (εξαγορασμένες με χρήμα), θα προηγούνται στην κλίμακα από αυτά των λαϊκών, εργατικών συνοικιών, που δε θα βρίσκουν πόρους. Αυτό σημαίνει ταξική κατηγοριοποίηση.
2. Τη δημιουργία «στρατιωτών» που θα εφαρμόζουν την αντιλαϊκή πολιτική. Ετσι συνδέεται η αξιολόγηση με τη μισθολογική, βαθμολογική τους εξέλιξη, ακόμη και η μονιμότητα των εκπαιδευτικών.
3. Δημιουργείται μηχανισμός «στελεχών εκπαίδευσης» - αναβίωση του «επιθεωρητισμού» - της απολύτου εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, που θα αξιολογεί εκπαιδευτικούς και σχολεία. Αυτό το Σώμα θα επιβάλλει τον αυταρχισμό της διοικητικής μηχανής και φυσικά όποιος αντιστέκεται στην εφαρμοζόμενη πολιτική θα είναι στο στόχαστρο.
Σε αδρές γραμμές αυτά είναι μερικά μόνο κομβικά στοιχεία του εκτρώματος που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση, που όμως αρκούν για να «ξεσηκωθούν και οι πέτρες». Είναι αυτονόητο ότι δεν αφορούν μόνο ούτε κυρίως τους εκπαιδευτικούς. Απαιτείται το μέτωπο σε αυτή την αντιλαϊκή πολιτική να αγκαλιάσει κάθε φορέα του λαϊκού κινήματος. Οι πρώτες αντιδράσεις από το εκπαιδευτικό κίνημα έχουν ξεκινήσει με απεργία στις 15 του Γενάρη, αλλά χρειάζεται να διευρυνθούν.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Feeds
