Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο απολογητής μιας πολιτικής υπερασπίζεται τα συμφέροντα μιας τάξης και οι «αλήθειες» της γίνονται και δικές του αλήθειες. Αυτός μπορεί να έχει αυταπάτες ή και να τις καλλιεργεί συνειδητά, προκειμένου να υπερασπιστεί - διαδώσει τις «αλήθειες» - συμφέροντα που έχει ταχτεί να υπηρετήσει. Για παράδειγμα, εκείνος που εξυπηρετεί την κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης έχει κάθε συμφέρον να παρουσιάζει τα σχέδια αυτής της τάξης σαν οράματα ολόκληρου του λαού, όπως π.χ. ο εγκλωβισμός της χώρας στην ΟΝΕ.

Είναι άλλο επίπεδο αυτό το φαινόμενο, που ως ένα βαθμό είναι κατανοητό σε μια ταξική κοινωνία και είναι εντελώς διαφορετικό ο ψεύτης. Αυτός που δεν έχει καμιά πραγματικότητα να ακουμπήσει και τη διαμορφώνει με τα ψέματα. Διαμορφώνοντάς την, την παίρνει στα σοβαρά και βουλιάζει μέσα της σε κάθε λόγο του, όπως σε κάθε κίνηση βουλιάζει εκείνος που έχει πέσει στο βάλτο. Μόνο που ο ψεύτης πιστεύει πως η διαμορφωμένη «πραγματικότητά του» είναι και στέρεο έδαφος και «κινείται» - μιλάει ασύδοτα.

Κάπως έτσι μοιάζουν όλοι οι σοβαροφανείς ανόητοι (πολιτικοί, δημοσιολόγοι κ.ά.), που, αφού δεν έχουν πουθενά «να πατήσουν», για να κτυπήσουν το ΚΚΕ, πετάνε ψέματα. Ανακαλύπτουν θέσεις που δεν υπάρχουν και απαντούν μόνοι τους στο κατασκεύασμά τους (αν είναι μόνο δικό τους...). Το χειρότερο δε είναι, πως, καθώς βουλιάζουν, έχουν πάρει τόσο σοβαρά την κατασκευή τους, που επιμένουν σ' αυτή ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά εκπρόσωπος του ΚΚΕ και διαβεβαιώνει πως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.

Από την πρώτη μέρα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα αυτό το βιολί γίνεται. Πετάει κάποιος σχολιαστής - πολιτικός πως «είναι απαράδεκτο το ΚΚΕ να υπερασπίζεται τους Ταλιμπάν και τον Μπιν Λάντεν..!». Ανταπαντά κάποιος άλλος πως «αυτό είναι όντως απαράδεκτο και πως οι Ταλιμπάν και ο Μπιν Λάντεν είναι αυτό κι αυτό και το άλλο» και προχωράει και σε μαθήματα αρχών. Αν τώρα τύχει να είναι παρόν μέλος του ΚΚΕ και τους πει να συνέλθουν και πως μόνο αυτοί έχουν δημιουργήσει και υμνήσει κατά καιρούς αυτά τα φαινόμενα, αυτοί συνεχίζουν να βουλιάζουν στο βάλτο που γέμισαν με τα ίδια τα λογάκια τους (μερικοί και με τις πράξεις τους...). Η ίδια λογική του ψέματος ισχύει και για την περίφημη «καταδίκη ή όχι της τρομοκρατίας» ή «την καταδίκη του χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου» κλπ. κλπ.

Κανένας δε θέλει να γίνεται δημόσιο νούμερο και να βρίσκεται πάντα κάποιος να του λέει «μα πού το βρήκατε αυτό;». Ο μονόλογος από την άλλη μπορεί να αφήνει εντυπώσεις, αλλά αργά ή γρήγορα κάποιος σε διαψεύδει και αποκαλύπτονται τα πολύ «κοντά πόδια» της κατασκευής. Αρα, για να επιμένουν τόσο πολύ στην επιλογή του ολοφάνερου ψέματος και στην αυτογελοιοποίηση σαν μοναδική γραμμή πλεύσης, κάτι άλλο συμβαίνει. Πέρα από την όποια γραμμή έρχεται (μπορούμε να φανταστούμε από πού), τόσο πολύ δεν αντέχουν οι ίδιοι το περιεχόμενο των απόψεών τους, που πρέπει να κατασκευάζουν το βάλτο που θα τους πνίξει; Ανησυχούμε μόνο, για το πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν πλέον...