Την περίοδο αυτή συμπληρώνεται η πρώτη δεκαετία από τα γεγονότα που συγκλόνισαν κυριολεκτικά τον κόσμο με την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Οι πολύ δυσμενείς αυτές εξελίξεις στα τέλη της δεκαετίας του '80 αρχές της δεκαετίας του '90, άνοιξαν το δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες, φέρνοντας μαζί τους όλες τις αρνητικές συνέπειες και τις «αρρώστιες» του εκμεταλλευτικού συστήματος. Κοινή πεποίθηση όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, ανεξάρτητα από πολιτική πεποίθηση πιστεύω είναι ότι οι δραματικές αυτές αλλαγές οδήγησαν σε χειροτέρευση των συνθηκών ζωής σε όλο τον κόσμο. Και πράγματι πρέπει να είναι κανείς πραγματικά τυφλωμένος ή βολεμένος με την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων για να μη δει τα τόσα εγκλήματα, το τόσο αίμα, πείνα και δυστυχία που κυριάρχησαν σε όλο τον κόσμο από την παντοκρατορία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Από το 1991 και μετά οι λαοί πολλών χωρών ένιωσαν βαρύ στην πλάτη τους το βούρδουλα του ΝΑΤΟ, των νεοδημιουργημένων ευρωστρατών. Εκατόμβες με νεκρούς, ακρωτηριασμένους, πρόσφυγες και πεινασμένους έχουν γεμίσει τα Βαλκάνια και τα άλλα θέατρα των δήθεν ανθρωπιστικών επιχειρήσεων του ιμπεριαλισμού. Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Ρουάντα, Αϊτή και πολλές άλλες χώρες μετράνε τις πληγές τους, ενώ οι κατακτήσεις δεκαετιών για όλους ανεξαίρετα τους λαούς του κόσμου μπαίνουν στην «προκρούστεια κλίνη» του κεφαλαίου. Χωρίς κανένα αντίπαλο δέος οι καπιταλιστές και αξιοποιώντας στο έπακρο την εξουσία τους πισωγυρίζουν τους εργαζόμενους σε νέους εργασιακούς μεσαίωνες και «παίρνουν τη ρεβάνς» για δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες και με την καθοριστική συμβολή του σοσιαλιστικού συστήματος. Ακόμα πιο δραματική βιώνουν τη νέα πραγματικότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, οι ίδιοι οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που βλέπουν να «ξηλώνονται» λαϊκές κατακτήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κοινωνική πρόνοια και αναψυχή και εγκαθίστανται φαινόμενα και καταστάσεις άγνωστα σε αυτούς, όπως η ανεργία, η πείνα και η ανέχεια.

Στο διάβα του χρόνου που κύλησε από τότε, κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, οι πανηγυρισμοί και οι ιαχές για τη «νίκη της δημοκρατίας», τη «νέα εποχή» και την «αναγεννητική κοσμογονία». Οι νεοφιλελεύθεροι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες, «ανανεωτικοί και μεταρρυθμιστές», χρόνια τώρα στηρίζουν την προπαγάνδα τους στο επιχείρημα του «αναπόφευκτου της κατάρρευσης». Μόνο που τα σημερινά καθεστώτα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών είναι αδιάψευστος μάρτυρας τόσο της προετοιμασίας από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ανατροπής και της προώθησης αχυράνθρωπων όσο και της οικονομικής κατάστασης, που έχει δημιουργήσει μια ολιγαρχία του πλούτου και διεύρυνση της φτώχειας για την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.

Ωστόσο, η δεκαετής «επέτειος» είναι μια ευκαιρία πρώτα και κύρια για τους κομμουνιστές, αλλά και για κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο να μελετήσει, να προβληματιστεί και να βγάλει συμπεράσματα από την πλούσια πείρα, θετική και αρνητική, του σοσιαλισμού. Οσο για τους διάφορους «προοδευτικούς νεκρολόγους» του σοσιαλισμού και της αναγκαιότητας εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, η κρίση του, η σαπίλα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, της κλοπής της υπεραξίας που παράγει ο εργάτης, είναι εδώ. Τα θεμέλια αυτού του συστήματος είναι ναρκοθετημένα, αφού δεν μπορεί να λύσει καμία από τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων. Γι' αυτό η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού είναι σήμερα ακόμα μεγαλύτερη. Η προσωρινή ήττα, σε μια μικρή διαδρομή της ιστορίας, είναι το εφαλτήριο για τη νέα έφοδο στο ουρανό.