Ζήτημα τιμής - λένε - είναι για την Αστυνομία η σύλληψη Πάσσαρη. Δε γνωρίζω ακριβώς τι θεωρούν «τιμή της αστυνομίας» και πόσο «κοστίζει» αυτή, αλλά μου φαίνεται περίεργο, αν όχι και ύποπτο, η σωτηρία της να εξαρτάται πλήρως και αποκλειστικώς από τη σύλληψη ενός κακοποιού, όσο σκληρός και «ικανός» κι αν είναι. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι πιστεύω πως δε χρειάζεται να διαθέτει κάποιος κακοποιός ιδιαίτερη ικανότητα και πρόσθετα προσόντα, για να ξεφεύγει από την Ελληνική Αστυνομία, όχι μόνο γιατί υπάρχουν αρκετοί Ελληνες Κλουζό, αλλά και κυρίως διότι ο προσανατολισμός και η εκπαίδευση των Ελλήνων αστυνομικών αφορά στην αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος κι όχι στην πάταξη του «κοινού εγκλήματος».) Αν, όμως, έτσι και τόσο κοστολογούν η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Δημόσιας Τάξης την «τιμή» της Ελληνικής Αστυνομίας, ας τη χαίρονται, όπως την κατάντησαν.

Προσωπικώς, δεν πιστεύω ότι η φυσική και πολιτική ηγεσία της αστυνομίας νιώθει προσβεβλημένη και αδύναμη έναντι του Πάσσαρη. Ούτε, βεβαίως, ότι η κυβέρνηση νοιάζεται για την ασφάλεια των πολιτών, έναντι της ογκούμενης και ποιοτικώς βελτιούμενης εγκληματικότητας στη χώρα μας. Κι αν οι αρμόδιοι δηλώνουν πως επιζητούν τη «ρεβάνς» για την τραγωδία στο Γενικό Κρατικό και την «ξεφτίλα» στο Νέο Κόσμο, το κάνουν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Πρώτον, για να δικαιολογηθούν στους πολίτες, που ανησυχούν και διαμαρτύρονται. Δεύτερον, για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από άλλα πιο σοβαρά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα. Τρίτον, για να διατηρούν ένα κλίμα συνεχούς επιφυλακής και εγρήγορσης των αστυνομικών δυνάμεων, ώστε να εμπεδώνεται κατάσταση αστυνομοκρατίας και αυταρχισμού καθ' άπασαν την ελληνική επικράτεια.

Αν, όμως, οι αστυνομικοί και πολιτικοί ηγήτορες ουδόλως προσβάλλονται, βλέποντας τον Πάσσαρη να τους βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα, οι απλοί αστυνομικοί επηρεάζονται από το καλλιεργούμενο, άνωθεν, αίσθημα της «προσβεβλημένης αστυνομικής τιμής». Οχι μόνο γιατί δεν ανέχονται τις ύβρεις και την καζούρα σε βάρος τους - το σλόγκαν «παιδιά, ο Πάσσαρης», ακούγεται χαμηλοφώνως και περιπαικτικώς, ενίοτε, άμα τη εμφανίσει αστυνομικών - πολλώ μάλλον, που οι ίδιοι δεν ευθύνονται για τις «αποτυχίες» της Αστυνομίας, αλλά και διότι εκπαιδεύονται, αποκτώντας το «σύμπλεγμα» του εξουσιαστή, ο οποίος δεν ανέχεται την «ήττα». Η κατάσταση που διαμορφώνεται, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, είναι επικίνδυνη, καθώς πολλοί - από πρωτοετείς των αστυνομικών σχολών, μέχρι και υψηλόβαθμους - προσβάλλονται από το «σύνδρομο» του «επιθεωρητή Κάλαχαν», απειλώντας εαυτούς και αλλήλους.

Πολλοί ισχυρίζονται, και προσωπικώς φοβούμαι ότι μπορεί να έχουν δίκαιο, ότι η αποτυχία των αστυνομικών επιχειρήσεων εναντίον του Πάσσαρη είναι επί τούτου - δηλονότι με την προτροπή της πολιτικής και εν γνώσει της φυσικής ηγεσίας της Αστυνομίας - ώστε να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η άποψη πως η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς το «οργανωμένο έγκλημα». Τούτο, δε, θα χρησιμοποιηθεί δεόντως, για να δικαιολογηθεί η εφαρμογή των λεγόμενων αντιτρομοκρατικών μέτρων - ήδη ο «τρομονόμος» ενεργοποιήθηκε εναντίον του συλληφθέντος και φερόμενου ως συνεργάτη του Πάσσαρη - και για να παραδοθεί η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων σ' εκείνους που φορτικώς τη ζητούν. Αλλά, γιατί να χύνεται αίμα αθώων θυμάτων της εγκληματικότητας στο βωμό της πολιτικής δολιότητας και δουλικότητας των κυβερνώντων; Το ερώτημα εύλογο μεν, πλην, όμως, μάλλον αφελές...