Με το νομοσχέδιο της ψευτοανωτατοποίησης των ΤΕΙ - στην ουσία υποβάθμισης ΑΕΙ και ΤΕΙ - που βρίσκεται από χτες για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, η κυβέρνηση θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της για τη νέα αντιδραστική μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση. Οσο και να προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, η αλήθεια δεν κρύβεται. Κινείται στη λογική που της υπαγορεύουν οι «προϊστάμενοί» της, το μεγάλο δηλαδή κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Το μοντέλο που θέλει να διαμορφώσει για την ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης συμβαδίζει με τις αναδιαρθρώσεις που επιβάλλει η καπιταλιστική παραγωγή και οικονομία.

Οι ελιγμοί του υπουργείου Παιδείας, με τον προσχηματικό διάλογο που έκανε με την ακαδημαϊκή κοινότητα και ο εμπαιγμός προς όλες τις πλευρές, ΑΕΙ και ΤΕΙ, δείχνουν ότι κύρια επιδίωξή του είναι, με διάφορα παζαρέματα και επιμέρους παραχωρήσεις, να περάσει το βασικό πυρήνα της πολιτικής της κυβέρνησης. Και αυτός δεν είναι άλλος από αυτά που προβλέπει η στρατηγικής σημασίας για το πολυεθνικό κεφάλαιο της Ευρώπης λεγόμενη δημιουργία «ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης», μέσα από την περιβόητη «Διακήρυξη της Μπολόνια». Αυτό, το λεγόμενο και εκπαιδευτικό Μάαστριχτ, αποτελεί μια βασική απαίτηση του κεφαλαίου και στοχεύει στη δημιουργία μιας μάζας φτηνού, μισοκαταρτισμένου εργατικού δυναμικού και μιας μικρής ελίτ πραγματικών επιστημόνων. Αυτό γίνεται με τη διάσπαση των σπουδών σε μικρής διάρκειας προπτυχιακών σπουδών, που θα αντιστοιχούν σε μια μέσου τύπου επαγγελματική εκπαίδευση, υποταγμένη στις άμεσες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και τη μετατόπιση σε ένα επόμενο επίπεδο της ουσιαστικής επιστημονικής γνώσης, σε μεταπτυχιακά και το διδακτορικό με υψηλά δίδακτρα, από όπου θα βγαίνει και η μικρότερη σε μέγεθος επιστημονική ελίτ που απαιτεί σήμερα η καπιταλιστική παραγωγή.

Οι όποιες τροποποιήσεις τελικά ενσωματωθούν στο νόμο, δεν αλλάζουν καθόλου και ούτε μπορούν να κρύψουν την κεντρική αυτή κατεύθυνση. Η διατήρηση του αναχρονιστικού διαχωρισμού σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, πανεπιστημιακής και τεχνολογικής κατεύθυνσης είναι δεδομένη. Η κυβέρνηση με την πολιτική που εφαρμόζει δεν μπορεί παρά να έχει «ένα το κρατούμενο», αυτή την αντιδραστική λογική. Οι έντονες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται τόσο στο χώρο των ΑΕΙ όσο και των ΤΕΙ, αν και από διαφορετικές αφετηρίες, δείχνουν ότι αυτή η πολιτική δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του εκπαιδευτικού δυναμικού, πολύ δε περισσότερο τις ανάγκες φοιτητών - σπουδαστών και των λαϊκών στρωμάτων.

Το κίνημα που έχει αναπτυχθεί στα πανεπιστήμια και τις σχολές, οι χτεσινές μαχητικές φοιτητικές διαδηλώσεις καταδεικνύουν την ανάγκη ενός άλλου δρόμου για την Ανώτατη Εκπαίδευση σε ρήξη με τη σημερινή εφαρμοζόμενη πολιτική. Ωστόσο αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο η ανάγκη να γίνει η Παιδεία υπόθεση του λαϊκού κινήματος. Πρώτα και κύρια των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που χρυσοπληρώνουν την εκπαίδευση των παιδιών τους, από την κούνια μέχρι το πανεπιστήμιο, που βιώνουν τη μακρόχρονη διαδικασία για να βγουν τα παιδιά τους στην παραγωγή, που πονούν για τις συνέπειες της μαζικής ανεργίας που πλήττει τη νέα γενιά. Αυτά είναι «πολλά κρατούμενα» γιατί ο αγώνας είναι πραγματικά κοινός. Με τη σημερινή πάλη για την απόσυρση του νομοσχεδίου - απάτη πρέπει να ανοίγει και η προοπτική για ανατροπή της σημερινής πολιτικής και για δημιουργία ανώτατης εκπαίδευσης, ενιαίας, δημόσιας και δωρεάν, προσαρμοσμένης σε μια πραγματικά φιλολαϊκή ανάπτυξη, όπου και οι επιστήμες θα αξιοποιούνται για την πρόοδο των πολλών και όχι για τα υπερκέρδη των λίγων.