Αν πιστέψουμε το «ΒΗΜΑ» της Κυριακής, η κυβέρνηση... βρήκε λύση για τη χρηματοδότηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Με δεδομένο ότι το πρόβλημα των Ταμείων - υποστηρίζεται στο δημοσίευμα που φέρεται να παρουσιάζει πρόταση του Γ. Παπαντωνίου- δε θα οξυνθεί πριν από 2012-2015 (μετά σου λέει πως η κυβερνητική κινδυνολογία για την οποία μιλάγαμε, ήταν αποκύημα της φαντασίας μας), αξιοποιούνται από φέτος τα πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού για τη δημιουργία ενός «Εθνικού Κεφαλαίου για την Κοινωνική Ασφάλιση», οι αποδόσεις του οποίου θα καλύψουν τα μελλοντικά ελλείμματα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτό ήταν, λέει στην πραγματικότητα το δημοσίευμα. Μια λογιστική πράξη για την αξιοποίηση των κονδυλίων του προϋπολογισμού κι ένα ταμείο, στο οποίο θα εισρέουν κονδύλια και το μέγα θέμα του Ασφαλιστικού λύθηκε. Ολα τα άλλα «άγρια σενάρια», υπαινίσσεται το δημοσίευμα, είναι περασμένα ξεχασμένα. Μια και στην κυριακάτικη του συγκροτήματος είναι βέβαιο πως κάποιοι από την κυβέρνηση «κάτι σφύριξαν», ας δούμε ορισμένες πλευρές του ζητήματος.

Πρώτον: Είναι πολύ ύποπτο το γεγονός ότι ενώ τώρα εμφανίζεται μια λύση φαινομενικά απλή, οι προτάσεις που δημόσια διατύπωσε η κυβέρνηση, μετά από πολυετείς, υποτίθεται, έρευνες και μελέτες, προέβλεπαν την πλήρη ανατροπή κάθε έννοιας Κοινωνικής Ασφάλισης, με μεγάλες αυξήσεις των ορίων ηλικίας και ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις των συντάξεων.

Δεύτερον: Αξιοσημείωτη είναι η εμμονή των σεναριογραφούντων να αναζητήσουν λύσεις στη λογική που λέει ότι «τα σπασμένα πάντα θα τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι». Γιατί, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι κάθε χρηματοδότηση από τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού αφορά κονδύλια, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επιβαρύνουν κατά κύριο λόγο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, μέσα από το ισχύον σύστημα των άμεσων και έμμεσων φόρων.

Τρίτον: Δεδομένος είναι ο «δογματισμός» των κυβερνώντων για τα επιχειρηματικά κέρδη. Αυτά πρέπει να διαφυλαχτούν ωσάν κόρη οφθαλμού. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μόνοι κερδισμένοι από την επί δεκαετίες εφαρμοζόμενη πολιτική, πρέπει να εξακολουθήσουν να είναι κερδισμένοι. Το σύνολο, άλλωστε, των διαρθρωτικών αλλαγών, στοχεύουν στην εξασφάλιση καλύτερων όρων και προϋποθέσεων για την προοδευτικά μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου. Ετσι, τα 4 περίπου τρισεκατομμύρια επίσημα καθαρά κέρδη, που είχαν το 1999 οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, για την κυβέρνηση αποτελούν «ιερό και όσιο». Είναι σα να μην υπάρχουν. Οπως ανύπαρκτα θεωρούν και τα δεκάδες τρισεκατομμύρια κερδών, που έχουν υφαρπάξει οι διάφοροι μεγαλοσχήμονες, όλα τα χρόνια, που η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι στέναζαν κάτω από τις ποικιλόμορφες πολιτικές λιτότητας. Λογικά πράγματα από τη σκοπιά τους, αν σκεφτείς ότι στόχος του κεφαλαίου είναι η συνεχής διεύρυνση της επικυριαρχίας του, ενώ η κυβέρνηση είναι θεματοφύλακας των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου.

Πορευόμενοι προς τη μεγάλη πανελλαδική απεργία, είναι βέβαιο ότι διάφορα σενάρια θα δούμε ακόμα. Ολα τους θα στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και στην υπονόμευση της λαϊκής αντίστασης. Αν το καλοπροσέξουμε, μάλιστα, εύκολα θα δούμε ότι είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν την 17η του Μάη, σαν καταληκτική ημερομηνία των κινητοποιήσεων. Ωστόσο, όσο δεδομένα είναι αυτά, άλλο τόσο «ένα το κρατούμενο» αποτελεί για τους εργαζόμενους, ότι το σύνολο των μέτρων που αποβλέπουν στην πλήρη ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος όπως το πρωτοεπεξεργάστηκε η κυβέρνηση, δε θα επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη, μόνο στο βαθμό που οι εργατικοί αγώνες και οι παλλαϊκές κινητοποιήσεις έχουν μαζικό χαρακτήρα και κλιμακώνονται συνολικά ενάντια στην πολιτική που επιδιώκει τον πλήρη εξανδραποδισμό των λαϊκών στρωμάτων.