«

Ισότιμος διάλογος», «διάλογος από μηδενική βάση», «διάλογος χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς», «διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα και προαποφασισμένα», «μορατόριουμ αποφάσεων και αναβολή διαλόγου». Ο διάλογος σε όλες τις παραλλαγές, ή, άλλως, η επιχείρηση εξαπάτησης και εγκλωβισμού των εργαζομένων σε πλήρη εξέλιξη. Ποτέ άλλοτε ίσως οι δυνάμεις που στηρίζουν την κυρίαρχη πολιτική δεν εμφανίστηκαν τόσο ένθερμοι οπαδοί του διαλόγου, της εξεύρεσης «συναινετικών», αλλά «αποτελεσματικών» λύσεων κ.ο.κ. Καθόλου τυχαία. Το πλήγμα που επιχειρείται κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι χωρίς προηγούμενο. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να περάσει, χωρίς τρομακτικό κόστος και φθορά και για τους ιθύνοντες, χωρίς την απειλή να κλονιστεί συθέμελα το σύστημα.

Πάση θυσία και με κάθε τρόπο, οι εργαζόμενοι πρέπει να πειθαναγκαστούν να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους και να αποδεχτούν να σφαγιαστούν για το ...γενικότερο συμφέρον του συστήματος. Αυτός είναι ο λόγος, που έχει στηθεί τα τελευταία 24ωρα ένα σκηνικό «περί διαλόγου», όπου η κυβέρνηση τονίζει την κρίσιμη σημασία του διαλόγου σε αυτή τη φάση και εμφανίζεται, μάλιστα, πρόθυμη να συζητήσει κάθε πρόταση, που ...«δεν αναιρεί τη μεταρρύθμισή της». Από την άλλη, η ηγεσία της ΝΔ πλειοδοτεί στην αναγκαιότητα του διαλόγου, αλλά, περισσότερο γενναιόδωρη, δε βάζει χρονοδιάγραμμα. Σε ανάλογο μήκος κύματος, ΣΥΝ, Αβραμόπουλος, Μάνος και Σία. Ολοι τους, όμως, έχουν φροντίσει να ορίσουν μερικές σταθερές παραμέτρους του διαλόγου. Πρώτον, ότι «όλοι» πρέπει να αναγνωρίσουν ότι είναι ανάγκη να γίνουν παρεμβάσεις στο Aσφαλιστικό και να γίνουν τώρα, δεύτερον, «όλοι» να συμφωνήσουν σε ορισμένες βασικές αρχές, από τις οποίες, όμως, απουσιάζουν οι κυριότερες, όπως, π.χ., ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος. Είναι ολοφάνερο ότι στόχος είναι να πειστούν οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποί τους να καθήσουν στο τραπέζι του διαλόγου. Τα υπόλοιπα θα είναι πολύ εύκολα. Και ακριβώς αυτό δεν πρέπει να συμβεί.

Δεν μπορεί να παραπλανήσουν κανένα εργαζόμενο τα λεγόμενα περί «διαλόγου από μηδενική βάση». Κατ' αρχήν, η κυβέρνηση, ούτε η ηγεσία της ΝΔ, δεν αποδέχονται κάτι τέτοιο. Αλλά για ποια μηδενική βάση γίνεται λόγος; Θα ακυρώσει η κυβέρνηση τους αντιασφαλιστικούς νόμους της κυβέρνησης της ΝΔ και θα πάρει πίσω νόμους, που και αυτή έχει ψηφίσει τα προηγούμενα χρόνια, καθώς και όλα τα δικά της εξοντωτικά για τους εργαζόμενους μέτρα; Θα σταματήσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μερική απασχόληση, που οδηγεί στη μερική σύνταξη; Θα «παγώσει» την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, θα πάρει πίσω το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων; Φυσικά, δεν υπάρχουν τέτοιες αυταπάτες, γιατί τότε η κυβέρνηση θα αναιρούσε τον εαυτό της, θα έπαυε να είναι διαχειριστής των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αρα, τα περί διαλόγου από μηδενική βάση είναι φούμαρα και εμπαιγμός.

Ο μόνος διάλογος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα προς όφελος των εργαζομένων είναι αυτός που θα γίνει στους δρόμους του αγώνα, κάτω από την αυξημένη «διαπραγματευτική ισχύ» τους να επιβάλουν τις λύσεις που θέλουν. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι θα έχουν δείξει τη δύναμή τους σε συνεχείς απεργιακές και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, θα έχουν αναπτύξει την ταξική ενότητα και προσανατολισμό του κινήματός τους, θα έχουν αποδείξει τη χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη πολιτική. Και, βέβαια, θα έχουν αποτρέψει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες από το να ξεπουλήσουν τα συμφέροντά τους μέσω «διαλόγου». Ο καλύτερος διάλογος - απάντηση θα είναι, εάν η σημερινή απεργία και οι ταξικοί αγώνες, που πρέπει να ακολουθήσουν, παραλύσουν τους αντεργατικούς μηχανισμούς και κόψουν κάθε διάθεση για νέα αντιασφαλιστικά, αντιλαϊκά μέτρα.