Οι εξελίξεις στο Χρηματιστήριο της Αθήνας γίνονται πάλι καταιγιστικές. Με ακόμα πιο δραματικό τρόπο. Η αυτοκτονία ή οι αυτοκτονίες, μπροστά στο όνειρο που έγινε εφιάλτης, δεν είναι μικρό ζήτημα. Ασχετα, αν επρόκειτο για όνειρο κίβδηλο. Μια χίμαιρα, που έντεχνα καλλιέργησαν όσοι μεθόδευαν να κατακλέψουν τις αποταμιεύσεις εκατοντάδων χιλιάδων απλών πολιτών. Ενα επικίνδυνο παιχνίδι, που φούντωσε χάρη στους αλαλαγμούς της κυβέρνησης και των Μέσων Ενημέρωσης για το «βέβαιο», το «εύκολο» και το «έξυπνο» κέρδος. Λες και το Χρηματιστήριο θα γινόταν ο μήνας που έτρεφε τους δώδεκα...

Το πιο εύκολο για το «Ριζοσπάστη» θα ήταν να σημειώσει και να αυτοδιαφημιστεί πως δικαιώθηκε. Για όλες τις εκτιμήσεις που διατύπωσε γύρω από την ουσία και την προοπτική των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Αλλωστε, ήμασταν οι μόνοι. Ακόμα και σε εποχές που ο τζόγος είχε προσλάβει διαστάσεις γενικευμένης υστερίας - τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1999 - εμείς μιλάγαμε για συμπτώματα «εκμαυλισμού» και «ανατροφοδοτούμενης κατάπτωσης» και όχι μόνο. Προειδοποιούσαμε σε όλους τους τόνους ότι «έχει ο καιρός γυρίσματα». Τονίζαμε ότι «δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι συνδέεται με τον τζόγο στις χρηματαγορές, είναι πολύ πιθανόν, εντελώς ξαφνικά, με πολύ μεγάλη ένταση και ιδιαίτερα απότομα, να κινηθεί στον αστερισμό της ...έκλειψης κερδών». Και εξηγούσαμε: «Από τις χρηματιστηριακές συναλλαγές δεν είναι δυνατόν να κερδίζουν πάντα όλοι»! Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι ο βαθμός της δικής μας δικαίωσης. Για τους απλούς πολίτες που άκουσαν τις σειρήνες και ασχολήθηκαν με το Χρηματιστήριο είναι να βγάλουν συμπεράσματα, που μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμα από εδώ και πέρα.

Τρία είναι ενδεχόμενα τα καίρια σημεία της στιγμής: Πρώτον, να μη διαφεύγει της προσοχής η ευθύνη της κυβέρνησης που είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Παίζοντας το ρόλο του βαστάζου της οικονομικής ολιγαρχίας, μαζί με το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, διευκόλυνε τους μεγαλομετόχους των εισηγμένων εταιριών να αρπάξουν στη διετία 1998 - '99 τουλάχιστον 5,6 τρισεκατομμύρια δραχμές! Δεύτερον, να κατανοηθεί, για όσους τρέφουν ακόμα αυταπάτες για το άμεσο μέλλον του ΧΑΑ, ότι μετοχικοί τίτλοι που έχουν χάσει ας πούμε το 80%, για να ανακτήσουν τις τιμές τους πρέπει να πενταπλασιαστούν, ώστε να «ρεφάρουν» οι ενδιαφερόμενοι. Τρίτον και πιο σημαντικό: Το Χρηματιστήριο είναι ένας ακόμα μοχλός για να εξασφαλίζουν και να συγκεντρώνουν ακόμα περισσότερα κεφάλαια εκείνοι, που ήδη ανήκουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην άρχουσα τάξη. Κάθε περίπτωση πλουτισμού απλών πολιτών αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα, εξυπηρετεί, όμως, την ...αλίευση εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, που καταθέτουν τον οβολό τους, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να λύσουν τα καθημερινά προβλήματα και τα αδιέξοδα που προκαλεί η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική. Αυτοί, συνήθως, αποδεικνύονται και τα μοναδικά πραγματικά θύματα του τζόγου των χρηματαγορών.